prikkel-2014

Prikkeldraad in mijn gedachten 

1


2

Sprokkelen . . . 

Woorden, 

Gelezen 

Op de akker van éénzaamheid, 

Samengebonden 

Uitgezaaid, om te ontkiemen. 

Tot leven geroepen, 

Om geoogst te worden. 


3

Hoe groot zijn woorden. 

Hoe diep, dragen zij de gevoelens, waaruit zij zijn 

geschreven. Hoe waardevol, is hun bestaan? 

Gevoelens, beletterd tot woorden. Geschreven om 

overgedragen te worden naar een ruimte, waarvan 

zij niet weten, of ze ooit worden binnen gelaten. 

Overdragen of geven, zonder te weten, 

geaccepteerd te worden. Daar begin je aan, als de 

eerste regels hun weg zoeken om bij je vandaan te 

gaan. 

Woorden . . . 


4

Woorden . . . 

de één na de ander, – stap voor stap – uitgezaaid in een 

mysterie, in een eeuwigheidsritme dat ons verwondert. 

En dan schrijven, over iets dat te groot is voor woorden. 

Hoe durf je het aan, of beter gezegd : “Wie denk je wel 

dat je bent, om iets te verwoorden, iets te schrijven, over 

wat je niet kunt bevatten ?” 

Waar ben je ooit aan begonnen, toen de eerste woorden, 

bij je vandaan wilden gaan, een regel zochten. 

Is het omdat jij – mens –, heimelijk het zielverbond mag 

voelen, dat zich laat schrijven uit het scheppingshart vol 

leven? 

Is het deze stuwkracht ? 


5

Is het deze stuwkracht, 

te mogen schrijven uit – het zielverbond –, 

DE EEUWIGE METGEZEL, die meegaat naar de 

begrensde en onbegrensde ruimten. 

Gevoelige woorden, zoekend naar verbinding, 

opdat haar éénzaamheid, zich deelt tot 

het meervoudige, - gemeenschap vormt en 

samensmelt in de éénheid, waarnaar zij 

onderweg is. 


6

Geboren worden, 

Een moment in het stoffelijke verkeren, een lichaam met 

fijndradige functies, aangestuurd door een mysterie van 

leven, van aanwezigheid. 

Vreemd is het, - te ervaren - je niets bewust te zijn van de 

tijd, vóór je geboorte. 

Wonderlijk, – zo ineens – een hartslag, een levensritme in 

jezelf, in bloemen, bomen, mensen, dieren. Zomaar 

leven, in deze scheppingsgemeenschap, op die 

wonderlijke, raadselachtige aarde. 


7

Ik, deelnemer . . . 

– Mens-zijn –, in een stoffelijk lichaam verkeren, op die 

men-sen-lan-ge-weg met legio geesten. Zomaar leven ! 

Hoe moeilijk en vol spanning komen we te zitten, wanneer 

ons lichaam het af laat weten en aangeeft ‘ziek’ te zijn. 

Je functioneren wordt bedreigd en lijkt verloren te gaan. 

We verzekeren ons, betalen hoge premies, om vooral 

geen levensfuncties te verliezen. 

Krampachtig houden we ons vast aan het fysieke bestaan. 

Hoe lang . . . hoe lang nog . . . 

“ is ons leven meer, dan de jaren tussen onze geboorte en 

ons sterven“ ? 

Hoe ondoorgrondelijk is ‘bestaan’ 


8

Met levenskracht omgeven, 

als ik op aarde kom. 

Gedeeld . . . en toch verweven, 

Geest in het Trouwverbond. 

Een lichaam dat mocht komen, 

een menselijk gezicht, 

dat Hart en Ziel doet wonen, 

en Geest’lijk is verlicht. 

Opzoek gaan naar elkander, 

naar wat - ons menszijn - is. 

Opweg gaan met de ander, 

soms door de duisternis. 

Die Zich in ons laat Leven, 

Verbonden voor altijd. 

Met ons gaat door het heden, 

steeds in de Eeuwigheid. 


9

Zomaar leven 

In deze scheppingsgemeenschap, in deze wonderlijke tuin, 

waar het ondoorgrondelijke, - mij mens - leeft in haar 

ruimte en ik, dwalend in mijn beperkingen, op zoek ben 

naar mijzelf. 

