De Wens der Eeuwen door Ellen White

was op Jezus. In hun hulpeloosheid en wanhoop riepen ze uit: “Meester, Meester!” Maar de dikke
duisternis onttrok Hem aan hun ogen. Hun stemmen gingen verloren in het gebulder van de storm, en
er kwam geen antwoord. Twijfel en vrees greep hen aan. Had Jezus hen verlaten? Was Hij, Die ziekten,
duivelen, en zelfs de dood overwonnen had, nu machteloos Zijn discipelen te helpen? Bekommerde
Hij Zich niet om hen in hun wanhoop?
Opnieuw roepen ze, maar er klinkt geen antwoord behalve het gieren van een nijdige windstoor. Hun
boot zinkt steeds. Nog een ogenblik, en dan zullen ze zeker opgeslokt worden door de hongerige golven.
Opeens doorklieft een bliksemschicht de duisternis, en ze zien, dat Jezus ligt te slapen, zonder last te
hebben ‘van het geraas. In verbazing en wanhoop roepen ze uit: “Meester, trekt Gij er U niets van aan,
dat wij vergaan?” Hoe kan Hij zo vredig rusten, terwijl zij in gevaar verkeren en met de dood kampen?
Hun kreet wekt Jezus. Wanneer het licht van de bliksem Hem toont, zien ze de vrede des hemels op
Zijn gelaat; zij lezen in Zijn blik zelfvergetende, tedere liefde, en, terwijl hun harten zich tot Hem
wenden, roepen ze uit: “Here, help ons, wij vergaan!”
Nooit heeft een ziel die kreet geuit zonder verhoord te worden. Terwijl de discipelen hun riemen
grijpen om nog een laatste poging te doen, staat Jezus op. Hij staat te midden van Zijn discipelen,
terwijl de storm raast, de golven over hen heen slaan en de bliksem Zijn gelaat verlicht. Hij heft Zijn
handen, die Hij zo dikwijls gebruikt heeft om barmhartigheid te bewijzen, op en zegt tot de woedende
zee: “Zwijg, wees stil”.
De storm bedaart. De golven komen tot rust. De wolken verdwijnen en de sterren komen te voorschijn.
De boot rust op een kalme zee. Terwijl Hij Zich tot Zijn discipelen wendt, vraagt Jezus verdrietig:
“Waarom zijt gij zó bevreesd? Hoe hebt gij geen geloof?”
Een stilzwijgen kwam over de discipelen. Zelfs Petrus trachtte niet het ontzag dat zijn hart vervulde,
onder woorden te brengen. De boten die vertrokken waren om Jezus te vergezellen, hadden in hetzelfde
gevaar verkeerd als de boot van de discipelen. Angst en wanhoop hadden zich meester gemaakt van
de inzittenden; maar het bevel van Jezus bracht rust op het toneel van verwarring en rumoer. De woede
van de storm had de boten dicht bijeengedreven, en allen die aan boord waren, hadden het wonder
aanschouwd. In de kalmte die volgde, werd de vrees vergeten. De mensen fluisterden elkander toe:
“Wie is toch Deze, dat ook de wind en de zee Hem gehoorzaam zijn?”
Toen Jezus gewekt werd om de storm tegemoet te treden, had Hij volkomen vrede. Er was geen spoor
van vrees in woord of blik, want er was geen vrees in Zijn hart. Maar Hij was niet in het bezit van een
almachtige kracht. Het was niet als de “Meester van aarde en zee en hemel” dat Hij in vrede lag te
rusten. Die macht had Hij afgelegd, en Hij zegt: “Ik kan van Mijzelf niets doen”. Hij vertrouwde op
de macht van de Vader. Het was in het geloof geloof in Gods liefde en zorg dat Jezus rustte, en de
macht van dat woord wat de storm deed bedaren, was de macht van God.
Jezus rustte door het geloof in de zorg van de Vader, en zo kunnen wij rusten in de zorg van onze
Heiland. Indien de discipelen op Hem vertrouwd hadden, zouden ze in vrede bewaard zijn gebleven.
Hun vrees ten tijde van gevaar openbaarde hun ongeloof. In hun pogingen zichzelf te redden, vergaten
211