De Wens der Eeuwen door Ellen White

“Toen Jezus dit hoorde, verwonderde Hij Zich over hem, en Zich kerende tot de schare die Hem volgde,
sprak Hij: Ik zeg u, zelfs in Israël heb Ik een zó groot geloof niet gevonden!” En tot de hoofdman zei
Hij: “Ga heen, u geschiede naar uw geloof” “En de knecht genas, juist op dat uur”.
De Joodse oudsten die de hoofdman aan Christus hadden aanbevolen, hadden aangetoond, hoe verre
zij waren van het bezit van de geest van het evangelie. Zij zagen niet in, dat ons grote tekort onze enige
aanspraak is op Gods genade. In hun eigengerechtigheid bevalen ze de hoofdman aan, om de gunst die
hij bewezen had aan “ons volk”. Maar de hoofdman zelf zei: “Ik ben niet waard”. Zijn hart was
aangeraakt door de genade van Christus. Hij zag zijn eigen onwaardigheid; toch was hij niet bevreesd
om hulp te vragen. Hij vertrouwde niet op zijn eigen goedheid; zijn argument was zijn grote tekort.
Zijn geloof greep Christus aan in Zijn ware karakter. Hij geloofde niet alleen in Hem als in een
wonderdoener, maar als een Vriend en Heiland der mensheid.
Zo kan iedere zondaar tot Christus komen. Hij heeft “niet om de werken der gerechtighe id die wij
zouden gedaan hebben, doch naar Zijn ontferming ons gered”. Wanneer Satan u vertelt, dat u een
zondaar bent, en niet kunt hopen de zegeningen van God te ontvangen, zeg hem dan, dat Christus in
de wereld is gekomen om zondaren te redden. We bezitten niets om ons bij God aan te bevelen; maar
datgene waarop we mogen pleiten, nu en altijd, is onze volkomen hulpeloze toestand, die Zijn
verlossende kracht noodzakelijk maakt. Na alle eigenwaan afgelegd te hebben, kunnen we opzien naar
het kruis van Golgotha en zeggen:
“Niets breng ik als offer, Heer! 'k Klem me aan ‘t kruishout meer en meer”.
De Joden waren vanaf hun kinderjaren onderwezen aangaande het werk van de Messias. De
geïnspireerde uitspraken van de patriarchen en profeten, en het zinnebeeldig onderwijs van de
offerdienst hadden zij ontvangen. Maar ze hadden geen acht geslagen op het licht, en nu zagen ze in
Jezus niets dat ze begeerden. Maar de hoofdman, die geboren was in het heidendom, opgevoed in de
afgodendienst van het keizerlijk Rome, die tot soldaat was opgeleid, door zijn opvoeding en omgeving
schijnbaar afgesneden van geestelijk leven en nog verder daarvan afgesloten door de dweepzucht van
de Joden en door de verachting die zijn eigen landgenoten koesterden voor het volk Israël deze man
bespeurde de waarheid waarvoor de kinderen van Abraham blind waren. Hij wachtte niet af om te zien
of de Joden zelf Hem, Die beweerde hun Messias te zijn, zouden aannemen. Toen het “licht dat ieder
mens verlicht”, in de wereld gekomen was en hem beschenen had, had hij, hoewel van verre, de
heerlijkheid van de Zone Gods onderscheiden.
Voor Jezus was dit een voorsmaak van het werk dat het evangelie onder de Heidenen zou doen. Met
vreugde zag hij uit naar het bijeenbrengen van zielen uit alle volken voor Zijn koninkrijk. Met diepe
droefheid schilderde Hij voor de joden de gevolgen van hun verwerping van Zijn genade: “Ik zeg u,
dat er velen zullen komen van Oost en West en zullen aanliggen met Abraham en Izak en Jakob in het
koninkrijk der hemelen; maar de kinderen van het koninkrijk zullen uitgeworpen worden in de
buitenste duisternis; daar zal geween zijn en het tandengeknars”. Helaas, hoevelen bereiden zich ook
nu voor op die noodlottige teleurstelling! Terwijl zielen in de duisternis van het heidendom Zijn genade
aanvaarden, zijn er zovelen in de christelijke landen op wie het licht alleen schijnt om veronachtzaamd
te worden.
199