De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 48—Wie is de grootste?
Bij Zijn terugkeer naar Kapernaüm begaf Jezus Zich niet naar de welbekende plaatsen waar Hij het
volk had onderwezen, maar zocht Hij met Zijn discipelen rustig het huis op dat Zijn tijdelijk tehuis
zou zijn. Gedurende de rest van Zijn verblijf in Galilea was het veeleer Zijn doel de discipelen te
onderrichten dan voor de menigte te arbeiden.
Op de reis door Galilea had Christus opnieuw getracht de geest van Zijn discipelen voor te bereiden
op de gebeurtenissen die vóór Hem lagen. Hij vertelde hun, dat Hij opging naar Jeruzalem om ter dood
gebracht te worden en weer op te staan. En Hij voegde daaraan de vreemde en plechtige aankondiging
toe, dat Hij door verraad zou worden overgeleverd in de handen van Zijn vijanden. Zelfs nu begrepen
de discipelen Zijn woorden niet. Hoewel de schaduw van een groot verdriet over hen viel, ontstond er
in hun harten een geest van jaloezie. Zij twistten onder elkander, wie de grootste zou zijn in het
koninkrijk. Deze strijd trachtten zij voor Jezus te verbergen, en zij gingen niet, zoals gewoonlijk, dicht
aan Zijn zijde, maar bleven achter, zodat Hij voor hen uitging, toen zij Kapernaüm binnengingen. Jezus
las hun gedachten en Hij verlangde ernaar hun raad te geven en hen te onderrichten. Doch hiervoor
wachtte Hij op een rustig uur, wanneer hun harten open zouden zijn om Zijn woorden te ontvangen.
Spoedig nadat zij de stad bereiken hadden, kwam de ontvanger van het hoofdgeld voor de tempel op
Petrus toe met de vraag: “Betaalt uw Meester het hoofdgeld niet?” Dit hoofdgeld was geen burgerlijke
belasting, maar een kerkelijke bijdrage die iedere Jood jaarlijks moest betalen voor het onderhoud van
de tempel. Een weigering om het hoofdgeld te betalen zou beschouwd worden als trouweloosheid ten
aanzien van de tempel — in de ogen van de rabbi’s een zeer snode zonde. De houding van de Heiland
tegenover de wetten van de rabbi’s, en Zijn duidelijke verwijten aan de verdedigers van de overlevering,
verschaften een voorwendsel voor de beschuldiging, dat Hij trachtte de tempeldienst te gronde te
richten. Nu zagen Zijn vijanden een gelegenheid om Hem in een ongunstig daglicht te stellen. In de
ontvanger van het hoofdgeld vonden zij een bereidwillige bondgenoot.
Petrus zag in de vraag van de ontvanger een verdachtmaking van Christus’ eerbied voor de tempel.
Vol ijver voor de eer van Zijn Meester, antwoordde hij haastig, zonder Hem te raadplegen, dat Jezus
het hoofdgeld zou betalen.
Maar Petrus begreep de bedoeling van de vraagsteller slechts ten dele. Er waren bepaalde groepen
mensen die waren vrijgesteld van het betalen van het hoofdgeld. In de tijd van Mozes, toen de Levieten
werden afgezonderd voor de dienst in het heiligdom, ontvingen zij geen erfdeel onder het volk. De
Here zei: “Levi heeft geen bezit of erfdeel met zijn broederen; de Here is zijn erfdeel”. In de dagen
van Christus werden de priesters en Levieten nog steeds beschouwd als in het bijzonder gewijd aan de
tempel, en van hen werd niet geëist dat zij een jaarlijkse bijdrage leverden voor het onderhoud ervan.
Ook profeten werden van deze betaling vrijgesteld. Door het hoofdgeld van Jezus te eisen, legden de
rabbi’s Zijn aanspraken op het ambt van profeet of leraar naast zich neer, en behandelden Hem als
ieder gewoon mens. Een weigering van Zijn kant om het hoofdgeld te betalen, zou voorgesteld worden
als ontrouw jegens de tempel, terwijl aan de andere kant het betalen daarvan beschouwd zou worden
tot staving van het feit dat zij Hem als profeet verwierpen.
279