De Wens der Eeuwen door Ellen White

ezeten was geweest, stond voor de verbaasde mensen, gelukkig dat hij verlost was en de macht over
zichzelf bezat. Zelfs de boze geest had getuigd van de goddelijke kracht van Christus.
De man loofde God voor zijn bevrijding. De ogen die nog zo kort geleden hadden gevlamd met het
vuur der waanzin, straalden nu van intelligentie en vloeiden over van tranen van dankbaarheid. De
mensen stonden sprakeloos van verbazing. Zodra ze weer spreken konden, riepen ze uit: “Wat is dit?
Een nieuwe leer met gezag! Ook de onreine geesten geeft Hij bevelen en zij gehoorzamen Hem”.
De geheime oorzaak van de ziekte die deze man gemaakt had tot een verschrikkelijke aanblik voor
zijn vrienden en een last voor zichzelf, lag in zijn eigen leven. Hij was geboeid geweest door de
genoegens van de zonde en had getracht het leven tot één groot carnaval te maken. Hij had niet kunnen
dromen dat hij een schrik voor de wereld en een blaam voor zijn gezin zou worden. Hij meende dat hij
zijn leven zou kunnen doorbrengen in argeloze dwaasheid. Maar toen hij eenmaal op het hellende vlak
was, daalden zijn voeten snel af. Onmatigheid en wereldzin bedierven de edele trekken van zijn
karakter, en Satan ging hem volkomen beheersen.
Berouw kwam te laat. Op het ogenblik waarop hij zijn rijkdom en genoegens had willen opgeven om
zijn menselijkheid terug te krijgen, was hij hulpeloos in de greep van de boze gekomen. Hij was zelf
naar het terrein van de vijand gegaan en Satan had bezit genomen van al zijn vermogens. De verleide r
had hem verlokt met vele aantrekkelijke voorstellingen; maar toen de rampzalige man eenmaal in zijn
macht was, werd de duivel meedogenloos in zijn wreedheid en verschrikkelijk in zijn boze
bezoekingen. Zo zal het gaan met allen die zich overgeven aan de boze; het betoverend genot van hun
vroege en snelle carrière eindigt in de duisternis van wanhoop of de krankzinnigheid van een verwoeste
ziel.
Dezelfde boze geest die Christus verzocht had in de woestijn, en waarvan de krankzinnige van
Kapernaüm bezeten was, beheerste de ongelovige Joden. Maar bij hen nam hij een schijn van
vroomheid aan en trachtte hen te misleiden wat betreft hun motieven voor het verwerpen van de
Heiland. Hun toestand was hopelozer dan die van de bezetene, want zij gevoelden geen behoefte aan
Christus en werden daarom vastgehouden in de kracht van Satan.
De periode van Christus’ persoonlijk dienstwerk onder de mensen was de tijd waarin de strijdkrachten
van het koninkrijk der duisternis de meeste activiteit aan de dag legden. Eeuwenlang had Satan met
zijn boze engelen getracht de heerschappij te verkrijgen over de lichamen en zielen van de mensen,
om zonde en lijden over hen te brengen; bovendien had hij al deze ellende aan God geweten. Jezus
openbaarde aan de mensen het karakter van God. Hij brak de macht van Satan en bevrijdde diens
gevangenen. Nieuw leven en nieuwe liefde en kracht uit de hemel daalden in de harten der mensen, en
de vorst van het kwade werd opgewekt om te strijden voor de oppermacht van zijn koninkrijk. Satan
verzamelde al zijn strijdkrachten en bestreed het werk van Christus bij iedere stap.
Zo zal het ook zijn in het grote laatste conflict in de strijd tussen gerechtigheid en zonde. Terwijl nieuw
leven en licht en kracht neerdalen van omhoog op de discipelen van Christus, schiet er nieuw leven op
van beneden, en geeft kracht aan de vertegenwoordigers van Satan. Kracht neemt bezit van ieder aards
element. Met een geslepenheid die verkregen is door eeuwen van strijd, gaat de vorst des kwaads te
155