De Wens der Eeuwen door Ellen White

voorwendsel van ijver voor gerechtigheid brengen mensen die zich verbonden hebben met boze
engelen, lijden over hun medemensen, om hen daardoor te bekeren tot hun godsdienstige ideeën; maar
Christus toont steeds genade, steeds tracht Hij te zegevieren door Zijn liefde te openbaren. Hij kan
geen mededinger in de ziel toelaten, geen gedeeltelijk dienen aanvaarden; maar Hij verlangt slechts
vrijwillig gediend te worden, een gewillige overgave van het hart dat door liefde wordt gedrongen. Er
bestaat geen overtuigender bewijs, dat wij de geest van Satan bezitten, dan de neiging om hen die ons
werk niet waarderen of die in strijd met onze ideeën handelen, te pijnigen en te doden.
Ieder mens is met lichaam, ziel en geest het eigendom van God. Christus stierf om allen te verlossen.
Niets kan Gode meer onbehaaglijk zijn dan dat mensen door hun godsdienstige dweperij lijden brengen
over degenen die gekocht zijn door het bloed van de Heiland.
”En Hij stond op en vertrok vandaar naar het gebied van Judea en het Overjordaanse, en weder kwamen
de scharen bij Hem samen en weder leerde Hij hen, zoals Hij gewoon was”.
Een aanzienlijk gedeelte van de laatste maand van Christus’ dienstwerk werd doorgebracht in Perea,
de provincie in “het Overjordaanse”, vanuit Judea gezien. Hier verdrong de menigte elkaar waar Hij
ook maar was, zoals tijdens het begin van Zijn dienstwerk in Galilea, en Hij herhaalde veel van wat
Hij vroeger geleerd had.
Zoals Hij de twaalven had uitgezonden, zo wees Hij “nog andere zeventig, en zond ze henen voor Zijn
aangezicht twee aan twee, naar iedere stad en plaats waar Hij komen zou”. Deze discipelen waren
enige tijd bij Hem geweest, ter opleiding voor hun werk. Toen de twaalven werden uitgezonden voor
hun eerste zelfstandige opdracht, vergezelden andere discipelen Jezus op Zijn reis door Galilea. Op
deze wijze hadden zij het voorrecht van nauwe omgang met Hem, en ontvingen ze rechtstreeks,
persoonlijk onderricht. Nu zou dit grotere aantal werkers ook met een zelfstandige opdracht uitgaan.
De aanwijzingen die aan de zeventig gegeven werden, waren gelijk aan die welke de twaalven hadden
ontvangen; maar het gebod dat aan de twaalven was gegeven, namelijk om geen stad binnen te gaan
die behoorde aan de Heidenen of Samaritanen, werd niet aan de zeventig gegeven. Hoewel Christus
zojuist door de Samaritanen was afgewezen, was Zijn liefde jegens hen onveranderd. Toen de zeventig
uitgingen in Zijn naam, bezochten zij allereerst de steden van Samaria.
Het persoonlijk bezoek van de Heiland aan Samaria, en later, de lofbetuigingen over de barmhartige
Samaritaan, en de dankbare vreugde van die melaatse, een Samaritaan, die als enige van de tien
terugkeerde om Christus te danken, hadden een grote betekenis voor de discipelen. De les drong diep
in hun hart door. In Zijn opdracht aan hen, juist voor Zijn hemelvaart, noemde Jezus Samaria met
Jeruzalem en Judea als de plaatsen waar zij het eerst het evangelie moesten prediken. Zijn leer had hen
voorbereid om deze opdracht te vervullen. Toen zij in de naam van hun Meester naar Samaria gingen,
bemerkten zij, dat de mensen bereid waren hen te ontvangen. De Samaritanen hadden gehoord van
Christus’ woorden van lof en van Zijn genadewerken, verricht voor mensen van hun volk. Zij zagen,
dat, niettegenstaande de ruwe wijze waarop zij Hem behandeld hadden, Hij alleen gedachten van liefde
jegens hen had, en hun harten werden gewonnen. Na Zijn hemelvaart ontvingen zij de boodschappers
van de Heiland, en de discipelen haalden een kostbare oogst binnen onder hen die eenmaal hun
315