De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 18—“Hij moet wassen”
Een tijdlang was de invloed van de Doper op het volk groter geweest dan die van de oversten, priesters
of vorsten. Wanneer hij zichzelf had aangekondigd als de Messias, en een opstand tegen Rome had
georganiseerd, zouden priesters en volk zich onder zijn banier geschaard hebben. Satan had gereed
gestaan iedere overweging die de eerzucht van veroveraars der wereld aanspreekt, aan Johannes de
Doper op te dringen. Maar met het bewijs van zijn macht voor ogen, had hij standvastig de prachtige
omkoopprijs geweigerd. De aandacht die op hem gevestigd was, had hij op een Ander gericht.
Nu zag hij hoe het getij van populariteit zich van hem afkeerde en zich op de Heiland richtte. Iedere
dag werd de schare die rondom hem was, minder. Toen Jezus van Jeruzalem naar het gebied van de
Jordaan kwam, stroomde de menigte samen om Hem te horen. Het aantal van Zijn discipelen werd
dagelijks groter. Velen kwamen om gedoopt te worden, en daar Christus Zelf niet doopte, stond Hij de
bediening van die instelling toe aan Zijn discipelen. Op deze wijze zette Hij Zijn zegel op de zending
van Zijn voorloper. Maar de discipelen van Johannes keken met jaloersheid naar de toenemende
populariteit van Jezus. Ze stonden klaar om Zijn werk te bekritiseren, en het duurde niet lang of ze
vonden daartoe de gelegenheid. Er ontstond een vraag tussen hen en de Joden, of de doop in staat was
de ziel te reinigen van zonden; zij hielden vol, dat de doop van Jezus in wezen verschillend was van
die van Johannes. Al spoedig geraakten ze in discussie met de discipelen van Christus betreffende de
formulering van de woorden die gebruikt moesten worden bij de doop, en ten slotte over het recht van
de laatste om hoe dan ook te dopen.
De discipelen van Johannes kwamen tot hem met hun grieven en zeiden: “Rabbi, Die met u was aan
de overzijde van de Jordaan en van Wie gij getuigd hebt, zie Die doopt, en allen gaan tot Hem”. Door
deze woorden bracht Satan verzoeking over Johannes. Hoewel de zending van Johannes bijna ten einde
scheen, was het nog steeds mogelijk voor hem om het werk van Christus te hinderen. Wanneer hij
medelijden had gehad met zichzelf, en verdriet of teleurstelling getoond had omdat hij verdrongen
werd, zou hij het zaad der tweedracht gezaaid hebben, naijver en jaloersheid hebben aangemoedigd,
en zou de voortgang van het evangelie ernstig belemmerd hebben.
Johannes had van nature de gebreken en zwakheden die de mensheid eigen zijn, maar de aanraking
van goddelijke liefde had hem veranderd. Hij vertoefde in een atmosfeer die niet besmet was door
zelfzucht en eerzucht en die ver verheven was boven de ongezonde uitwaseming der jaloersheid. Hij
gaf geen blijk van sympathie met de ontevredenheid van de discipelen, maar toonde aan, hoe goed hij
zijn verhouding tot de Messias begreep, en hoe vol vreugde hij Hem verwelkomde voor Wie hij de
weg had voorbereid.
Hij zei: “Geen mens kan iets aannemen of het moet hem uit de hemel gegeven zijn. Gij kunt zelf van
mij getuigen, dat ik gezegd heb: Ik ben de Christus niet, maar ik ben voor Hem uitgezonden. Die de
bruid heeft, is de bruidegom; maar de vriend van de bruidegom, die erbij staat en naar hem luistert,
verblijdt zich met de boodschap over de stem van de bruidegom”. Johannes stelde zich voor als de
vriend die optrad als boodschapper tussen de verloofden, en de weg voor het huwelijk voorbereidde.
Wanneer de bruidegom zijn bruid verkregen had, was de opdracht van de vriend vervuld. Hij
verheugde zich over het geluk van hen wier verbintenis hij begunstigd had. Zo was Johannes geroepen
103