De Wens der Eeuwen door Ellen White

onaanvaardbaar voor God. Geen vader moest zijn zoon of dochter offeren als zondoffer. Alleen de
Zoon van God kan de schuld van de wereld dragen.
Door zijn eigen lijden werd Abraham in staat gesteld de zending en het offer van de Heiland te
aanschouwen. Maar Israël wilde datgene wat zo weinig welkom was voor hun trotse harten, niet
verstaan. De woorden van Christus betreffende Abraham hadden voor Zijn toehoorders geen diepe
betekenis. De Farizeeën zagen daarin slechts nieuwe grond tot spitsvondig redetwisten. Zij
antwoordden vinnig met een grijns, alsof zij wilden bewijzen dat Jezus een dwaas was: “Gij zijt nog
geen vijftig jaar, en hebt Gij Abraham gezien?”
Met plechtige waardigheid antwoordde Jezus: “Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Eer Abraham was, BEN
IK”.
Stilte viel over de grote schare. De naam van God, die aan Mozes gegeven werd om de gedachte van
eeuwige tegenwoordigheid tot uitdrukking te brengen, was door een rabbi uit Galilea als de Zijne
opgeëist. Hij had aangekondigd, dat Hij de In-Zichzelf-Bestaande was, Hij Die aan Israël beloofd was,
“Wiens oorsprong is van ouds, van de dagen der eeuwigheid”.
Wederom schreeuwden de priesters en rabbi’s tegen Jezus, dat Hij een godslasteraar was. Zijn
bewering, dat Hij één was met God, had hen reeds eerder aangezet om Hem te doden, en enkele
maanden later verklaarden zij eenvoudig: “Niet om een goed werk willen wij u stenigen, maar om
godslastering en omdat Gij, een mens, Uzelf God maakt”. Omdat Hij de Zoon van God was en dit
openlijk beleed, wilden zij Hem ter dood brengen. Nu namen velen van het volk, die de zijde van de
priesters en rabbi’s kozen, stenen op om naar Hem te werpen. “Maar Jezus verborg Zich en verliet de
tempel”.
Het Licht scheen in de duisternis, maar “de duisternis heeft het niet gegrepen”.
“En voorbijgaande zag Hij een man die sedert zijn geboorte blind was. En Zijn discipelen vroegen
Hem en zeiden: Rabbi, wie heeft gezondigd, deze of zijn ouders, dat hij blind geboren is? Jezus
antwoordde: Noch deze heeft gezondigd, noch zijn ouders, maar de werken Gods moesten in Hem
openbaar worden... Na dit gezegd te hebben, spuwde Hij op de grond en maakte slijk van dit speeksel
en Hij legde hem het slijk op de ogen en zeide tot hem: Ga heen, was u in het badwater Silóam, hetgeen
vertaald wordt door: Uitgezonden. Hij dan ging heen, wies zich en kwam terug”.
De Joden geloofden algemeen dat de zonde in dit leven werd gestraft. Iedere ziekte werd beschouwd
als de straf voor een verkeerde daad, van de lijder zelf of van zijn ouders. Het is waar, dat alle lijden
het gevolg is van de overtreding van Gods wet, maar deze waarheid was verdraaid. Satan, de
aanstichter van de zonde en alle gevolgen daarvan, had de mensen ertoe gebracht ziekte en dood te
beschouwen als zaken die van God kwamen — als een straf die willekeurig werd toebedeeld ten
gevolge van de zonde. Daarom had iemand over wie een ernstige ziekte of ramp was gekomen,
bovendien nog de last te dragen, dat hij werd beschouwd als een groot zondaar.
303