De Wens der Eeuwen door Ellen White

anderen. God heeft het werk tot een zegen gesteld, en alleen de ijverige werker vindt de ware
schoonheid en levensvreugde. De goedkeuring van God rust met liefdevolle zekerheid op kinderen en
jonge mensen die opgewekt hun aandeel vervullen in de huiselijke bezigheden en zo de lasten van
vader en moeder helpen dragen. Zulke kinderen zullen hun ouderlijk huis verlaten om nuttige leden
van de maatschappij te worden.
Gedurende Zijn gehele leven hier op aarde was Jezus een ernstig en toegewijd werker. Hij verwachtte
veel; daarom ondernam Hij veel. Nadat Hij Zijn dienstwerk begonnen was, zei Hij: “Wij moeten
werken de werken Desgene Die Mij gezonden heeft, zolang het dag is; er komt een nacht waarin
niemand werken kan”. Jezus ontweek zorg en verantwoordelijkheid niet, zoals zovelen doen die
belijden Zijn volgelingen te zijn. Omdat zij deze tucht proberen te ontwijken, zijn zovelen zwak en
onbekwaam. Zij bezitten wellicht kostbare en beminnelijke karaktertrekken, maar ze zijn slap en bijna
nutteloos wanneer moeilijkheden of hindernissen overwonnen moeten worden. De zekerheid en de
werklust, de vastheid en sterkte van karakter, die ons in Christus getoond zijn, moeten in ons
ontwikkeld worden door dezelfde discipline waaraan Hij Zich had onderworpen. En de genade die Hij
ontving, zal ons ook ten deel vallen.
Zolang Hij hier op aarde leefde, deelde onze Heiland het lot van de armen. Hij kende uit ervaring hun
zorgen en moeilijkheden, en Hij kon alle eenvoudige arbeiders troosten en bemoedigen. Zij die een
juist begrip hebben van hetgeen Zijn leven ons leert, zullen nooit het gevoel hebben dat er onderscheid
tussen de verschillende klassen moet worden gemaakt, en dat de rijken meer geëerd moeten worden
dan de achtenswaardige armen.
Jezus bracht opgewektheid en tact naar voren bij Zijn arbeid. Het vereist veel geduld en geestkracht
om bijbelgodsdienst uit te dragen in het huiselijk leven en in de werkplaats, om de spanning van
wereldse zaken te doorstaan en toch het oog alleen op de heerlijkheid van God gericht te houden.
Hierin was Christus een helper. Hij was nooit zozeer van wereldse zorgen vervuld dat Hij geen tijd of
aandacht meer voor het hemelse had. Dikwijls bracht Hij de vreugde van Zijn hart tot uiting door het
zingen van psalmen en hemelse liederen. Dikwijls hoorden de bewoners van Nazareth hoe Hij Zijn
stem verhief in lof en dank aan God. Door het lied hield Hij gemeenschap met de hemel, en wanneer
Zijn metgezellen klaagden dat ze de arbeid moe waren, werden ze aangemoedigd door de lieflijke
melodie die van Zijn lippen klonk. Zijn lofzang scheen de boze engelen te verbannen, en gelijk wierook
de plaats met aangename reuk te vervullen. De gedachten van Zijn toehoorders werden van hun aardse
ballingschap afgeleid naar het hemels tehuis. Jezus was voor de wereld de bron van genezende genade,
en gedurende al die jaren van afzondering in Nazareth vloeiden uit Zijn leven stromen van medeleven
en tederheid. De bejaarden, de bedroefden, zij die gebukt gingen onder de last der zonde, de kinderen
in hun onschuldige vreugde in hun spel, de diertjes in het struikgewas, de geduldige lastdieren allen
waren gelukkiger in Zijn tegenwoordigheid. Hij Wiens machtwoord de werelden in stand hield, boog
Zich om een gewonde vogel te helpen. Niets was te gering voor Zijn aandacht, er was niets dat Hij
beneden Zich achtte om te dienen.
Naarmate dan Jezus toenam in wijsheid en grootte, nam Hij toe in genade bij God en mensen. Hij
verkreeg de sympathie van ieders hart, door te tonen dat Hij in staat was met allen mee te leven. De
sfeer van hoop en moed die Hem omgaf, maakte Hem tot een zegen voor ieder huis. En op de sabbatdag
33