De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zo kreeg de wet voor de voorstelling van de eerstgeborene een bijzondere betekenis. Terwijl het een
herinnering was aan de wonderbaarlijke verlossing van de kinderen Israëls uit Egypte door de Here,
duidde het ook op een grotere verlossing, die door de eniggeboren Zoon van God tot stand zou worden
gebracht. Zoals het bloed dat op de deurposten was gesprenkeld, de eerstgeborenen van Israël had
gered, zo heeft ook het bloed van Christus macht om de wereld te redden.
Welk een betekenis lag er dus in de voorstelling van Christus! Maar de priester zag niet door de sluier
heen; hij las niet het geheim dat daarachter lag. Het opdragen van kleine kinderen was een gewoo n
tafereel. Dag in dag uit ontving de priester het losgeld wanneer er baby’s aan de Here werden
opgedragen. Dag in dag uit verrichtte hij dit als routinewerk, en schonk daarbij weinig aandacht aan
de ouders en de kinderen, tenzij hij een aanwijzing van rijkdom of hoge positie van de ouders meende
te bespeuren. Jozef en Maria waren arm, en toen zij daar met hun kind kwamen, zag de priester alleen
een man en een vrouw die als Galileeërs gekleed waren, en de eenvoudigste kleren droegen. Er was
niets in hun verschijning dat de aandacht trok, en zij brachten slechts de offerande die door de armere
klasse werd gebracht.
De priester verrichtte de plechtigheid van zijn officiële werk. Hij nam het Kind in zijn armen en hief
Het op voor het altaar. Nadat hij Het aan Zijn moeder had teruggegeven, schreef hij de naam “Jezus”
op de rol van de eerstgeborenen. Terwijl de baby zo in zijn armen lag, had hij er geen vermoeden van,
dat het de Majesteit des hemels, de Koning der heerlijkheid, was. De priester vermoedde niet, dat deze
baby Degene was van Wie Mozes had geschreven: “De Here God zal u een profeet doen opstaan uit
uw broeders, gelijk mij; naar deze zult gij horen in alles wat hij tot u spreken zal.” Hij dacht niet, dat
deze baby Degene was, Wiens heerlijkheid Mozes had willen zien. Maar Iemand groter dan Mozes lag
in de armen van de priester, en toen hij de naam van het Kind inschreef, schreef hij de naam in van
Hem Die de grondslag van het gehele Joodse stelsel was. Die naam zou het doodvonnis van het volk
Israël worden, want de offerdienst had bijna afgedaan, het type had bijna zijn antitype bereikt, de
schaduw raakte bijna de werkelijkheid. De Schechina had het heiligdom verlaten, maar in het Kind
van Bethlehem was de heerlijkheid gehuld waarvoor engelen buigen. Deze onschuldige Baby was het
beloofde Zaad, op Wie het eerste altaar in de poort van Eden reeds had gewezen. Dit was Silo, de
vredegever. Hij was het Die zich aan Mozes had geopenbaard als de IK BEN. Hij was het Die in een
wolkkolom en in een vuurkolom de gids van Israël was geweest. Dit was Degene van Wie zieners
reeds lang tevoren hadden gesproken. Hij was de Wens van alle volken, de Wortel en het Geslacht van
David, en de Blinkende Morgenster. De naam van die hulpeloze kleine Baby, Die ingeschreven werd
in de rol van Israël, waardoor Hij tot onze broeder werd verklaard, was de hoop van het gevallen
mensdom. Het Kind voor Wie het losgeld betaald was, was Degene Die het losgeld voor de zonden
van de gehele wereld zou moeten betalen. Hij was de ware “grote priester over het huis Gods”, het
hoofd van “een priesterschap dat op geen ander kan overgaan”, de Middelaar “aan de rechterhand van
de Majesteit in de hoge”.
Geestelijke dingen worden op geestelijke wijze onderscheiden. In de tempel werd de Zoon van God
toegewijd aan het werk waarvoor Hij was gekomen. De priester beschouwde Hem zoals hij ieder kind
zou beschouwen. Maar hoewel hij niets ongewoons zag of voelde, werd Gods daad, het geven van Zijn
zoon aan de wereld, erkend. Deze gelegenheid ging niet voorbij zonder dat Christus door iemand was
21