De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 52—De Goddelijke Herder
“Ik ben de Goede Herder. De goede herder zet zijn leven in voor zijn schapen”. “Ik ben de Goede
Herder en Ik ken de Mijne, en de Mijne kennen Mij, gelijk Mij de Vader kent en Ik de Vader ken, en
Ik zet Mijn leven in voor de schapen”.
Weer wist Jezus de aandacht van zijn toehoorders te trekken door het gebruik van beelden die hun
vertrouwd waren. Hij had de invloed van de Geest vergeleken met het koele, verfrissende water. Hij
had Zichzelf voorgesteld als het licht, de bron van leven en blijdschap voor de natuur en voor de mens.
Nu stelt Hij Zijn verhouding tot hen die in Hem geloven, voor in een prachtig landelijk beeld. Met
geen ander beeld dan dit waren Zijn toehoorders meer vertrouwd, en de woorden van Christus
verbonden het voor eeuwig met Hemzelf. Nooit zouden de discipelen meer kunnen zien naar de herders
die hun kudden hoeden, zonder zich de les van de Heiland te herinneren. Zij zouden Christus zien in
iedere trouwe herder. Zij zouden zichzelf zien in iedere hulpeloze en afhankelijke kudde.
Dit beeld had de profeet Jesaja toegepast op de zending van de Messias, in de troostrijke woorden:
“Klim op een hoge berg, vreugdebode Sion; verhef uw stem met kracht, vreugdebode Jeruzalem;
verhef ze, vrees niet; zeg tot de steden van Juda: Zie hier is uw God!... Hij zal als een herder Zijn kudde
weiden, in Zijn arm de lammeren vergaderen en ze in Zijn schoot dragen”. David had gezongen: “De
Here is mijn Herder; mij ontbreekt niets”. En de Heilige Geest had door Ezechiël verklaard: “Dan zal
Ik één herder over hen aanstellen, die hen weiden zal”. “De verlorene zal Ik zoeken en de afgedwaalde
terughalen; de gewonde zal Ik verbinden en de zieke versterken”. “Ik zal met hen een verbond des
vredes sluiten”. “Dan zullen zij de volken niet langer tot een prooi zijn... maar zij zullen veilig wonen,
zonder dat iemand hen opschrikt”.
Christus paste deze profetieën op Zichzelf toe, en Hij liet de tegenstelling zien tussen Zijn eigen
karakter en dat van de leiders van Israël. De Farizeeën hadden juist iemand uit de schaapskooi
verdreven, omdat hij het waagde te getuigen van de kracht van Christus. Zij hadden een ziel, die door
de Ware Herder tot Zich getrokken werd, uitgesloten. Daarmede hadden zij getoond, dat zij niet op de
hoogte waren van het werk dat hun was opgedragen, en hun vertrouwenspositie als herders der kudde
onwaardig waren. Jezus stelde hun nu de tegenstelling voor ogen tussen hen en de Goede Herder, en
Hij wees op Zichzelf als de ware bewaker van de kudde des Heren. Voordat Hij dit evenwel doet,
spreekt Hij van Zichzelf in een andere beeldspraak.
Hij zei: “Wie niet door de deur de schaapskooi binnenkomt, maar op een andere plaats inklimt, die is
een dief en een rover; maar wie door de deur binnenkomt, is de herder der schapen”. De Farizeeën
onderkenden niet, dat deze woorden tegen hen gesproken werden. Toen zij in hun hart de betekenis
ervan overwogen, vertelde Jezus hun eenvoudig: “Ik ben de deur; als iemand door Mij binnenkomt,
zal Hij behouden worden; en hij zal ingaan en uitgaan en weide vinden. De dief komt niet dan om te
stelen en te slachten en te verdelgen; Ik ben gekomen, opdat zij leven hebben en overvloed”.
Christus is de deur die toegang geeft tot de schaapskooi van God. Door deze deur zijn al Zijn kinderen,
van de vroegste tijden af, binnengekomen. In Jezus zoals Deze werd afgebeeld in typen, zoals Hij werd
afgeschaduwd in symbolen, zoals Hij werd bekendgemaakt in de voorzegging der profeten, zoals Hij
308