De Wens der Eeuwen door Ellen White

God neemt de mensen zoals zij zijn, met de menselijke trekken in hun karakter, en leidt ze op voor
Zijn dienst, indien ze zich onder Zijn leiding willen stellen en van Hem willen leren. Ze worden niet
gekozen omdat ze volmaakt zijn, maar ondanks hun onvolmaaktheden, opdat door de kennis en het
toepassen van de waarheid, zij door de genade van Christus veranderd zullen worden naar Zijn beeld.
Judas had dezelfde kansen als de andere discipelen. Hij luisterde naar dezelfde waardevolle lessen.
Maar het in praktijk brengen der waarheid, wat Christus eiste, kwam niet overeen met de verlangens
en plannen van Judas, en hij wilde zijn ideeën niet opgeven om wijsheid van de hemel te ontvangen.
Op hoe tedere wijze behandelde de Heiland de man die Zijn verrader zou worden! Bij Zijn onderwijs
stond Jezus stil bij de beginselen der vrijgevigheid, die de hebzucht in de wortel treffen. Hij stelde
Judas het afschuwelijk karakter van gierigheid voor ogen, en dikwijls besefte de discipel, dat zijn
karakter daardoor afgebeeld werd en hij op zijn zonde gewezen werd; maar hij wilde zijn
ongerechtigheid niet belijden en laten. Hij was eigengerechtigd, en in plaats van de verleiding te
weerstaan, bleef hij volharden in zijn bedriegelijke praktijken. Christus stond voor hem, een levend
voorbeeld van datgene wat hij worden moest indien hij de weldaad van goddelijke voorspraak en
tussenkomst aanvaardde; maar les na les ging voorbij aan de oren van Judas, zonder dat hij er acht op
sloeg.
Jezus maakte hem geen scherpe verwijten voor zijn hebzucht, maar met goddelijk geduld verdroeg hij
deze dwalende man, terwijl Hij hem toch liet blijken, dat Hij zijn hart las als een open boek. Hij stelde
hem de hoogste motieven om goed te doen voor ogen; en voor het verwerpen van het iicht des hemels
zou Judas geen verontschuldiging hebben.
In plaats van in het licht te wandelen, verkoos Judas zijn gebreken vast te houden. Boze verlangens,
wraakgierige hartstochten, duistere en weerspannige gedachten werden gekoesterd, totdat Satan de
man volkomen beheerste. Judas werd een vertegenwoordiger van de vijand van Christus.
Toen hij met Jezus in aanraking kwam, had hij enkele waardevolle karaktertrekken, die tot zegen voor
de gemeente hadden kunnen worden. Indien hij gewillig geweest zou zijn om het juk van Christus te
dragen, had hij tot de voornaamste apostelen kunnen behoren; maar hij verhardde zijn hart toen hij op
zijn fouten gewezen werd, en in trots en opstandigheid verkoos hij zijn eigen zelfzuchtige ambities, en
maakte zichzelf op deze wijze ongeschikt voor het werk dat God hem gegeven zou hebben te doen.
Alle discipelen hadden ernstige gebreken toen Jezus hen riep voor Zijn dienst. Zelfs Johannes, die het
nauwst in aanraking kwam met de Zachtmoedige en Nederige, was van nature niet nederig en
meegaand. Hij en zijn broer werden “zonen des donders” genoemd. Terwijl ze met Jezus waren, wekte
iedere blijk van geringschatting dat jegens Hem getoond werd, hun verontwaardiging en strijdlust op.
Toorn, wraaklust, een geest van kritiek, waren eigenschappen van de geliefde discipel. Hij was trots,
en eerzuchtig om de eerste te zijn in het koninkrijk Gods. Maar dag aan dag aanschouwde hij, in
tegenstelling tot zijn eigen heftige geest, de zachtmoedigheid en verdraagzaamheid van Jezus, en
hoorde Zijn lessen over nederigheid en geduld. Hij stelde zijn hart open voor de goddelijke invloed en
werd niet alleen een hoorder maar ook een dader van de woorden van de Heiland. Zijn ik werd
verborgen in Christus. Hij leerde het juk van Christus op zich te nemen en Zijn last te dragen.
183