De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 25—De roeping bij het meer
De dag brak aan bij het Meer van Galilea. De discipelen, vermoeid door een nacht van vruchteloos
zwoegen, waren nog in hun vissersboten op het meer. Jezus was naar de oever gekomen om daar een
rustig uur door te brengen. In de vroege morgen hoopte Hij voor korte tijd rust te vinden vanwege de
menigte, die Hem dag aan dag volgde. Maar al spoedig begonnen de mensen zich om Hem heen te
verzamelen. Hun aantal nam snel toe, zodat men van alle zijden tegen Hem aandrong. Intussen waren
de discipelen aan land gekomen. Om aan het drommen van de menigte te ontkomen, stapte Jezus in de
boot van Petrus en verzocht hem een eindje van de kust af te varen. Hier kon Jezus door allen beter
gezien en gehoord worden, en vanuit de boot leerde Hij de menigte op het strand.
Welk een toneel sloegen de engelen daar gade; hun majesteitelijke Bevelhebbe-r, gezeten in een
vissersboot die heen en weer bewogen werd door de rusteloze golven, terwijl Hij het goede nieuws
van heil en behoud verkondigde aan de luisterende menigte, die opdrong tot aan de kant van het water!
Hij Die geëerd werd in de hemel, verklaarde in de open lucht aan gewone mensen de grote dingen van
Zijn koninkrijk. Toch zou Hij geen passender omgeving voor Zijn arbeid hebben kunnen vinden. Het
meer, de bergen, de velden die zich uitstrekten, het zonlicht dat de aarde bescheen, dit alles gaf Hem
onderwerpen om Zijn lessen te illustreren en daardoor de mensen op het hart te binden. En geen enkele
les van Christus werd vruchteloos gegeven. Iedere boodschap van Zijn lippen bereikte een ziel als het
woord van eeuwig leven.
Ieder ogenblik kwamen er meer mensen bij de menigte op het strand. Oude mannen, die op hun stok
leunden, geharde boeren van de heuvels, vissers die van hun werk op het meer terugkeerden,
kooplieden en rabbi’s, rijken en geleerden, ouden en jongen, brachten hun zieken en lijdenden mee en
verdrongen elkander om de woorden te horen van de goddelijke Leraar. Naar zulke tonelen hadden de
profeten uitgezien, en zij schreven:
“Het land Zebulon en het land Naftali, aan de zeeweg, over de Jordaan, Galilea der heidenen: Het volk
dat in duisternis gezeten is, heeft een groot licht gezien, en voor hen die gezeten zijn in het land en de
schaduw des doods, is een licht opgegaan”.
Behalve de menigte aan de oever van het Meer van Gennesareth had Jezus tijdens Zijn toespraak bij
het meer nog andere toehoorders in gedachten. Door de eeuwen heenziende, aanschouwde Hij Zijn
getrouwen in gevangenis en rechtszaal, in verzoeking en eenzaamheid en strijd. Ieder toneel van
vreugde en strijd en verwarring stond Hem voor ogen. Met de woorden die Hij sprak tot de mensen
die zich om Hem heen verzameld hadden, sprak Hij ook tot andere zielen dezelfde woorden, die tot
hen zouden komen als een boodschap van hoop in beproeving, van vertroosting in smart, en van hemels
licht in de duisternis. Door de Heilige Geest zou de stem die daar sprak vanuit de vissersboot op het
Meer van Galilea, gehoord worden om vrede te verkondigen aan de harten van mensen tot het einde
der tijden.
Nadat Hij zijn toespraak beëindigd had, wendde Jezus Zich tot Petrus en vroeg hem, af te steken naar
diep water en zijn netten uit te zetten voor een vangst. Maar Petrus was ontmoedigd. De gehele nacht
had hij niets gevangen. In de eenzame uren had hij gedacht aan het lot van Johannes de Doper, die
147