De Wens der Eeuwen door Ellen White

ehoefte van de ziel voorzien. Wij kunnen slechts dat mededelen wat wij ontvangen van Christus; en
wij kunnen slechts ontvangen, wanneer wij aan andere mededelen. Wanneer wij voortgaan met
uitdelen, blijven wij ook ontvangen, en hoe meer we uitdelen, des te meer zullen we ontvangen. Zo
kunnen wij voortdurend geloven, vertrouwen, ontvangen en uitdelen.
Het werk om het koninkrijk van Christus op te bouwen, zal voorwaarts gaan, hoewel het schijnbaar
langzaam gaat en onmogelijkheden schijnen te getuigen tegen vooruitgang. Het is Gods werk, en Hij
zal voorzien in de middelen, en zal helpers zenden; ware, ernstige discipelen, wier handen ook gevuld
zullen worden met voedsel voor de hongerige menigte. God is niet ongedachtig aan hen die in liefde
arbeiden om het woord des levens te geven aan verlorengaande zielen, die op hun beurt hun handen
uitsteken om voedsel voor andere hongerige zielen.
In ons werk voor God bestaat het gevaar, dat we te veel vertrouwen op datgene wat de mens met zijn
talenten en bekwaamheid kan doen. Op die manier verliezen we de ene Meester-Arbeider uit het oog.
Maar al te dikwijls slaagt de werker voor Christus er niet in zijn persoonlijke verantwoordelijkheid te
beseffen. Hij verkeert in gevaar zijn last af te schuiven op organisaties, in plaats van te vertrouwen op
Hem Die de bron van alle kracht is. Het is een grote fout, te vertrouwen op menselijke wijsheid of
aantal in het werk van God. Succes vol werk voor Christus is niet zozeer afhankelijkheid van aantal of
talent als wel van zuiverheid van bedoeling, de ware eenvoud van een ernstig, afhankelijk geloof. Er
moeten persoonlijke verantwoordelijkheden gedragen worden, persoonlijke plichten moeten we op ons
nemen, persoonlijke pogingen moeten aangewend worden om hen te bereiken die Christus nog niet
kennen. In plaats van uw verantwoordelijkheid af te schuiven op iemand anders, van wie u meent dat
hij meer gaven bezit dan uzelf, moet u werken naar in uw vermogen ligt.
Wanneer de vraag doordringt tot uw hart: “Waar zullen wij broden kopen, dat dezen kunnen eten?”
laat dan uw antwoord niet het antwoord van ongeloof zijn. Toen de discipelen het bevel van de Heiland:
“Geeft gij hun te eten” hoorden, kwamen allerlei moeilijkheden in hun gedachten. Zij vroegen: Moeten
wij naar de dorpen gaan om brood te kopen? Ook nu, wanneer de mensen hongerig zijn naar brood des
levens, vragen de kinderen des Heren: Zullen wij iemand van verre laten komen om hen te spijzigen?
Maar wat zei Christus? “Laat de mensen gaan zitten”, en Hij spijzigde hen daar. Wanneer u dus
omringd bent door zielen in nood, weet dan, dat Christus er is. Spreek in vol vertrouwen met Hem.
Breng uw gerstebroden tot Jezus.
De middelen die in ons bezit zijn, schijnen misschien niet voldoende voor het werk; maar wanneer we
voorwaarts zullen gaan in het geloof, vertrouwende op de algenoegzame kracht van God, zullen ons
overvloedige bronnen ter beschikking komen. Indien het werk van God is, zal Hij Zelf voorzien in de
middelen om het tot stand te brengen. Hij zal een eerlijk, eenvoudig vertrouwen in Hem belonen. Het
weinige dat wijs en economisch gebruikt wordt in de dienst van de Here des hemels, zal vermeerderen
iedere keer dat het uitgedeeld wordt. In de hand van Christus bleef de kleine voorraad voedsel
onverminderd, tot de hongerige menigte voldaan was. Indien wij gaan tot de Bron van alle kracht, met
de handen van ons geloof uitgestrekt om te ontvangen, zullen we gesteund worden in ons werk, zelfs
onder de moeilijkste omstandigheden, en we zullen in staat zijn anderen het brood des levens te
schenken.
236