De Wens der Eeuwen door Ellen White

al onze gerechtigheden als een bezoedeld kleed’.David bad: “Schep mij een rein hart, o God, en
vernieuw in mijn binnenste een vaste geest”. En door middel van Ezechiël was de belofte gegeven:
“Een nieuw hart zal Ik u geven en een nieuwe geest in uw binnenste; het hart van steen zal Ik uit uw
lichaam verwijderen en Ik zal u een hart van vlees geven. Mijn geest zal Ik in uw binnenste geven, en
maken dat gij naar Mijn inzettingen wandelt”.
Nicodemus had deze teksten met een verduisterde geest gelezen; maar nu begon hij de betekenis ervan
te vatten. Hij zag dat zelfs de strengste gehoorzaamheid aan alleen de letter der wet zoals die werd
toegepast op het uiterlijke leven, geen enkel mens het recht zou kunnen geven het koninkrijk der
hemelen binnen te gaan. In de ogen der mensen was zijn leven rechtvaardig en eerzaam geweest, maar
in de tegenwoordigheid van Christus gevoelde hij, dat zijn hart onrein was en zijn leven onheilig.
Nicodemus werd naar Christus getrokken. Terwijl de Heiland hem de dingen betreffende de
wedergeboorte verklaarde, verlangde hij ernaar, dat die verandering zich ook in hem zou voltrekken.
Waardoor zou dat bereikt kunnen worden? Jezus beantwoordde de onuitgesproken vraag: “Gelijk
Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden,
opdat een ieder die gelooft, in Hem eeuwig leven hebbe.”
Dit was bekend terrein voor Nicodemus. Het symbool van de verhoogde slang maakte hem de zending
van de Heiland duidelijk. Toen het volk Israël stierf door de beten van de vurige slangen, gaf God aan
Mozes aanwijzingen om een slang van koper te maken en die in de hoogte te plaatsen in het midden
der vergadering. Toen klonk de boodschap door het kamp, dat allen die op de slang zouden zien, in
leven zouden blijven. Het volk wist heel goed, dat de slang in zichzelf geen macht had om hen te
helpen. Het was een symbool van Christus. Zoals het beeld dat gemaakt was naar de gelijkenis van de
dodelijke slangen, verhoogd werd voor hun genezing, zo zou Iemand “in vlees, aan dat der zonde
gelijk” hun Verlosser zijn. Velen van de Israëlieten beschouwden de offerdienst als iets dat op zichzelf
in staat was hen te verlossen van zonden. God wilde hun leren, dat deze dienst niet meer waarde had
dan de koperen slang. De offerdienst moest hun gedachten naar Jezus leiden. Zowel voor de genezing
van hun wonden als voor de vergeving van hun zonden konden ze voor zichzelf niets doen dan hun
geloof in de Gave Gods tonen. Zij moesten opzien en leven.
Zij die door de slangen gebeten waren, hebben misschien te laat gekeken. Ze hebben zich misschien
afgevraagd, hoe er kracht kon zijn in dat koperen teken. Misschien hebben ze om een
wetenschappelijke verklaring gevraagd. Maar er werd geen verklaring gegeven. Zij moesten het woord
dat God hun door Mozes gegeven had, aanvaarden. Een weigering om op te zien betekende de
ondergang.
Niet door strijd en discussie wordt de ziel verlicht. We moeten zien en leven. Nicodemus aanvaardde
de les en nam ze met zich mee. Hij onderzocht de Schriften op een nieuwe wijze, niet om te
discussiëren over een theorie, maar om daaruit leven voor zijn ziel te ontvangen. Hij begon het
koninkrijk der hemelen te zien toen hij zich onderwierp aan de leiding van de Heilige Geest.
Heden zijn er duizenden mensen die dezelfde waarheid moeten leren die Nicodemus leerde door de
verhoogde slang. Zij vertrouwen op hun gehoorzaamheid aan de wet van God om Zijn gunst te
100