De Wens der Eeuwen door Ellen White

Dit beginsel is evenzeer van kracht met betrekking tot een vraag die de christelijke wereld lang heeft
beziggehouden — de vraag van de apostolische opvolging. Afstamming van Abraham werd niet
bewezen door naam of afkomst, maar door gelijkheid in karakter. Zo berust ook de apostolische
opvolging niet op het overdragen van het kerkelijk gezag, maar op een geestelijke verwantschap. Een
leven dat gedreven wordt door de geest der apostelen, door het geloof en het onderwijs in de waarheid,
zoals zij die leerden — dit is het ware bewijs van apostolische opvolging. Dit maakt de mensen tot
opvolgers van de eerste evangeliepredikers.
Jezus ontkende, dat de Joden de kinderen van Abraham waren. Hij zei: “Gij doet de werken van uw
vader”. Spottend antwoordden zij: “Wij zijn niet uit hoererij geboren, wij hebben één Vader, God”.
Deze woorden, die een toespeling maakten op de omstandigheden van Zijn geboorte, waren bedoeld
als een aanval tegen Jezus in tegenwoordigheid van hen die in Hem begonnen te geloven. Jezus sloeg
geen acht op de lage verdachtmaking, maar Hij zei: “Indien God uw Vader was, zoudt gij Mij
liefhebben, want Ik ben van God uitgegaan en gekomen”.
Hun werken getuigden van hun verwantschap met hem die een leugenaar en moordenaar was. “Gij
hebt de duivel tot vader”, zei Jezus, “en wilt de begeerten van uw vader doen. Die was een
mensenmoorder van den beginne en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid... Maar
omdat Ik u de waarheid zeg — Mij gelooft gij niet”. Het feit dat Jezus de waarheid sprak, en dit deed
met zekerheid, was de reden waarom Hij niet werd aangenomen door de Joodse leiders. Het was de
waarheid, die deze eigengerechtige mensen kwetste. De waarheid stelde de bedrieglijkheid van de
dwaling aan de kaak; ze veroordeelde hun leer en leven, en was niet welkom. Zij wilden liever hun
ogen sluiten voor de waarheid dan zich vernederen te bekennen dat zij gedwaald hadden. Zij hadden
de waarheid niet lief. Zij verlangden haar niet, hoewel het de waarheid was.
”Wie van u overtuigt Mij van zonde? Als Ik waarheid spreek, waarom gelooft gij Mij niet?”32 Dag
aan dag, drie jaar lang, hadden Zijn vijanden Jezus vervolgd, en getracht een schandvlek in Zijn
karakter te ontdekken. Satan en alle bondgenoten van het kwade hadden getracht Hem te overwinnen;
maar zij vonden in Hem niets waarmee zij voordeel konden behalen. Zelfs de duivelen waren
gedwongen te belijden: “Gij zijt de Heilige Gods”.33 Jezus leefde de wet uit ten aanschouwen van de
hemel, ten aanschouwen van de niet gevallen werelden, en ten aanschouwen van de zondige mensen.
Voor engelen, mensen en boze geesten had Hij onbetwist de woorden uitgesproken die van de lippen
van ieder ander godslastering geweest zouden zijn: “Ik doe altijd wat Hem behaagt”.
Het feit dat de Joden, hoewel zij geen zonde in Christus vonden, Hem niet wilden aannemen, bewees,
dat zijzelf niets met God gemeen hadden. Zij herkenden Zijn stem niet in de boodschap van Zijn Zoon.
Zij meenden, dat zij een oordeel over Christus brachten, maar door Hem te verwerpen spraken zij het
vonnis over zichzelf uit. “Wie uit God is”, zei Jezus, “hoort de woorden Gods; daarom hoort gij niet,
omdat gij uit God niet zijt”.
Deze les geldt voor alle tijden. Menigeen die er behagen in schept om spitsvondigheden te bedenken,
kritiek uit te oefenen, en te zoeken naar iets in het Woord van God dat hij in twijfel kan trekken, denkt
dat hij daardoor blijk geeft van een onafhankelijke gedachtengang en van scherpzinnigheid. Het
301