Gay&Night Maart 2016

Interview / Aafke Romeijn
Op haar nieuwe album Je doet
je best maar zingt componist/
singer-songwriter en journalist
Aafke Romeijn over foute politici,
autoverkopers én over stiekem een
jongetje willen zijn. We spraken
met Aafke aan de vooravond van
haar albumrelease en nieuwe tour.
J
e schrijft zelf ook; denk je dat je jezelf
anders opstelt tijdens een interview dan
collega-muzikanten die niet ook iets in de
journalistiek doen?
‘Het is heel erg om te zeggen, maar ik probeer wel
altijd in werkbare quotes te antwoorden, of zo.
[lacht] Ook weer niet helemaal, maar ik weet wel
welke dingen ik kan zeggen om zeker te zijn dat ze
erin komen. Dat is eigenlijk een beetje vies, maar het
werkt wel zo, ben ik bang.’
Er wordt weleens vanuit gegaan dat vrouwelijke
singer-songwriters ‘gedragen’ worden door de
mannen waar ze mee samenwerken, dat ze zelf maar
heel beperkte skills hebben en vooral geen verstand
van zaken. Merk je ook weleens dat er op die manier
naar jou wordt gekeken?
is wel nodig.” “Nee, je hoort jezelf straks echt wel.”
“Ik weet nu al dat ik mezelf niet ga horen.” “Nee, het
is echt niet nodig.” Op een gegeven moment zei ik:
“Jongens, ik ben nu al een jaar aan het touren in deze
opstelling, en ik weet gewoon dat ik dadelijk mezelf
niet kan horen als er gitaar gespeeld wordt.” Ik moest
me echt gaan verantwoorden! En later hoorde ik dat
ze vonden dat ik wel een beetje hard was voor de
technici. Dat is heel maf. Mijn producer, een man,
speelt ook in m’n band, en als hij iets vraagt, wordt
het meteen gedaan. Je wordt er soms een beetje para
van. Dat je je echt afvraagt of mensen iets niet voor
je willen doen, alleen omdat je een vrouw bent. Ik wil
natuurlijk niet meteen een slachtofferrol aannemen,
maar sommige mensen nemen automatisch aan dat je
geen verstand van zaken hebt.’
Alleen technici, of ook elders in de muziekindustrie?
‘Nee, er is ook nog steeds wel verbazing over het
feit dat ik mijn muziek zelf produceer. Dat mensen
vragen “hoe dan?” en dat ik dan moet uitleggen dat
ik met instrumenten werk, en een computer. “Maar
waar heb je dat geleerd dan?” Op de een of andere
manier wekt dat meer verbazing op dan wanneer
een mannelijke singer-songwriter z’n eigen muziek
produceert. Want “mannen zijn van de knopjes en de
computers, dus die vinden het leuk om daarmee aan
de slag te gaan”.’
Hiervoor gaf je les op een school, en ik begreep dat je
het weleens aan de stok hebt gehad met wat ouders,
omdat je hun fragiele kinderen een boek had laten
lezen waarin twee jongens verliefd worden op elkaar?
‘Ik heb die ervaring wel. Lang niet met alle technici,
er zijn ook een heleboel heel jne mensen om mee te
werken. Maar ik had een paar maanden geleden een
optreden, en ik vroeg om iets meer monitorgeluid.
Ik wilde de piano iets harder horen op m’n monitor.
“Nee, dat is niet nodig”, zei de technicus. “Ja, dat
‘Ik heb zes jaar les gegeven op een christelijke school.
Er was eigenlijk helemaal niet zoveel christelijks
aan die school – 50 jaar geleden was het een zwaar
gereformeerde school, maar nu niet meer. Toch
waren er nog steeds mensen die van heinde en verre
hun kinderen per se naar die school stuurden, omdat
216 017