De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zijn gebed wordt verhoord. Terwijl Hij in nederigheid gebogen ligt op de rotsachtige grond, gaat
plotseling de hemel open, de gouden poorten van de stad Gods worden wijd opengeworpen, en een
heilige lichtstroom daalt neer op de berg en omgeeft de gestalte van de Heiland. De goddelijkheid van
binnenuit straalt door de menselijke natuur heen, en ontmoet de heerlijkheid die van boven komt.
Christus rijst op uit Zijn gebogen houding, en staat daar in goddelijke majesteit. De zielestrijd is
verdwenen. Zijn gelaat straalt nu “gelijk de zon”, en Zijn klederen zijn “wit als het licht”.
De discipelen ontwaken, en aanschouwen de stroom van heerlijkheid die de berg verlicht. In vrees en
verwondering staren ze naar de stralende gestalte van hun Meester. Wanneer zij in staat zijn om het
wonderbare licht te aanschouwen, zien ze dat Jezus niet alleen is. Naast Hem staan twee hemelse
wezens, die in een vertrouwelijk gesprek met Hem zijn gewikkeld. Het zijn Mozes, die op Sinaï met
God gesproken heeft, en Elia, aan wie het voorrecht geschonken werd — dat buiten hem slechts aan
één zoon van Adam werd geschonken — om nooit in de macht van de dood te komen. Op de berg
Pisga had Mozes vijftien eeuwen geleden gestaan en gestaard naar het Land der Belofte. Maar om zijn
zonde bij Meriba was het niet voor hem weggelegd om daar binnen te gaan..Hem was niet de vreugde
toegestaan, het leger van Israël het erfdeel hunner vaderen binnen te leiden. Zijn dringende smeekbede:
“Laat ik toch naar de overzijde mogen trekken en het goede land zien, dat aan de overkant van de
Jordaan ligt, dat schone bergland en de Libanon”, werd geweigerd. De hoop die veertig jaar lang de
duisternis van de woestijn verlicht had, moest hem ontzegd worden. Een graf in de woestijn was het
doel van deze jaren van zware arbeid en op het hart drukkende zorg. Maar Hij Die “bij machte is
oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen”, had op deze wijze het gebed van Zijn
dienstknecht verhoord. Mozes kwam onder de heerschappij van de dood, maar hij zou niet in het graf
blijven. Christus Zelf riep hem ten leven. Satan, de verleider, had aanspraak gemaakt op het lichaam
van Mozes vanwege zijn zonde; maar Christus, de Heiland, deed hem uit het graf opstaan.
Mozes was op de berg der verheerlijking een getuige van de overwinning van Christus over zonde en
dood. Hij stelde degenen voor die uit het graf zullen verrijzen bij de opstanding der rechtvaardigen.
Elia, die naar de hemel was opgevaren zonder de dood te zien, stelde degenen voor die op aarde zullen
leven bij de tweede komst van Christus, en die “veranderd zullen worden, in een ondeelbaar ogenblik,
bij de laatste bazuin”; wanneer “dit vergankelijke onvergankelijkheid moet aandoen”, en “dit
sterfelijke onsterfelijkheid moet aandoen”. Jezus was bekleed met licht des hemels zoals Hij zal
verschijnen wanneer Hij zal komen “ten tweeden male zonder zonde... tot hun heil”. Want Hij zal
komen “in de heerlijkheid Zijns Vaders, met de heilige engelen”. De belofte van de Heiland aan de
discipelen ging nu in vervulling. Op de berg werd het toekomstig koninkrijk der heerlijkheid in
miniatuur voorgesteld — Christus de Koning, Mozes een vertegenwoordiger van de verrezen hei-ligen,
en Elia van de verheerlijkten.
De discipelen begrepen de betekenis van dit schouwspel niet; maar zij verblijdden zich over het feit,
dat de geduldige Leraar, de Zachtmoedige en Nederige, Die heeft rondgezworven als een hulpeloze
vreemdeling, geëerd wordt door hen die door de hemel begenadigd zijn. Zij geloven, dat Elia gekomen
is om de regering van de Messias aan te kondigen, en dat het koninkrijk van Christus nu ieder ogenblik
op aarde kan worden opgericht. Zij zouden voor altijd de herinnering aan hun vrees en teleurstelling
uit hun gedachten willen bannen. Hier, waar de heerlijkheid van God wordt geopenbaard, willen zij
vertoeven. Petrus roept uit: “Meester, het is goed, dat wij hier zijn, laten wij drie tenten opslaan, voor
272