De Wens der Eeuwen door Ellen White

Sectie 3—Licht en schaduw over het leven van de Heiland
Hoofdstuk 40—Een nacht op het meer
Gezeten op de met gras begroeide vlakte, in de schemering van de lenteavond, aten de mensen het
voedsel dat Christus hun gegeven had. De woorden die ze die dag gehoord hadden, waren tot hen
gekomen als de stem van God. De werken van genezing waarvan ze getuigen waren geweest, waren
werken die alleen door goddelijke kracht verricht konden worden. Maar het wonder van de broden
sprak tot een ieder in die grote menigte. Allen deelden in de zegening ervan. In de dagen van Mozes
had God Israël in de woestijn met manna gespijzigd; en wie anders was Hij Die hen die dag gespijzigd
had, dan Degene van Wie Mozes reeds gesproken had? Geen menselijke kracht kon uit vijf
gerstebroden en twee visjes voldoende voedsel maken om vijfduizend hongerige mensen te spijzigen.
En zij zeiden tot elkander: “Deze is waarlijk de profeet die in de wereld komen zou”.
De gehele dag is die overtuiging sterker geworden. De daad die de kroon spande, is de verzekering dat
de Verlosser naar Wie ze zo lang hebben uitgezien, onder hen is. De verwachtingen van de mensen
werden steeds hoger. Dit is Degene Die Judea zal maken tot een aards paradijs, een land overvloeiende
van melk en honing. Hij kan ieders verlangen bevredigen. Hij kan de macht van de gehate Romeinen
verbreken. Hij kan Juda en Jeruzalem bevrijden. Hij kan de soldaten die in de strijd gewond zijn,
genezen. Hij kan hele legers van voedsel voorzien. Hij kan de volken overwinnen en Israël de
heerschappij geven waarnaar zij zolang gestreefd heb-ben.
In hun geestdrift zijn de mensen terstond bereid Hem tot hun koning te kronen. Ze zien, dat Hij geen
poging doet om de aandacht te trekken of Zijn eigen eer te zoeken. Hierin verschilt Hij wezenlijk van
de pries-ters en oudsten, en ze vrezen, dat Hij nooit Zijn aanspraken op de troon van David dringend
naar voren zal brengen. Ze beraadslagen samen en besluiten om Hem met geweld te nemen en uit te
roepen tot koning van Israël. De discipelen verenigen zich met de menigte met hun verklaring, dat de
troon van David rechtens het erfdeel is van hun Meester. Het is de bescheidenheid van Christus, zeggen
ze, die Hem ertoe brengt, een dergelijk eerbetoon af te wijzen. Laat het volk hun Verlosser verhogen.
Laat de arrogante priesters en oudsten gedwongen worden Hem te eren, Die komt, bekleed met het
gezag Gods.
Vol ijver treffen zij maatregelen om hun plan ten uitvoer te brengen; maar Jezus ziet wat er op touw
gezet is en begrijpt zoals zij dat niet kunnen, wat het gevolg van een dergelijke beweging zou zijn.
Zelfs nu reeds zoeken de priesters en oversten Hem het leven te benemen. Zij beschuldigen Hem ervan,
dat Hij de mensen van hen aftrekt. Geweld en opstand zouden het gevolg zijn van een poging Hem op
de troon te plaatsen, en het werk van het geestelijk koninkrijk zou erdoor belemmerd worden. Zonder
uitstel moet de beweging onderdrukt worden. Jezus roept Zijn discipelen tot Zich en geeft hun bevel
de boot te nemen en terstond terug te keren naar Kapernaüm, en Hem achter te laten onder de mensen
om ze weg te zenden.
Nooit tevoren had een bevel van Christus zo onuitvoerbaar geschenen. De discipelen hadden reeds
lang gehoopt, dat een opstand van het volk Jezus op de troon zou plaatsen; zij konden de gedachte niet
verdragen dat al deze geestdrift op niets zou uitlopen. De menigten die zich verzamelden om het Pascha
238