De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 43—Scheidsmuren neergehaald
Na de ontmoeting met de Farizeeën trok Jezus Zich terug naar Kapernaüm, en dwars door Galilea
gaande, begaf Hij Zich naar het heuvelland aan de grenzen van Phoenicië. Als Hij naar het westen zag,
kon Hij beneden Zich de oude steden Tyrus en Sidon, verspreid over de vlakte, zien liggen, met hun
heidense tempels, hun schitterende paleizen en handelsmarkten, en de havens die vol schepen lagen.
Daarachter lag de blauwe uitgestrektheid van de Middellandse Zee, waaroverheen de boodschappers
van het evangelie de blijde boodschap zouden brengen naar de centra van het grote wereldrijk. Maar
daarvoor was de tijd nog niet gekomen. Het werk dat nu voor Hem lag, was, Zijn discipelen voor te
bereiden voor hun zending. Door naar dit gebied te komen, hoopte Hij de rust te vinden en de
afzondering die Hij in Bethsaïda niet had kunnen verkrijgen. Toch was dit niet Zijn enige bedoeling
toen Hij deze reis ondernam.
”En zie, een Kananese vrouw uit dat gebied kwam en riep: Heb medelijden met mij, Here, Zoon van
David, mijn dochter is deerlijk bezeten”. De mensen in dit gebied waren van het oude, Kananese
geslacht. Zij waren afgodendienaars, en werden door de Joden veracht en gehaat. Tot deze klasse
behoorde de vrouw die nu tot Jezus kwam. Zij was een heidin, en was daarom verstoten van de
voorrechten die de Joden dagelijks genoten. Er waren vele Joden die onder de Foeniciërs leefden, en
de geruchten over het werk van Christus waren tot dit gebied doorgedrongen. Sommige mensen hadden
naar Zijn woorden geluisterd en waren van Zijn wonderwerken getuigen geweest. Deze vrouw had
gehoord van de profeet die, naar men vertelde, allerlei ziekten genas. Toen ze van Zijn macht hoorde,
kwam er hoop in haar hart. Gedreven door moederliefde besloot ze het geval van haar dochter aan
Hem voor te leggen. Het was haar vaste bedoeling haar zorg bij Jezus te brengen. Hij moest haar kind
genezen. Ze had hulp gezocht bij de heidense goden, maar geen verlichting verkregen. En bij tijden
kwam ze in de verleiding te denken: Wat kan die Joodse leraar voor mij doen? Maar het gerucht ging:
Hij geneest allerlei ziekten, of zij die tot Hem komen, nu arm of rijk zijn. Zij besloot haar enige hoop
niet te verliezen.
Christus kende de toestand van deze vrouw. Hij wist dat ze ernaar verlangde Hem te zien, en Hij
plaatste Zichzelf op haar pad. Door hulp te verschaffen in haar leed, kon Hij een duidelijk beeld
verschaffen van de les die Hij wilde geven. Hiertoe had Hij de discipelen in dit gebied ge-bracht. Hij
wilde, dat zij de onwetendheid zouden zien die in de steden en dorpen dicht bij het land Israël bestond.
De mensen die iedere gelegenheid hadden gekregen om de waarheid te verstaan, waren niet op de
hoogte van de noden van diegenen die rondom hen leefden. Er werd geen poging gedaan om zielen
die in duisternis waren, te helpen. De scheidsmuur, door Joodse trots ontstaan, sloot zelfs de discipelen
van ontferming met de heidense wereld uit. Maar deze scheidsmuren zouden worden afgebroken.
Christus beantwoordde het verzoek van de vrouw niet onmiddellijk. Hij ontving deze
vertegenwoordigster van een veracht geslacht zoals de Joden dat gedaan zouden hebben. Zijn
bedoeling hiermede was, dat Zijn discipelen getroffen zouden worden door de koude, harteloze manier
waarop de Joden een dergelijk geval zouden behandelen, zoals door Zijn ontvangst van de vrouw werd
aangetoond, en door de mededogende wijze waarop Hij wilde dat zij aan een dergelijke ellende
tegemoet kwamen, zoals dat werd geopenbaard door Zijn inwilliging van haar verzoek, dat daarop
volgde.
255