De Wens der Eeuwen door Ellen White

Maar zijn onberispelijk leven en de sterke gevoelens van het volk te zijnen gunste, leidden tot de
mening, dat er geen gewelddadige maatregelen tegen hem getroffen zouden worden.
Herodes geloofde dat Johannes een profeet van God was, en hij was stellig van plan hem in vrijheid te
stellen. Maar hij stelde de uitvoering van zijn plan uit, omdat hij bang was voor Herodias. Herodias
wist, dat ze nooit door een rechtstreeks optreden de toestemming van Herodes voor de dood van
Johannes zou krijgen, en daarom besloot ze haar doel te bereiken door een list. Op de verjaardag van
de koning werd een feest gegeven voor de staatsambtenaren en de hofadel. Er zou brasserij en
dronkenschap komen. Op die manier zou Herodes’ aandacht afgeleid worden, en zou dan beïnvloed
kunnen worden al naar haar wil.
Toen de grote dag aanbrak en de koning met zijn edelen aan het feestvieren en drinken was, zond
Herodias haar dochter de zaal in waar het feestmaal gehouden werd, om te dansen voor het genoegen
van de gasten. Salome was in de eerste bloei van haar vrouwzijn, en haar weelderige schoonheid boeide
de zinnen van de hoge feestgangers. Het was niet de gewoonte dat de dames van het hof op deze
feestelijkheden verschenen, en een vleiend compliment werd gemaakt aan Herodes toen deze dochter
van Israëls priesters en vorsten danste voor het genoegen van zijn gasten.
De koning was bedwelmd door de wijn. Hartstocht heerste en het verstand was onttroond. Hij zag
alleen de vrolijke zaal, met zijn genietende gasten, de tafel waarop het feestmaal stond, de parelende
wijn en de schitterende lichten, en het jonge meisje dat voor hem danste. In een roekeloos ogenblik
wilde hij een gebaar maken dat hem in aanzien zou doen stijgen bij deze voorname mannen uit zijn
rijk. Onder ede beloofde hij aan de dochter van Herodias te zullen geven wat ze ook zou vragen, zelfs
al was het de helft van zijn koninkrijk.
Salome haastte zich naar haar moeder, om te weten te komen wat ze moest vragen. Het antwoord lag
klaar — het hoofd van Johannes de Doper. Salome wist niets van dorst naar wraak die in het hart van
haar moeder leefde, en ze deinsde ervoor terug dat verzoek te doen; maar de vastbeslotenheid van
Herodias zegevierde. Het meisje keerde terug met het verschrikkelijk verzoek: “Ik wil, dat gij mij
onmiddellijk op een schotel geeft het hoofd van Johannes de Doper”.
Herodes stond verbaasd en beschaamd. De lawaaierige vrolijkheid hield op en een onheilspellende
stilte viel over het toneel van genotzucht. De koning was vervuld met afgrijzen bij de gedachte
Johannes het leven te benemen. Maar hij had zijn woord gegeven, en hij wilde niet de indruk maken
van een wispelturig of onbezonnen mens. De eed was afgelegd bij de eer van zijn gasten, en indien
één van hen een woord zou hebben gesproken tegen de vervulling van zijn belofte, zou hij vol vreugde
de profeet gespaard hebben. Hij gaf hun gelegenheid te pleiten voor de gevangene. Ze hadden lange
reizen gemaakt om de prediking van Johannes te horen, en ze wisten, dat hij een man was die geen
misdaad had gedaan en dat hij een dienaar Gods was. Maar hoewel ze geschokt waren door het verzoek
van het meisje, waren ze te beschonken om tegenwerpingen te maken. Geen stem weerklonk om het
leven te redden van de boodschapper des Hemels. Deze mannen hadden hoge vertrouwensposities in
het land, en er rustten zware verantwoordelijkheden op hun schouders; toch hadden ze zich
overgegeven aan feestvieren en drinken, totdat hun zintuigen afgestompt waren. Hun hoofden waren
op hol gebracht door het lichtzinnige schouwspel van muziek en dans, en hun geweten sluimerde. Door
133