De Wens der Eeuwen door Ellen White

slavernij leefden. Zij waren aangesproken als gevangenen, die uit de macht van de boze verlost
moesten worden; als mensen die in de duisternis waren en het licht der waarheid van node hadden.
Hun trots was gewond en hun vrees gewekt. De woorden van Jezus wezen erop, dat Zijn werk voor
hen geheel verschillend zou zijn van hetgeen zij verlangden. Hun werken zouden wel eens al te
nauwgezet onderzocht kunnen worden. Niettegenstaande hun stiptheid in uiterlijke vormendienst,
schrokken ze terug voor een onderzoek van die heldere, onderzoekende ogen.
Wie is deze Jezus? vroegen ze. Hij Die voor Zichzelf aanspraak gemaakt had op de heerlijkheid van
de Messias, was de zoon van een timmerman en had in dat vak gewerkt bij Zijn vader Jozef. Ze hadden
Hem de heuvels op en af zien zwoegen, ze wisten wie Zijn broers en zusters waren, en kenden Zijn
leven en arbeid. Zij hadden gezien hoe Hij Zich ontwikkelde van kind tot jongeman en van jongeman
tot volwassen man. Hoewel Zijn leven onberispelijk was geweest, wilden ze niet geloven, dat Hij de
Beloofde was.
Welk een tegenstelling bestond er tussen wat Hij leerde over het nieuwe koninkrijk en datgene wat ze
van de oudsten gehoord hadden! Jezus had niets gezegd over een bevrijden van de Romeinen. Ze
hadden gehoord over Zijn wonderen, en hadden gehoopt, dat Zijn macht zou worden aangewend in
hun voordeel, maar ze hadden daartoe geen aanwijzingen gezien.
Terwijl ze de deur openden voor de twijfel, werden hun harten nog meer verhard door het feit dat ze
voor een ogenblik vermurwd waren geweest. Satan was vast besloten, dat er die dag geen blinde ogen
zouden worden geopend, en dat geen zielen die in slavernij gebonden waren, zouden worden bevrijd.
Met geweldige energie trachtte hij hen te sterken in hun ongeloof. Ze hielden geen rekening met het
teken dat ze reeds ontvangen hadden, toen ze getroffen waren door de overtuiging dat het hun Verlosser
was, Die tot hun sprak.
Maar nu toonde Jezus een blijk van Zijn goddelijkheid, door hun geheime gedachten te openbaren.
“En Hij zeide tot hen: Gij zult ongetwijfeld deze spreuk tot Mij zeggen: Geneesheer, genees uzelf!
Doe alle dingen waarvan wij gehoord hebben dat zij te Kapernaüm geschied zijn, ook hier in uw
vaderstad. Doch Hij zeide: Voorwaar, Ik zeg u, geen profeet is aangenaam in zijn vaderstad. Doch Ik
zeg u naar waarheid, er waren vele weduwen in de dagen van Elia in Israël, toen de hemel drie jaren
en zes maanden lang gesloten bleef en er grote hongersnood was over het gehele land, en tot geen van
haar werd Elia gezonden, doch wel naar Sarepta, bij Sidon, tot een vrouw die weduwe was. En er
waren vele melaatsen in Israël ten tijde van de profeet Elisa, en geen van hen werd gereinigd, doch
wel Naaman de Syriër”.
Door dit relaas van gebeurtenissen in het leven van de profeten, kwam Jezus tegemoet aan de vragen
van Zijn toehoorders. De dienstknechten die God uitverkoren had voor een bijzonder werk, mochten
niet werken voor een ongevoelig en ongelovig volk. Maar zij, die een hart om te verstaan en een geloof
om aan te nemen hadden, werden bijzonder begunstigd met blijken van Zijn macht door middel van
de profeten. In de dagen van Elia was Israël van God afgedwaald. Ze hielden vast aan hun zonden en
verwierpen de waarschuwingen van de Geest door de boodschappers des Heren. Op deze wijze sneden
ze zichzelf af van het kanaal waarlangs de zegen Gods tot hen kon komen. De Here ging de huizen
van Israël voorbij en vond een schuilplaats voor Zijn knecht in een heidens land bij een vrouw die niet
142