De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 41—Het keerpunt in Galilea
Toen Christus de mensen verbood, Hem koning te maken, wist Hij, dat er een keerpunt in Zijn
geschiedenis bereikt was. De scharen die Hem vandaag op de troon wilden verheffen, zouden zic h
morgen van Hem afwenden. De teleurstelling van hun zelfzuchtige eerzucht zou hun liefde in haat
veranderen en hun lof in vervloekingen. Toch, hoewel Hij dit alles wist, nam Hij geen maatregelen om
de crisis af te wenden. Van het begin af had Hij Zijn volgelingen geen hoop op aardse beloningen in
het vooruitzicht gesteld. Tot iemand die tot Hem kwam met de wens Hem te volgen, had Hij gezegd:
“De vossen hebben holen en de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft geen plaats
om het hoofd neer te leggen”. Indien de mensen mèt Christus de wereld hadden kunnen bezitten,
zouden grote scharen Hem trouw beloofd hebben, maar zulk een dienst kon Hij niet aannemen. Onder
hen die nu met Hem waren verbonden, waren er velen die werden aangetrokken door de hoop op een
aards koninkrijk. Deze moesten van dit verkeerde begrip verlost worden. De diepe geestelijke les in
het wonder van de broden had men niet begrepen. Dit moest nu duidelijk gemaakt worden. En deze
nieuwe openbaring zou een nadere beproeving met zich meebrengen.
Het wonder van de broden werd heinde en ver verteld, en al zeer vroeg de volgende morgen kwamen
de mensen in drommen naar Bethsaïda om Jezus te zien. Zij kwamen in groten getale, over land en
over het meer. Zij die Hem de avond tevoren verlaten hadden, kwamen terug, in de verwachting dat
zij Hem daar nog zouden vinden, want er was geen schip geweest waarmee Hij naar de andere zijde
kon oversteken. Maar hun speurtocht was tevergeefs, en velen keerden terug naar Kapernaüm, nog
steeds op zoek naar Hem.
Intussen was Hij aangekomen in Gennesareth, nadat Hij daar slechts één dag afwezig was geweest.
Zodra bekend werd, dat Hij aan land was gegaan, liepen de mensen “die gehele streek af en begonnen
degenen die ernstig ongesteld waren, op matrassen rond te dragen naar de plaats waar zij hoorden dat
Hij was”.
Na verloop van tijd ging Hij naar de synagoge, en daar vonden Hem de mensen, die van Bethsaïda
gekomen waren. Zij vernamen van Zijn discipelen hoe Hij het meer overgestoken was. Het woeden
van de storm, het vele uren tevergeefs roeien tegen de wind in, de verschijning van Christus, Die op
het water wandelde, de vrees die daardoor ontstaan was, Zijn geruststellende woorden, het avontuur
van Petrus en de gevolgen daarvan, met het plotseling bedaren van de storm en het landen van het
bootje, werden getrouw naverteld aan de verwonderde menigte. Niet tevreden daarmee evenwel
verzamelden velen zich om Jezus met de vraag: “Rabbi, wanneer zijt Gij hier gekomen?” Zij hoopten
dat zij uit Zijn mond een verdere verklaring van het wonder zouden horen.
Jezus bevredigde hun nieuwsgierigheid niet. Bedroefd zei Hij: “Ik zeg u, gij zoekt Mij, niet omdat gij
tekenen gezien hebt, maar omdat gij van de broden gegeten hebt en verzadigd zijt”. Zij zochten Hem
niet met een waardig motief; maar daar ze gevoed waren met de broden, hoopten ze nog steeds
stoffelijk voordeel te verkrijgen door zich bij Hem aan te sluiten. De Heiland zei hun: “Werkt niet om
de spijs die vergaat, maar om de spijs die blijft tot in het eeuwige leven”. Jaag niet alleen naar stoffelijk
voordeel. Laat uw voornaamste streven niet uitgaan naar het voorzien in noden van het leven van nu,
243