De Wens der Eeuwen door Ellen White

In het donker schitterden de tempel en de voorhof in de aangebrachte verlichting. De muziek, het
wuiven van palmtakken, het blijde hosannageroep, de grote volksmenigte waarover het licht van de
hangende lampen viel, de uitdossing van priesters en de luister van de ceremoniën, dit alles vormde
een schouwspel dat diepe indruk maakte op de toeschouwers. Maar de meest indrukwekkende
plechtigheid van het feest, een plechtigheid die aanleiding was tot de hoogste vreugde, was een
herinnering aan een gebeurtenis tijdens de omzwervingen in de woestijn.
Bij het krieken van de dag bliezen de priesters een lange, scherpe toon op hun zilveren bazuinen, en
de daarop antwoordende bazuinen en de vreugdekreten van de mensen vanuit hun hutten, die over berg
en dal weergalmden, verwelkomden de feestelijke dag. Dan schepte de priester een kan water uit het
stromende water van de Kedron, en terwijl hij de kan hoog ophief en de bazuinen weerklonken, besteeg
hij, maathoudend met de muziek, met langzame, afgemeten schreden de brede trappen van de tempel,
terwijl hij zong: “Onze voeten staan in uw poorten, o Jeruzalem”.
Hij droeg de schenkkan naar het altaar, dat het middelpunt vormde van de voorhof der priesters. Hier
bevonden zich twee zilveren bekkens, en naast ieder bekken een priester. De kan met water werd in
het ene bekken gegoten en een kan met wijn in het andere; en de inhoud van die beide bekkens vloeide
in een leiding die met de Kedron in verbinding stond, en werd naar de Dode Zee geleid. Dit vertoon
van het gewijde water stelde de bron voor die op bevel van God was ontsprongen aan de rots om de
dorst van de kinderen Israels te lessen. Dan klonk jubelend het lied: “Mijn sterkte en mijn psalm is de
Here Here”. “Dan zult gij met vreugde water scheppen uit de bronnen des heils”.
Toen de zonen van Jozef zich gereedmaakten om het Loofhuttenfeest bij te wonen, zagen zij, dat
Christus geen aanstalten maakte die Zijn voornemen om het feest bij te wonen te kennen gaven. Zij
sloegen Hem met ongerustheid gade. Sinds de genezing in Bethesda had Hij de nationale
bijeenkomsten niet bijgewoond. Ten einde een nutteloos conflict met de leiders van Jeruzalem te
vermijden, had Hij Zijn arbeid bepeikt tot Galilea. Zijn openlijk verzuimen van de grote godsdienstige
bijeenkomsten, en de vijandigheid die door de priesters en rabbi’s jegens Hem aan de dag gelegd werd,
waren er oorzaak van, dat het volk en zelfs Zijn eigen discipelen en verwanten over Hem in verwarring
geraakten. Bij Zijn onderwijs had Hij in den brede gesproken over de zegeningen van gehoorzaamheid
aan de wet van God, en nochtans scheen Hijzelf onverschillig te staan tegenover de dienst die door
God was ingesteld.
Zijn omgang met de tollenaars en met andere mensen van slechte reputatie, het feit dat Hij de
voorschriften van de rabbi’s niet in acht nam, en de vrijmoedigheid waarmede Hij de traditionele
voorschriften betreffende de sabbat terzijde stelde, dit alles waardoor Hij in strijd scheen te geraken
met de godsdienstige gezagsdragers, deed vele vragen oprijzen. Zijn broeders meenden, dat het
verkeerd van Hem was, dat Hij de grote en geleerde mensen van het volk van Zich vervreemde. Zij
meenden, dat deze mensen in hun recht stonden, en dat Jezus er verkeerd aan deed door Zich tegenover
hen te stellen. Maar zij hadden Zijn zondeloos leven gezien, en hoewel ze zich niet onder Zijn
discipelen rekenden, waren zij zeer onder de indruk gekomen van Zijn werken. Zijn populariteit in
Galilea streelde hun eerzucht; zij hoopten nog steeds, dat Hij een bewijs zou leveren van Zijn kracht,
waardoor de Farizeeën ertoe gebracht zouden worden in te zien, dat Hij Diegene was Die Hij beweerde
288