De Wens der Eeuwen door Ellen White

zelfs minachting te werpen op zijn leer. Indien Johannes door God gezonden was, waarom volgden
Jezus en Zijn discipelen dan een zo uitermate verschillende gedragslijn?
De discipelen van Johannes hadden geen duidelijk begrip van het werk van Christus; ze meenden, dat
er een zekere grond zou kunnen zijn voor de beschuldigingen van de Farizeeën. Vele regels die door
de rabbi’s gegeven waren, kwamen ze na en ze hoopten zelfs, dat ze gerechtvaardigd zouden worden
door de werken der wet. Vasten werden door de Joden beoefend als een daad van verdienste, en de
strengsten onder hen vastten iedere week twee dagen. De Farizeeën en de discipelen van Johannes
vastten op het ogenblik dat laatstgenoemden tot Jezus kwamen met de vraag: “Waarom vasten wij en
de Farizeeën wèl, maar Uw discipelen niet?”
Jezus antwoordde hen zeer zachtmoedig. Hij probeerde niet hun verkeerde opvatting betreffende het
vasten te corrigeren, maar hielp hen alleen terecht betreffende Zijn eigen werk. En Hij deed dit door
de-zelfde beeldspraak te gebruiken die de Doper zelf gebruikt had toen hij van Jezus getuigde.
Johannes had gezegd: “Die de bruid heeft, is de bruidegom; maar de vriend van de bruidegom, die
erbij staat en naar hem luistert, verblijdt zich met blijdschap over de stem van de bruidegom. Zo is dan
deze mijn blijdschap vervuld”. De discipelen van Johannes moesten zich deze woorden van hun leraar
wel herinneren, toen Jezus deze illustratie overnam en zei: “Kunnen soms bruiloftsgasten treuren,
zolang de bruidegom bij hen is?”
De Vorst des hemels vertoefde onder Zijn volk. De grootste gave Gods was aan de wereld gegeven.
Vreugde voor de armen, want Christus was gekomen om hen erfgenamen van het koninkrijk te maken.
Vreugde voor de rijken,-want Hij zou hun leren, hoe ze zich konden verzekeren van eeuwige
rijkdommen. Vreugde voor de onwetenden, Hij zou hen wijs maken tot zaligheid. Vreugde voor de
geleerden, Hij zou voor hen diepere geheimen openen dan ze ooit hadden kunnen peilen; waarheden
die verborgen geweest waren sinds de grondlegging der wereld, zouden door de zending van de
Heiland voor de mensen ontsloten worden.
Johannes de Doper had zich verheugd toen hij de Heiland aanschouwde. Welk een aanleiding tot
vreugde hadden dan de discipelen, die het voorrecht hadden te wandelen en te spreken met de Majesteit
des hemels! Dit was voor hen geen tijd om te treuren en te vasten. Ze moesten hun harten openen om
het licht van Zijn heerlijkheid te ontvangen, opdat ze het licht zouden doen stralen op hen die in
duisternis waren en in de schaduw des doods.
Het was een helder beeld, dat de woorden van Christus in herinnering hadden gebracht, maar daarover
lag een zware schaduw, die alleen Zijn oog opmerkte. “Er zullen echter dagen komen”, zei Hij, “dat
de bruidegom van hen weggenomen is, en dan zullen zij vasten”.’ Wanneer ze zouden zien, dat hun
Here verraden en gekruisigd was, zouden de discipelen treuren en vasten. In de laatste woorden die
Hij tot hen sprak in de opperzaal, zei Hij: “Nog een korte tijd en gij ziet Mij niet meer, en nogmaals
een korte tijd en gij zult Mij zien. Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, gij zult schreien en weeklagen, maar
de wereld zal zich verblijden; gij zult u bedroeven, maar uw droefheid zal tot blijdschap worden”.
Wanneer Hij uit het graf zou verrijzen, zou hun droefheid in vreugde veranderd worden. Na Zijn
hemelvaart zou Hij als persoon niet bij hen zijn, maar door de Trooster zou Hij nog steeds met hen
170