Wie ben ik, – tastende gedachte – die probeert te vinden, 

maar verzinkt in een bodemloze diepte en in deze wijdse 

ruimte, zich lijkt te verliezen en verkrampt. 

Jij, verscholen in mijn gedachten, zeg mij, wie ik ben ! 


10

Jij, verscholen in mijn gedachten, 

zeg mij; Wie ben ik, – gevangen in onzekerheden – , die al 

men-sen-lang zoekt, steeds weer struikelt weer opstaat 

en al maar dwaalt, tussen- en met de geesten. 

Wie zijn jullie, onzichtbaren in deze wonderlijke tuin, die 

mij verwazen tot een doelloos schepsel, tastend naar een 

beetje houvast ? 

Kom op, jullie ondoorgrondelijke nevels, laat je zien, open 

je gedaante en laat me voelen, wie jullie zijn ! 


11

Wie zijn jullie, – onzichtbaren – 

in deze tuin die aarde genoemd wordt . . . 

Jullie weten toch van het prikkeldraad, dat mijn gedachten 

verwondt en opsluit in haar beperkingen! 

Ga vandaag eens met mij mee, jullie ongrijpbare geesten. 

Ga eens mee naar dit slagveld, naar deze ecologische tuin, 

voel en zie, – met mij –, het concentratiekamp, dat hier 

gebouwd wordt. Voel dat deze aarden-tempel verraderlijke 

wreedheden ondergaat. Alles wat lacht en ademt, 

verstikt in het materialisme, verantwoordelijkheid, wordt 

onder een dikke laag asfalt verteerd tot een harde korst. 

En dan steeds weer die stem, die het goede en het kwade, 

uitspreekt in mijn gedachten. 

Ik vraag mij af; Wie ben jij eigenlijk, – stem –, die zich 

uitspreekt in mijn onrust? 


12

Jij stem, die uit de stilte, 

mij aanroept in m'n hart, 

verblijvend in de kilte, 

gedachten, licht en zwart. 

Verward . . . , in tweestrijd leven, 

mijn -menszijn- ondergaan, 

en voelen ‘t onvermogen, 

om hier alleen te staan. 

Jij Stem, die zich laat leven, 

in mensen, voor altijd. 

Met ons gaat door het heden, 

steeds in de Eeuwigheid. 


13

Jij stem, die mij aanspreekt 

in de onrust van m'n hart. Hier sta ik, midden in de 

vreugde, dat zich laat vieren in dit landschap. Haar 

hartslag neemt mij mee in de blijdschap van 

bloemenkleuren. 

Hier adem ik, – in . . en . . uit – . 

Ik mens, hier in dit wonder! Levend in deze dankbaarheid . 

Jij stem, die in dit mysterie klinkt en mijn gedachten 

bezoekt, deze heelheid laat voelen . . . – ben jij het –, die 

dit levenswonder laat wonen in het hart van mijn ziel. 

– Ben jij het – , die mij mens, laat leven in deze heelheid? 


14

en jij het, 

die mij – mens – laat leven in deze heelheid? 

Vertel mij, – Aanwezigheid – : 

“ Waarom , . . . Waarom, spreek jij mij aan vanuit het 

noorden, het westen, vanuit het oosten en het 

zuiden ? 

Waarom, kom jij – zo wereldwijd – , naar mij toe ? 

Waarom . . . . Ik . . . . Mens ” ? 


15

Waarom . . . . Ik . . . . Mens ? 

Jij weet toch van die verwarrende, geesten, die een mensen-le-ven-lang 

doorwoekeren in dit aardse bestaan en 

met geslepen stilzwijgen, – jouw lichtziel in mij – , 

verduisteren. 

Jij weet ook, dat de scheppingsvreugde,- in deze 

verduistering – , haar blijdschap verliest en de lofzang in 

mij doet verstommen. 

Dat weet je toch . . . . . 


16

Op aarde een ontheemde, 

Ik durf niet verder gaan. 

De geesten in de vreemde, 

belagen mijn bestaan. 

Zo zwak, zijn hier de lichten, 

in aardeschemering, 

Lijkt hart en ziel te zwichten, 

en draagt vernedering. 


17

Dat weet je toch . . . . . 

