De Wens der Eeuwen door Ellen White

de heersende macht ten einde hun eigen positie en gezag te handhaven. De Farizeeën daarentegen
voedden de haat van het volk tegen de Romeinen, en zij verlangden naar het ogenblik dat zij het juk
van de overwinnaar zouden kunnen afwerpen. Maar Farizeeën en Sadduceeën verbonden zich nu tegen
Christus. Soort zoekt soort, en het kwade, waar dat ook woont, sluit steeds een verbond met het kwade
om het goede te gronde te richten.
Nu kwamen de Farizeeën en de Sadduceeën tot Christus, en vroegen om een teken van de hemel. Toen
in de dagen van Jozua Israël uitging om tegen de Kanaänieten te strijden bij Beth-Horon, had de zon
op het bevel van de aanvoerder stilgestaan, totdat de overwinning was behaald; en vele dergelijke
wonderen waren in hun geschiedenis voorgekomen. Een dergelijk teken verlangden ze van Jezus. Maar
deze tekenen waren niet datgene wat de Joden nodig hadden. Een zuiver uiterlijk bewijs kon voor hen
van geen voordeel zijn. Wat zij nodig hadden, was geen verstandelijke verlichting, maar een geestelijke
vernieuwing.
Jezus zei: ‘Het aanzien van de lucht weet gij te onderscheiden”, door de lucht te bestuderen konden zij
het weer voorspellen “maar kunt gij het de tekenen der tijden niet?” De woorden van Christus Zelf,
gesproken met de kracht van de Heilige Geest, Die hen overtuigde van zonde, waren het teken dat God
tot hun redding gegeven had. En rechtstreeks van de hemel waren tekenen gegeven om te getuigen van
de zending van Christus. Het lied van de engelen tot de herders, de ster die de Wijzen geleid had, de
duif en de stem van de hemel bij Zijn doop, waren getuigenissen voor Hem.
“En Hij, diep zuchtend in Zijn geest, zei: Waartoe begeert dit geslacht een teken?” “Het zal geen teken
ontvangen dan het teken van Jona.” Zoals Jona drie dagen en drie nachten in de buik van de vis was,
zo zou Christus dezelfde tijd in “het hart der aarde zijn”. En zoals de prediking van Jona een teken was
voor de Ninevieten, zo was de prediking van Christus een teken voor de mensen in Zijn tijd. Maar
welk een tegenstelling hoe het woord ontvangen werd! De mensen van de grote heidense stad beefden,
toen zij de waarschuwing van God hoorden. Koningen en edelen vernederden zich; de hooggeplaatsten
en de nederigen riepen samen tot de God des hemels, en Hij schonk hun Zijn genade. “De mannen van
Ninevé zullen in het oordeel opstaan met dit geslacht”, had Christus gezegd, “en het veroordelen; want
zij hebben zich bekeerd op de prediking van Jona, en zie, meer dan Jona is hier”.
Ieder wonder dat Christus verrichtte, was een teken van Zijn goddelijkheid. Hij deed juist dat werk
wat voorzegd was aangaande de Messias; maar voor de Farizeeën waren deze genadewerken bepaald
een ergernis. De Joodse leiders keken met harteloze onverschilligheid naar het lijden der mensheid. In
vele gevallen waren hun zelfzucht en onderdrukking de oorzaak geweest van het lijden dat door
Christus verlicht werd. Op deze wijze werden Zijn wonderen hen tot een berisping.
Datgene wat de Joden ertoe bracht het werk van de Heiland te verwerpen, was het hoogste getuigenis
van Zijn goddelijk karakter. De grootste betekenis van Zijn wonderen zien we in het feit, dat zij tot
zegen waren voor het mensdom. Het hoogste bewijs, dat Hij van God kwam, is dat Zijn leven het
karakter van God openbaarde. Hij deed de werken van God en sprak de woorden van God. Zulk een
leven is het grootste van alle wonderen.
260