De Wens der Eeuwen door Ellen White

mensen bijeenroepen voor een openbare dienst; hun pogingen moesten gericht worden op huis-aanhuisarbeid.
Ze mochten geen tijd verspillen met nodeloze begroetingen, of in het gaan van huis tot huis
om onthaald te worden. Maar in iedere plaats moesten zij de gastvrijheid aannemen van hen die dat
waardig waren, van hen die hen hartelijk welkom zouden heten alsof ze Christus Zelf ontvingen. Zij
moesten het huis binnengaan met de heerlijke groet: “Vrede zij dezen huize”. Dat huis zou gezegend
worden door hun gebeden, hun lofzangen en door het openen van de Schriften in de familiekring.
Deze discipelen moesten herauten van de waarheid zijn, om de weg voor te bereiden voor de komst
van hun Meester. De boodschap die zij moesten brengen, was het woord van eeuwig leven, en de
bestemming van de mensen hing af van de vraag, of zij dat woord aannamen dan wel verwierpen. Om
de mensen te doordringen van de ernst ervan, gebood Jezus Zijn discipelen: “Indien iemand u niet
ontvangt of uw woorden niet hoort, verlaat dat huis of die stad en schudt het stof uwer voeten af.
Voorwaar, Ik zeg u, het zal voor het land van Sodom en Gomorra draaglijker zijn in de dag des oordeels
dan voor die stad”.
Nu doorboort het oog van de Heiland de toekomst; Hij aanschouwt de grotere gebieden waarin na Zijn
dood de discipelen getuigen voor Hem zullen zijn. Zijn profetische blik ziet de ervaring van Zijn
dienstknechten door de eeuwen heen, totdat Hij zal komen voor de tweede maal. Hij toont Zijn
volgelingen de worstelingen die hen te wachten staan. Hij openbaart de aard en de methode van de
strijd. Hij stelt hun de gevaren die zij zullen ontmoeten en de zelfverloochening die vereist zal worden,
voor ogen. Hij wil, dat zij de kosten berekenen, opdat zij niet onverhoeds door de vijand overvallen
zullen worden. Hun strijd zal niet zijn tegen vlees en bloed, maar “tegen de overheden, tegen de
machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten”
Zij moeten strijden met bovennatuurlijke machten, maar zij zijn verzekerd van bovennatuurlijke hulp.
Alle hemelse wezens bevinden zich in dit leger. En meer dan engelen zijn in de gelederen. De Heilige
Geest, de Vertegenwoordiger van de Aanvoerder van het leger des Heren, daalt neer om de strijd te
leiden. Onze zwakheden kunnen vele zijn, onze zonden en fouten ernstig; maar de genade van God is
voor allen die haar zoeken met een verbroken hart. De kracht van de Almachtige wordt te hulp
geroepen ten gunste van hen die op God vertrouwen.
“Zie”, zei Jezus, “Ik zend u als schapen midden onder wolven; weest dan voorzichtig als slangen en
argeloos als duiven”. Christus Zelf hield niet één woord der waarheid achter, maar Hij sprak het altijd
in liefde. Hij toonde de grootste tact en voorkomende, vriendelijke aandacht in Zijn omgang met de
mensen. Hij was nooit ruw, sprak nooit onnodig een streng woord, deed een gevoelige ziel nooit
nodeloos pijn. Hij gispte de menselijke zwakheid niet. Hij laakte onbevreesd huichelarij, ongeloof en
ongerechtigheid, maar er waren tranen in Zijn stem wanneer Hij Zijn vernietigende berispingen
uitsprak. Hij weende over Jeruzalem, de stad die Hij liefhad, die weigerde Hem, de weg, de waarheid
en het leven, aan te nemen. Zij verwierpen Hem, de Heiland, maar Hij zag hen aan met medelijdende
tederheid, en met een smart zo groot, dat het Zijn hart brak. Iedere ziel was kostbaar in Zijn ogen.
Terwijl Hij altijd met goddelijke waardigheid optrad, boog Hij Zich met de tederste aandacht naar
ieder lid van het gezin Gods. In alle mensen zag Hij gevallen zielen tot wier redding Hij gekomen was.
De dienstknechten van Christus mogen niet de ingevingen van hun natuurlijk hart ten uitvoer brengen.
Zij behoren nauwe gemeenschap met God te hebben, opdat niet, waneer zij uitgedaagd worden, het
223