– innerlijke stem . . . – , al die keren dat je me aansprak en 

bij wilde staan, hoe vaak jij, door egocentrische gedachten 

in mij, verdrongen werd en ik je niet wilde kennen. En dan 

telkens weer, die kraaiende haan, – je weet wel –, die 

maar niet op wil houden. 

Toch blijf je doorgaan en vergezel je mij, met je trouw. 

In deze gemeenschapstuin, – Jouw hart –, mag ik wonen. 

In dit geluk, in deze blijdschap, van – blauw / groene – 

vreugde, adert het levenswater . . . 

en ik . . . . . ? 


18

. . . . . en ik. 

Geraffineerd, wordt de scheppingsvreugde in mij, 

omsingeld en ingesloten. Gevangen in de boeien van 

eigen waan, betreed ik de wegen van verlokkingen. 

Torenhoog opgestapelde verleidingen doorwoekeren 

mijn gedachten. Als marionet van zelfzucht, ben ik slaaf 

geworden, een robot, die zielloos ten onder gaat, in het 

verraderlijk netwerk van gulzigheid. 

Wereldwijd, kraait de consumptiehaan hoog van de toren. 

Pijnlijk word ik herinnerd, dat de 

ScheppingsGemeenschap, zich in mij verloochent voelt. 

Verdwaald in mijn levenswijze, word ik terug geroepen uit 

mijn vernedering : 

“ waar ben je ? “. 


19

“ waar ben je ? “. 

Ja, waar zou ik zijn ? Dat weet je toch ! 

Al men-sen-lang, steeds maar weer die donkere en lichte 

kanten. Die lage staat van leven en altijd weer in de 

verslaafdheid vastlopen. 

Jij, die deze ecologische tempel, deze schepping, tot 

levensadem heeft geroepen. Het is toch om moedeloos 

van te worden, deze geasfalteerde ketting van 

dwangmatigheid razend door mijn hartslag. En dan maar 

roepen, “ waar ben je “? Nou, ik zeg je : “ deze 

roofbouw, dit uitknijpen van de macrokosmos, brengt mij 

uit balans, dat weet je maar al-te-goed ! 


20

Dat weet je maar al te goed, 

jij, die de chaos in mijn gedachten bezoekt en aanroept in 

deze tuin, deze wereld. 

Voel m'n onrust, de geesten van verwarring, 

Jij, die m'n vreugde ziet doven, nu de longen van de aarde 

worden aangetast, de scheppingsgemeenschap uitéén 

dreigt te vallen. Haar ziel, door hebzucht wordt 

weggehoond, . . . – Verraden – 

Ik, mens, in de echo van verraad . . . 


21

In de echo van verraad . . . 

ik mens, in deze tuin, – deze wereld -, waar de zekerheid 

zich heeft verstopt in twijfel. Waar de antwoorden zich 

verschansen in vragen. Waar het verborgene niet op komt 

dagen, de Levensbron is verduisterd. 

In deze verlatenheid, waarin de droom van leven, 

- de hartslag - verdreven lijkt te worden door, 

de honing van het geld, 

de zoetigheid van aanzien, 

de ‘grootsheid’ van het ego. 

Proeven, alsmaar proeven, steeds meer, . . . – . . . en meer. 

Onverzadigbaar, spint de hebzucht haar draden tot een 

gevangenis. 

. . . Verslaafd en vernederd . . . 


22

Door -legio- gegrepen, 

de geesten van verraad. 

Geslagen in hun keten, 

gevangen in hun haat. 

Mijn leven is zo dubbel, 

verraad sluipt er omheen. 

Ik draag nog steeds de aarde, 

krampachtig en alleen, 

Waarom, waarom toch - Babel -, 

waarom toch zo verward. 

Het breken met elkander, 

de kilte van mijn hart? 

De geesten in de vreemde, 

verduisteren Het Licht, 

dat in mij als gedeelde, 

al scheppend is verricht. 


23

Verslaafd en vernederd, 

in eigenwaan, gaat de trots haar weg. 

Op het podium van hoogmoed, etaleert het 

ego haar zelfzuchtigheid : 

. . . Ik . . . , Ik ga mijn weg. 

Bezeten door legio geesten, zoek ik, - mens - de 

grenzen van m'n territorium en triomferen 

mijn prestaties, - glanzend van trots, - op 

mijn bezit 

. . . Maar soms . . . 


