De Wens der Eeuwen door Ellen White

Onder de Joden veroorzaakte deze vraag een eindeloze redetwist. Zij kenden geen twijfel ten opzichte
van de Heidenen en Samaritanen; dezen waren vreemden en vijanden. Maar waar moest de
scheidingslijn getrokken worden tussen de mensen van hun eigen volk, en tussen de verschillende
lagen van de maatschappij? Wie moest de priester, de rabbi, de oudste als zijn naaste beschouwen? Zij
brachten hun leven door in een kringloop van plechtige handelingen om zichzelf te reinigen. Aanraking
met de onwetende en zorgeloze menigte, zo leerden zij, zou de oorzaak zijn van een verontreiniging
die moeizame inspanning zou vereisen om ze te verwijderen. Moesten zij de “onreinen” als hun naasten
beschouwen?
Weer weigerde Jezus betrokken te worden in een geschilpunt. Hij laakte niet de dweepzucht van hen
die toezagen om Hem te kunnen veroordelen. Maar met een eenvoudig verhaal hield Hij Zijn
toehoorders zulk een beeld van het uitstorten van hemelse liefde voor, dat aller harten daardoor werden
ontroerd, en aan de wetgeleerde een erkentenis van de waarheid werd ontlokt. Het middel om duisternis
te verdrijven, is: licht toe te laten. De beste manier om een dwaling aan te vatten, is: de waarheid naar
voren te brengen. Het is de openbaring van Gods liefde, die de misvorming en zonde van het hart dat
op zichzelf gericht is, aan het licht brengt.
”Een zeker mens”, zei Jezus, “daalde af van Jeruzalem naar Jericho en viel in de handen van rovers,
die hem niet alleen uitschudden, maar ook slagen gaven en weggingen, terwijl zij hem halfdood lieten
liggen. Bij geval daalde een priester af langs die weg; en deze zag hem, doch ging aan de overzijde
voorbij. Evenzo ging ook een Leviet langs die plaats, en hij zag hem en ging aan de overzijde voorbij”.
Dit was geen denkbeeldig schouwspel, maar een werkelijke gebeurtenis waarvan bekend was, dat ze
precies zo was als werd voorgesteld. De priester en de Leviet die aan de overzijde waren voorbijgegaan,
bevonden zich in het gezelschap dat naar de woorden van Christus luisterde.
Op zijn reis van Jeruzalem naar Jericho moest de reiziger een gedeelte van de woestijn van Judea
doortrekken. De weg voerde door een woeste, rotsachtige ravijn, die door rovers onveilig werd
gemaakt en dikwijls het toneel van geweldpleging was. Hier werd de reiziger aangevallen, ontdaan
van alles wat waarde had, gewond en gekwetst, en halfdood achtergelaten aan de kant van de weg.
Terwijl hij daar zo lag, kwam de priester langs; maar hij wierp alleen een blik op de gewonde man.
Toen verscheen de Leviet. Nieuwsgierig naar wat er was gebeurd, hield hij stil en keek naar het
slachtoffer. Hij was overtuigd van hetgeen hij behoorde te doen; maar het was geen aangename plicht.
Hij wenste, dat hij niet langs die weg was gekomen, zodat hij de gewonde man niet had behoeven te
zien. Hij maakte zichzelf wijs, dat de zaak hem niet aanging.
Beide mannen stonden in heilige dienst en gaven voor, dat zij de Schriften uitlegden. Zij behoorden
tot de groep mensen die in het bijzonder waren gekozen om vertegenwoordigers van God bij het volk
te zijn. Zij moesten “tegemoetkomend zijn jegens de onwetenden en dwalenden”, opdat zij de mensen
ertoe zouden leiden Gods grote liefde voor het mensdom te verstaan. Het werk waartoe zij geroepen
waren, was hetzelfde werk dat Jezus beschreven had als het Zijne, toen Hij zei: “De Geest des Heren
is op Mij, daarom is het dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te brengen; en Hij heeft
Mij gezonden om aan gevangenen loslating te verkondigen en aan blinden het gezicht, om verbrokenen
heen te zenden in vrijheid”.
322