De Wens der Eeuwen door Ellen White

Sectie 1—Jezus' geboorte en jeugd
Hoofdstuk 1—“God met ons”
“Men zal Hem de naam Immanuel geven, ... God met ons.” Het licht “van de kennis der heerlijkheid
Gods” wordt gezien “in het aangezicht van Jezus Christus”.2Van de dagen der ecuwigheid was de
Here Jezus Christus één met de Vader; Hij was “het beeld Gods”, het beeld van Zijn grootheid en
majesteit, “de afstraling Zijner heerlijkheid”. Om deze heerlijkheid ten toon te spreiden, kwam Hij
naar onze aarde. Hij kwam naar deze door de zonde verduisterde aarde om het licht van Gods liefde te
openbaren om “God met ons” te zijn. Daarom was van Hem geprofeteerd: “Men zal Hem de naam
Immanuel geven”
Door onder ons te komen wonen, zou Jezus aan mensen en engelen God openbaren. Hij was het Woord
van God Gods uitgesproken gedachte. In Zijn gebed voor de discipelen zegt Hij: “Ik heb Uw naam
geopenbaard aan de mensen”, “barmhartig en genadig, lankmoedig, groot van goedertierenheid en
trouw”, “opdat de liefde waarmede Gij Mij liefgehad hebt, in hen zij, en Ik in hen”. Maar deze
openbaring werd niet alleen voor Zijn kinderen op deze aarde gegeven. Onze kleine wereld is het
leerboek van het heelal. Gods heerlijke plan van genade, het geheim van de verlossende liefde, is het
onderwerp waarin “engelen begeren een blik te slaan”, en dat zij tot in alle eeuwigheid zullen
bestuderen. Zowel de verloste als de niet gevallen wezens zullen in het kruis van Christus hun
wetenschap en lofzang vinden. Men zal dan erkennen, dat de heerlijkheid die van het gelaat van Jezus
afstraalt, de heerlijkheid van de zelfopofferende liefde is. In het licht van Golgotha zal men zien, dat
de wet van de zelfverloochenende liefde de wet des levens voor aarde en hemel is; dat de liefde die
“zichzelf niet zoekt”, zijn oorsprong heeft in het hart van God; en dat in de Zachtmoedige en Nederige
het karakter wordt getoond van Hem Die een ontoegankelijk licht bewoont.
In den beginne werd God door al de werken der schepping geopenbaard. Het was Christus Die de
hemelen uitspande en de grondvesten der aarde legde. Hij was het Die de werelden in de ruimte ophing
en de bloemen van het veld formeerde. “Die de bergen vastzet door Uw kracht.” “Wiens de zee is, daar
Hij ze heeft gemaakt.” Hij heeft de aarde vervuld met schoonheid en de lucht met gezang. En op alle
dingen op de aarde, in de lucht en aan het uitspansel schreef Hij de boodschap van de liefde Zijns
Vaders.
Nu heeft de zonde Gods volmaakte werk geschonden, maar het handschrift blijft. Zelfs nu nog
verkondigt al het geschapene de heerlijkheid van Zijn majesteit. Niets, behalve het zelfzuchtige hart
van de mens, leeft voor zichzelf. Er is geen vogel die de lucht doorklieft, geen dier dat zich op de aarde
beweegt, of het is een ander leven dienen. Elk blad in het bos, elk nederig grassprietje heeft zijn taak.
Elke boom, elke struik, elk blad brengt dat levenselement voort zonder welke mens noch dier zou
kunnen bestaan; en op hun beurt dienen mens en dier het leven van boom en struik en blad. De bloemen
ademen hun geuren uit en ontvouwen hun schoonheid als een zegen voor de wereld. De zon doet haar
licht uitstralen om duizend werelden te verblijden. De oceaan, de bron van al onze bronnen en
fonteinen, ontvangt de stromen van elk land, doch neemt om te geven. De dampen die uit de boezem
van de oceaan opstijgen, vallen als regen weer neer om de aarde te bevochtigen, opdat zij kan bloeien
en vrucht dragen.
5