24

Maar soms . . . 

wandelen mijn gedachten door de tijd, en 

staan even stil . . . toen ik jong was; 

liefde – afhankelijkheid – zorg 

levensvreugde – verbondenheid 

Hoe heerlijk danste de rijkdom en bloeide 

mijn hart, in een leven vol eenvoud . . . . 


25

De rijkdom van het eenvoudige 

. . . Grenzeloos . . . 

Hoe wonderlijk, laat het leven, ons haar waardevolle bron 

voelen en leert ons te genieten ! Hoe wonderlijk, 

ademen onze tijden in het eeuwige en schept de liefde 

haar hartslag in de ziel. Het is in deze verwondering, dat 

het verborgene voelbaar wordt. Vruchten voor de geest, 

stromend als vredegroet uit een verborgen bron. Haar 

vriendelijkheid overstroomt de grenzen van het 

afstandelijke en neemt ons op in haar muurloze ruimte. 

Hoe wonderlijk, laat deze adem zich voelen. 


26

Hoe wonderlijk, 

laat deze adem, deze Heelheid, zich voelen in haar menszijn. 

Hoe wonderlijk overleeft zij het slagveld, vol van 

pijnlijke gebrokenheid. Hoe trouw, gaat zij haar weg en 

leeft haar verbondenheid in de onpeilbare diepten, van 

ons menselijk bestaan. Hoe kostbaar is dit verbond, dat 

zich laat leven in eenvoud, zich tot vruchten laat bloeien 

naar een vreugdevolle gemeenschap. 


27

Verlangen laat me opstaan, 

Zij roept mij uit de nacht. 

Zij steunt en wil me voorgaan, 

opweg gaan naar de dag. 

Jouw Licht was mij verborgen, 

nog in m'n duisternis, 

droeg Jij mij naar de Morgen, 

naar Jouw Geheimenis. 


28

Een vreugdevolle gemeenschap, 

wat mag dat wel zijn ! 

Het lijkt een visioen, - vol van licht - , een vrucht vol 

blijdschap, verdwaald in de onzichtbaarheid. 

Een zielsverlangen opgesloten in gedachten. 

Verborgen geluk, dat maar niet geboren kan worden, 

geen welkom wordt toegeroepen, zelfs bedreigend 

is voor onze vermeende vrijheid en ons ‘handelen’ 

verstoord. 

Zij past niet in onze denkwereld. 


29

Zij past niet in onze denkwereld, 

Ons profiel, - waarin wij leven – schetst, verwarde lijnen. 

Gekleurd, in materiegevoeligheid; 

begeerte, verwaandheid, hebzucht en onderworpenheid. 

Maar ook . . . 

Liefde, betrokkenheid, eenvoud en vriendelijkheid. 

In deze verwarde compositie ben jij, getekend. 

Gecomponeerd . . . . . 

- Jij, mens - als bezield leven. 


30

Jij, scheppingsadem . . . 

Doorvoed ons menszijn 

met de hartslag van leven. 

Laat blijdschap terugkeren, in 

. . . . Toekomst . . . . 

die vandaag geboren wil worden. 


31

Waar woont de dag . . . 

Het prille leven, de dag van geluk, de open dag, vol van 

licht, voor iedereen. Waar is die dag gebleven ? 

Hoe jong al, wordt het ritme van vrijheid verdrongen en 

haar vreugde afgemeten in tijd. Hoe snel kan 

levensontwikkeling worden overwoekerd en omfloerst 

door lianen, tot dwangmatigheid. Spontaniteit verstikt 

en verliest haar openheid. Deze treurnis kleeft als 

zwaartekracht aan ons menszijn. 


32

Treurnis kleeft als zwaartekracht 

aan ons menszijn. Als slaaf, impulsen opvolgen die, tot 

onthechting van SAMEN-LEVEN leiden. 

Verlokkingen, die de heelheid breken, de saamhorigheid 

verduisteren en gedachten verengen tot een tunnel. 

Verleid worden, naar een lage staat van leven. Ontdaan, 

ervaren we de bezetenheid. Verslagen, wandel ik door 

mijn slaafse leven. 

Materie , . . . Ego, . . . Trots, . . . 

