De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoewel Jezus wonderen kon verrichten en aan Zijn discipelen macht gegeven had om wonderen te
verrichten, gaf Hij Zijn vermoeide dienstknechten opdracht om alleen naar buiten te gaan en te rusten.
Toen Hij zei, dat de oogst groot was en de arbeiders weinig waren, drukte Hij de discipelen niet de
noodzaak van ononderbroken arbeid op het hart, maar Hij zei: “Bidt daarom de Heer van de oogst, dat
Hij arbeiders uitzende in Zijn oogst”. God heeft ieder mens werk naar vermogen gegeven6a, en Hij
wenst niet, dat enkelen gebukt gaan onder verantwoordelijkheden, terwijl anderen geen last, geen
geestelijke arbeid hebben.
Christus’ woorden van ontferming worden even zeker gesproken tot Zijn arbeiders in deze tijd als tot
Zijn discipelen. “Komt bier... alleen... en rust een weinig”, zegt Hij tot hen die vermoeid en
terneergeslagen zijn. Het is niet verstandig om voortdurend onder de spanning van werk en opwinding
te leven, zelfs indien men de geestelijke noden van de mensheid dient; immers op deze wijze wordt
persoonlijke toewijding verwaarloosd, en worden de krachten van geest en ziel en lichaam te zwaar
belast. Zelfverloochening wordt geëist van de discipelen van Christus, en er moeten offers gebracht
worden; maar er moet ook zorg voor gedragen worden, dat niet door hun te grote ijver Satan gebruik
zou maken van de zwakheid van het menselijk geslacht, en het werk van God schade zou lijden.
Naar de mening van de rabbi’s betekende godsdienst een voortdurend druk bezig zijn. Zij waren
afhankelijk van uiterlijk vertoon om hun hooghartige vroomheid aan te tonen. Op deze wijze scheidden
ze hun ziel van God af, en omringden zichzelf met zelfgenoegzaamheid. Dezelfde gevaren bestaan ook
nu nog. Wanneer de activiteit toeneemt en de mensen succes krijgen in hun werk voor God, bestaat
het gevaar dat zij zullen vertrouwen op menselijke plannen en methoden. Er bestaat een neiging om
minder te bidden en minder geloof te hebben. Evenals de discipelen verkeren wij in het gevaar, onze
afhankelijkheid van God uit het oog te verliezen, en te trachten ons werk tot onze redder te maken. Wij
moeten voortdurend op Jezus zien, en beseffen dat het Zijn kracht is die het werk doet. Terwijl wij
ernstig moeten arbeiden voor de redding van het verlorene, moeten we ook tijd nemen voor
overdenking, voor gebed, en voor de studie van Gods Woord. Alleen het werk dat tot stand gebracht
wordt onder veel gebed en dat geheiligd wordt door de verdiensten van Christus, zal tenslotte een
goede uitwerking blijken te hebben.
Nooit was iemands leven zo overladen van werk en verantwoording als het leven van Jezus; hoe
dikwijls werd Hij nochtans aangetroffen in gebed! Hoe voortdurend was Zijn gemeenschap met God!
Steeds weer in het verslag over Zijn leven op aarde vinden we zinsneden als: “En vroeg, nog diep in
de nacht, stond Hij op en ging naar buiten en Hij ging naar een eenzame plaats en bad aldaar”. “Vele
scharen stroomden samen om te horen en zich te laten genezen van hun ziekten. Doch Hij trok Zich
terug in de eenzame plaatsen om te bidden”. “En het geschiedde in die dagen, dat Hij naar het gebergte
ging om te bidden, en Hij bracht de nacht door in het gebed tot God”.
In een leven dat volkomen gewijd was aan het heil van anderen, vond de Heiland het noodzakelijk zich
van de verkeerswegen terug te trekken en van de schare die Hem dag en nacht volgde. Hij moest Zich
afwenden van een leven van ononderbroken werkzaamheid en contact met de menselijke noden, om
de afzondering te zoeken en de onverbroken gemeenschap met Zijn Vader. Daar Hij één was met ons,
deelde in onze noden en zwakheden, was Hij volkomen afhankelijk van God, en in het gebed op een
230