De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 21—Bethesda en het Sanhedrin
“Nu is er te Jeruzalem bij de Schaapspoort een bad, dat in het Hebreeuws de bijnaam Bethesda draagt,
met vijf zuilengangen. Daarin lag een menigte zieken, blinden, verlamden en verschrompelden, die
wachtten op de beweging van het water.”
Op bepaalde tijden werd het water van dit bad beroerd, en men geloofde algemeen, dat dit het gevolg
was van een bovennatuurlijke macht, en dat ieder die het eerst na het beroeren van het water daar
inkwam, genezen zou worden van welke ziekte ook die hij had. Honderden zieken bezochten dit
gebouw; maar zó groot was de schare, als het water werd beroerd, dat zij naar voren stormden, daarbij
mannen, vrouwen en kinderen die zwakker waren dan zijzelf, onder de voet lopend. Velen konden het
bad niet bereiken. Velen die erin geslaagd waren het te bereiken, stierven op de rand ervan. Er waren
beschuttingen gebouwd rondom de plaats, zodat de zieken beschermd zouden zijn tegen de hitte van
de dag en de koude van de nacht. Er waren mensen die de nacht doorbrachten in die zuilengangen, en
dagelijks weer naar de rand van het bad kropen in een ijdele hoop op genezing.
Jezus was weer in Jeruzalem. Hij wandelde alleen, kennelijk in overdenking en gebed verzonken, en
kwam zo bij het badwater. Hij zag hoe de arme lijdenden wachtten op datgene waarvan zij meenden
dat het hun enige kans op genezing was. Hij verlangde ernaar Zijn genezende kracht aan te wenden
om elke zieke beter te maken. Maar het was sabbat. Grote scharen gingen naar de tempel om te
aanbidden, en Hij wist dat een dergelijke genezing het vooroordeel van de Joden zó zou opwekken,
dat Zijn werk daardoor tot een vroegtijdig einde gebracht zou worden.
Maar de Heiland zag een geval van de diepste ellende. Het betrof een man die reeds achtendertig jaar
lang een hulpeloze invalide was. Zijn ziekte was voor een groot deel het gevolg van zijn eigen zonde
en werd beschouwd als een oordeel Gods. Alleen en zonder vrienden, met een gevoel dat hij van Gods
genade was uitgesloten, had de zieke lange jaren van ellende doorgebracht. Op het ogenblik dat men
verwachtte dat het water beroerd zou worden, brachten mensen die medelijden met zijn hulpeloosheid
hadden, hem naar de zuilengangen. Maar op het gunstigste ogenblik had hij niemand om hem erin te
helpen. Hij had de rimpeling van het water gezien, maar was nooit in staat geweest verder te komen
dan aan de rand van het bad. Anderen die sterker waren dan hij, sprongen er eerder in. Hij was niet
opgewassen tegen de zelfzuchtige, dringende menigte. Zijn hardnekkige pogingen dat ene doel te
bereiken, en zijn ongerustheid en voortdurende teleurstelling deden het laatste restje van zijn krachten
snel afnemen.
De zieke man lag op zijn mat en hief af en toe het hoofd op om naar het bassin te kijken, toen een
vriendelijk, medelijdend gelaat zich over hem heen boog, en de woorden: “Wilt gij gezond worden?”
zijn aandacht vroegen. Er kwam hoop in zijn hart. Hij voelde dat hij op de een of andere wijze geholpen
zou worden. Maar de lichtstraal van bemoediging doofde al spoedig uit. Hij dacht eraan, hoe dikwijls
hij getracht had het bad te bereiken, en nu was er weinig uitzicht, dat hij zou blijven leven totdat het
opnieuw beroerd zou worden. Hij wendde zich vermoeid af, met de woorden: “Here, ik heb geen mens
om mij, zodra er beweging komt in het water, in het bad te werpen; en terwijl ik onderweg ben, daalt
een ander vóór mij af”.
118