De Wens der Eeuwen door Ellen White

voorgekomen, toen zij onderweg erover streden. Schaamte en zelf veroordeling deden hen zwijgen.
Jezus had hun verteld dat Hij zou moeten sterven om hunnentwille, en hun zelfzuchtige ambitie was
in pijnlijke tegenstelling tot Zijn onbaatzuchtige liefde.
Toen Jezus hun vertelde, dat Hij ter dood gebracht zou worden en weer zou opstaan, trachtte Hij hen
te betrekken in een gesprek betreffende de grote beproeving van hun geloof. Indien zij bereid geweest
waren om aan te nemen wat Hij hun wilde bekend maken, zou bittere angst en wanhoop hun bespaard
zijn gebleven. Zijn woorden zouden vertroosting gebracht hebben in het uur waarin ze verlaten en
teleurgesteld zouden zijn. Maar hoewel Hij zo duidelijk had gesproken over datgene wat Hem te
wachten stond, deed het noemen van het feit dat Hij spoedig naar Jeruzalem zou gaan, hun hoop weer
aanwakkeren dat het koninkrijk eerlang opgericht zou worden. Dit had hen ertoe gebracht, onder
elkander te vragen, wie de hoogste ambten zouden vervullen. Toen Petrus terugkeerde van de zee,
vertelden de discipelen hem over de vraag van de Heiland, en ten slotte waagde één van hen het Jezus
te vragen: “Wie is wel de grootste in het koninkrijk der hemelen?”
De Heiland verzamelde Zijn discipelen om Zich heen en zei: “Indien iemand de eerste wil zijn, die zal
de allerlaatste zijn en aller dienaar”. In deze woorden lag een ernstige en indrukwekkende betekenis,
die de discipelen in het geheel niet begrepen. Datgene wat Jezus opmerkte, konden zij niet zien. Zij
begrepen de aard van het koninkrijk van Christus niet, en deze onwetendheid was blijkbaar de oorzaak
van hun twist. De ware oorzaak lag echter dieper. Door de aard van het koninkrijk te verklaren, had
Jezus voor enige tijd de strijd kunnen doen ophouden; maar dit zou de diepste oorzaak niet geraakt
hebben. Zelfs nadat zij volledige kennis ontvangen hadden, zou iedere vraag over voorrang de
moeilijkheden opnieuw naar voren gebracht hebben. Op deze wijze zou na Christus’ heengaan onheil
over de gemeente zijn gekomen. De strijd om de hoogste plaats was het gevolg van dezelfde geest die
het begin was van de grote strijd in de werelden hierboven en die Christus van de hemel had doen
dalen om te sterven. Er kwam Hem een beeld van Lucifer voor ogen, de “zoon des dageraads”, die in
heerlijkheid alle engelen die de troon omringen, te boven ging, en die met zeer nauwe banden
verbonden was aan de Zoon van God. Lucifer had gezegd: “Ik wil mij aan de Allerhoogste gelijkstellen”
het verlangen naar zelfverheffing had strijd gebracht in de hemelse hoven en had een menigte van de
heerscharen Gods verbannen. Indien Lucifer werkelijk verlangd had om gelijk te zijn aan de
Allerhoogste, dan zou hij nooit de hem aangewezen plaats in de hemel verlaten hebben; immers de
geest van de Allerhoogste blijkt uit onzelfzuchtig dienen. Lucifer begeerde de macht van God, niet
Zijn karakter. Hij begeerde voor zichzelf de hoogste plaats, en ieder mens die wordt gedreven door
zijn geest, zal hetzelfde doen. Op deze wijze zullen vervreemding, tweedracht en strijd onvermijdelijk
zijn. Heerschappij wordt de buit van de sterkste. Het koninkrijk van Satan is een koninkrijk van geweld;
ieder persoonlijk beschouwt ieder ander als een hindernis op de weg van zijn eigen vooruitgang, of als
een trede waarlangs hijzelf naar een hogere plaats zal kunnen klimmen.
Terwijl Lucifer het als iets begeerlijks zag, Gode gelijk te zijn, heeft Christus de Verhevene, “Zichzelf
ontledigd, en heeft de gestalte van een dienstknecht aangenomen en is de mensen gelijk geworden. En
in Zijn uiterlijk als een mens bevonden, heeft Hij Zich vernederd en is ge-hoorzaam geworden tot de
dood, ja, tot de dood des kruises”. Nu stond het kruis vlak vóór Hem; en Zijn eigen discipelen waren
zo vervuld van het zoeken van zichzelf — hetzelfde beginsel van het koninkrijk van Satan — dat zij
281