De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus had gesteld, viel Hem nu aan met heftige en sluwe verleidingen. Indien Jezus een ogenblik
had toegegeven, indien Hij Zijn levensloop in de geringste bijzonderheid zou hebben veranderd om
Zichzelf te redden, dan zouden de vertegenwoordigers van Satan hebben getriomfeerd, en de wereld
zou verloren zijn geweest.
Maar Jezus had “Zijn aangezicht” gericht “om naar Jeruzalem te reizen”. De enige wet in Zijn leven
was de wil Zijns Vaders. Bij het bezoek aan de tempel, toen Hij nog een jongen was, had Hij tot Maria
gezegd: “Wist gij niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen Mijns Vaders? In Kana, toen Maria had
verlangd, dat Hij Zijn wondere kracht zou openbaren, was Zijn antwoord: “Mijn ure is nog niet
gekomen”. Met dezelfde woorden had Hij Zijn broeders geantwoord, toen zij bij Hem erop aandrongen,
dat Hij naar het feest zou gaan. Maar in Gods grote plan was het uur vastgesteld waarop Hijzelf
geofferd zou worden voor de zonden der mensen, en dat uur zou spoedig aanbreken. Hij zou niet falen
of struikelen. Zijn schreden zijn gericht naar Jeruzalem, waar Zijn vijanden reeds lang plannen hebben
beraamd om Hem het leven te benemen; nu zal Hij het afleggen. Hij was vastbesloten de weg te gaan
naar vervolging, verloochening, verwerping, veroordeling en dood.
”En Hij zond boden voor Zich uit. En zij gingen heen en kwamen in een dorp der Samaritanen om
alles voor Hem gereed te maken”. Maar de mensen weigerden Hem te ontvangen, omdat Hij op weg
was naar Jeruzalem. Hiermee gaven zij als hun mening te kennen, dat Christus voorkeur toonde voor
de Joden, die zij met intense bitterheid haatten. Was Hij gekomen om de tempel te herstellen en om te
aanbidden op de berg Gerizim, dan zouden ze Hem met blijdschap hebben ontvangen; maar Hij ging
naar Jeruzalem, en zij wilden Hem geen gastvrijheid bewijzen. Weinig beseften zij, dat zij de beste
gave van de hemel van hun deur zonden. Jezus verzocht de mensen Hem te ontvangen, Hij vroeg de
gunsten hunner handen, ten einde dicht bij hen te kunnen komen en de rijkste zegeningen te schenken.
Voor iedere vriendelijkheid, Hem bewezen, schonk Hij een hartelijke genade. Maar dit alles ging voor
de Samaritanen verloren vanwege hun vooroordeel en dweepzucht.
Jacobus en Johannes, de boodschappers van Christus, ergerden zich zeer aan de belediging hun Here
aangedaan. Zij waren vol verontwaardiging, omdat Hij door de Samaritanen, die Hij eerde door Zijn
tegenwoordigheid, zo grof werd behandeld. Kort geleden waren ze met Hem op de berg der
verheerlijking geweest, en ze hadden Hem gezien, verheerlijkt door God en geëerd door Mozes en Elia.
Aan deze openlijke belediging van de zijde der Samaritanen mocht, meenden zij, niet zonder een
opmerkelijke straf worden voorbijgegaan.
Zij kwamen tot Christus en verhaalden Hem de woorden van het volk en vertelden Hem, dat zij zelfs
geweigerd hadden Hem voor de nacht onderdak te verschaffen. Zij meenden, dat Hem een
verschrikkelijk onrecht was aangedaan, en daar ze in de verte de berg Karmel zagen, waar Elia de valse
profeten had verslagen, zeiden ze: “Wilt Gij, dat wij zeggen, dat vuur van de hemel nederdale en dezen
verslinde gelijk ook Elia gedaan heeft?” Zij waren verbaasd toen zij zagen dat hun woorden Jezus pijn
deden, en nog verbaasder waren zij toen ze Zijn berisping hoorden: “Gij weet niet, van hoedanige geest
gij zijt. Want de Zoon des mensen is niet gekomen om der mensen zielen te verderven, maar om te
behouden”. En Hij ging naar een ander dorp.
Het behoort niet tot de zending van Christus, mensen te dwingen Hem aan te nemen. Het is Satan en
de mensen die door zijn geest gedreven worden, die trachten het geweten te dwingen. Onder het
314