De Wens der Eeuwen door Ellen White

De Heiland beantwoordde de vraag van de discipelen niet terstond. Terwijl ze daar stonden en zich
verwonderden over Zijn stilzwijgen, kwamen de zieken en gekwelden tot Hem om genezen te worden.
De blinden tastten hun weg door de menigte; zieken uit alle standen, waarvan sommigen zelfstandig
hun weg gingen, terwijl anderen door hun vrienden gedragen werden, verdrongen elkander om in de
nabijheid van Jezus te komen. De stem van de machtige Genezer drong door tot de oren van de dove.
Een woord, een aanraking van Zijn hand opende blinde ogen om het daglicht, de natuur, de gezichten
van vrienden en het gelaat van de Verlosser te aanschouwen. Jezus bestrafte ziekte en bande koorts uit.
Zijn stem drong door tot de oren van de stervenden, en zij stonden op in gezondheid en kracht.
Verlamde bezetenen gehoorzaamden Zijn woord, hun krankzinnigheid verliet hen, en ze aanbaden
Hem. Terwijl Hij hun ziekten genas, onderwees Hij de mensen. De arme boeren en arbeiders, die door
de rabbi’s als onreinen vermeden werden, kwamen dicht om Hem heen staan, en Hij sprak de woorden
des eeuwigen levens tot hen.
Op deze wijze wijze verstreek de dag, terwijl de discipelen van Johannes alles zagen en hoorden. Ten
slotte riep Jezus hen bij Zich, en verzocht hun naar Johannes te gaan en hem te vertellen wat ze gezien
hadden, terwijl Hij daaraan toevoegde: “Zalig is wie aan Mij geen aanstoot neemt”. Het bewijs voor
Zijn goddelijkheid werd gezien in de wijze waarop Hij deze aanwendde voor de noden van de lijdende
mensheid. Zijn heerlijkheid werd getoond in Zijn nederdalen tot onze lage staat.
De discipelen brachten de boodschap over en dat was voldoende. Johannes herinnerde zich de profetie
betreffende de Messias: “Omdat de Here Mij gezalfd heeft; Hij heeft Mij gezonden om een blijde
boodschap te brengen aan ootmoedigen, om te verbinden gebrokenen van hart, om voor gevangenen
vrijlating uit te roepen en voor gebondenen opening der gevangenis; om uit te roepen een jaar van het
welbehagen des Heren”. De werken van Christus verklaarden niet alleen dat Hij de Messias was, maar
toonden ook aan, op welke wijze Zijn koninkrijk zou worden opgericht. Aan Johannes werd dezelfde
waarheid geopenbaard als aan Elia in de woestijn, toen er een geweldige en sterke wind was, “die
bergen verscheurde en rotsen verbrijzelde, die voor de Here uitging. In de wind was de Here niet. En
na de wind een aardbeving. In de aardbeving was de Here niet. En na de aardbeving een vuur. In het
vuur was de Here niet”. En na het vuur sprak God tot de profeet door “het suizen van een zachte koelte”.
Zo zou Jezus Zijn werk doen, niet met wapengekletter en het omverwerpen van tronen en koninkrijken,
maar door te spreken tot de harten der mensen volgens een leven van genade en zelfopoffering.
Het beginsel van het leven, van zelfverloochening van de Doper zelf, was het beginsel van het
koninkrijk van de Messias. Johannes wist heel goed hoe vreemd dit alles was aan de beginselen en de
verwachtingen van de leiders in Israël. Datgene wat in zijn ogen een overtuigend bewijs was voor de
godheid van Christus, zou voor hen geen enkel bewijs vormen. Zij zagen uit naar een Messias die niet
beloofd was. Johannes zag, dat het werk van de Heiland door hen slechts met haat en veroordeling
ontvangen zou worden. Hij, de voorloper, dronk slechts van de beker die Christus Zelf tot op de laatste
druppel zou moeten ledigen.
De woorden van de Heiland: “Zalig is wie aan Mij geen aanstoot neemt”, waren een vriendelijke
terechtwijzing voor Johannes. Ze gingen aan hem niet verloren. Hij begreep de aard van het werk van
130