De Wens der Eeuwen door Ellen White

het Loofhuttenfeest, in de hoop Hem te zullen zien. Bij het begin van het feest werd er veel naar Hem
geïnformeerd. De Farizeeën en oversten keken naar Hem uit, daar zij hoopten een gelegenheid te zullen
krijgen om Hem te veroordelen. Zij vroegen vol verlangen: “Waar is Hij?” maar niemand wist het. De
gedachte aan Hem overheerste bij een ieder. Uit vrees voor de priesters en oversten durfde niemand
Hem te belijden als de Messias, maar overal werd rustig doch ernstig over Hem gesproken. Velen
verdedigden Hem als iemand die van God gezonden was, terwijl anderen Hem afwezen als een
misleider van het volk.
Intussen was Jezus in stilte in Jeruzalem aangekomen. Hij had een eenzame weg gekozen om daarheen
te gaan, ten einde de reizigers te vermijden die vanuit alle richtingen op weg waren naar de stad. Indien
Hij Zich zou hebben aangesloten bij één van de groepen reizigers die opgingen naar het feest, dan zou,
bij Zijn binnenkomen in de stad, de aandacht van het volk op Hem gericht zijn en een demonstratie
van het volk te Zijner gunste zou de gezagdragers tegen Hem hebben opgezet. Om dit te vermijden,
verkoos Hij de reis alleen te maken.
Midden op het feest, toen de opwinding betreffende Hem op haar hoogtepunt was, ging Hij in
tegenwoordigheid van de menigte de voorhof van de tempel binnen. Omdat hij niet op het feest
aanwezig was, had men aangevoerd, dat Hij Zich niet durfde stellen in de macht van de priesters en
oversten. Allen waren verbaasd over Zijn aanwezigheid. Iedere stem verstomde. Allen verwonderden
zich over de waardigheid en moed van Zijn houding te midden van machtige vijanden die hunkerden
om Hem te doden.
Terwijl Hij daar zo stond, het middelpunt van de aandacht dier grote menigte, sprak Jezus tot hen zoals
geen mens ooit gesproken had. Zijn woorden gaven blijk van een kennis van de wetten en inzettingen
van Israël, van de offerdiensten en van de leer van de profeten, die de kennis van de priesters en rabbi’s
verre te boven ging. Hij brak door de versperringen van vormendienst en overlevering heen. De
taferelen van het toekomstig leven schenen voor Hem uitgespreid te liggen. Als iemand die de
Ongeziene aanschouwde, sprak Hij over het aardse en het hemelse, het menselijke en het goddelijke,
met een beslist gezag. Zijn woorden waren bijzonder duidelijk en overtuigend; en wederom, evenals
in Kapernaüm, stonden de mensen verwonderd over Zijn leer, “want Zijn woord was mét gezag”. In
verscheidenheid van voorstellingen waarschuwde Hij Zijn toehoorders voor de rampspoed die ten deel
zou vallen aan allen die de zegeningen die Hij hun was komen brengen, zouden verwerpen. Hij had
hun ieder mogelijk bewijs gegeven, dat Hij van God gezonden was, en Hij had iedere mogelijke poging
aangewend om hen tot berouw te brengen. Hij zou niet door Zijn eigen volk verworpen en vermoord
worden indien Hij hen kon behoeden voor de schuld van een dergelijke daad.
Allen verwonderden zich over Zijn kennis van de wetten en de profeten; en de vraag ging van de een
naar de ander: “Hoe is Deze zo geleerd zonder onderricht te hebben ontvangen?” Niemand werd geacht
een bevoegd godsdienstleraar te zijn, wanneer hij niet aan de scholen van de rabbi’s had gestudeerd,
en zowel Jezus als Johannes de Doper werden beschouwd als ongeletterd, omdat zij deze opleiding
niet genoten hadden. Zij die hen hoorden, stonden versteld over hun kennis van de Schriften, “zond er
onderricht te hebben ontvangen”.a Inderdaad, van mensen hadden zij niets geleerd; maar de God des
hemels was hun Leraar, en van Hem hadden zij de hoogste wijsheid ontvangen.
290