Alles wankelt en verliest haar glorie. . . . . . - ik - een 

marionet . . . . . . , meegesleept in de geslepenheid, in het 

moeras dat 'leven' genoemd wordt . . . 


33

Hier ga ik, tastend, blind en broos, 

de nevels – ondoorgrond - 

Gedachtevelden, uitzichtloos, 

geslagen vreugd, geknakte roos 

het scheppingslied verstomd. 

O levensbron, ik ben verward, 

't Is alles duisternis, 

Voel-in, mijn breukgeslagen hart. 

De tweestrijd, die mijn blijdschap tart, 

o, kom in mijn gemis. 


34

In het moeras, 

dat ' leven ' genoemd wordt. Vernederd en omringd door 

tijdgeesten, van egoïsme en leugen. 

Jij, verleidende, doolhofgeest, metselaar van 

eeuwendikke muren in dit labyrint, geplaveid met 

kortzichtigheid. 

Waarom metsel jij, – met hoogmoed en hebzucht – een 

burcht vol verwaandheid en sta jij vol trots, het egolegioen 

te verhogen op de puinhopen die je aanricht. Jij, 

die de vreugde verscheurt, de bomen vertrapt, de 

levensadem verstikt. Jij, geest van de chaos, die de 

scheppingsgemeenschap, verziekt en verleidt. 

. . .Tot een woestijn maakt . . . 


35

Een woestijn, 

waar de onzekerheid, mij meesleurt door de tijden, 

mijn oog geen venster heeft. De donkere geslotenheid, 

de leegte is, waarin ik verkeer, - hoe zou ik een weg 

kunnen zien -. Raadselachtig lijkt mijn toekomst, 

tastend, zal ik de tijden doorvoelen en mijn levensweg, 

– vorm – krijgen. Gekreupeld, door vallen en opstaan, 

loopt er een spoor door de dag en de nacht, een 

schreeuwende dorst in de woestijn van wanhoop en 

eenzaamheid. 


36

Vereenzaamd en vergeten, 

geslagen en verward, 

voel ik de aardse keten, 

de angst slaat om mijn hart. 

De Liefde lijkt gebroken, 

geen hand meer om mij heen. 

Van hart en ziel verstoken. 

Ik weet niet meer -waarheen-. 


37

Schreeuwende dorst, 

in de woestijn van wanhoop en eenzaamheid. 

Angst en twijfel, zijn reisgenoten geworden. 

Hoe dorstig roept mijn eenzaamheid, om een 

metgezel en schreeuwt mijn wanhoop het uit, 

als de grond onder mij wegzakt. Hoe groot is 

de woestijn van verdriet, als de nacht mijn 

moedeloosheid kwelt en de dag, mijn schrijnende 

wond niet verlicht. 

Uitgeput, omringt de dood mijn levensadem. 


38

De dood je omringt . . . 

De zwartheid, je heeft opgeslokt in haar lege niets. Hoe 

pijnlijk, is deze éénzaamheid. 

Hoe éénzaam, is deze pijn, deze mensenpijn ! 

Verkrampt, schuilt de pijn achter de woorden, maar 

woorden, zij voelen niet. 

Vóórbij de woorden, in de niet te begrijpen leegte, woont 

de pijn. 

Pijn, die zich niet verwoorden laat. 

Eenzaam, de eenzame mens, geketend aan haar pijn. 


39

De eenzame mens, 

geketend aan haar pijn. 

Ben je een éénling, als je voelt, dat de eenzaamheid, bezit 

van je heeft genomen, er geen verbinding meer bestaat 

met, - om je heen -? 

Dat je een gebroken éénheid bent, - een scherf -, 

verspreid over de vloer, die aarde genoemd wordt. Op je 

eigen kapotte eiland, teruggetrokken – in jezelf – , 

omringd door breuklijnen, waar geen verwachting vanuit 

gaat, geen hoop. Verloren in het verlies van het 

kostbaarste . . . . 

Een niet uit te spreken gevoel, razend door het diepst van 

je ziel. . . . . Wie ben ik eigenlijk . . . . ? 


40

De aarde heeft genomen, 

gegrepen mijn geluk. 

Dat is mij nu ontnomen, 

en maakt mijn leven stuk. 

Mijn Leven is vergeten, 

lijkt in haar dood te zijn. 

Gekwelde Hartekreten, 

verkrampt van angst en pijn. 


41

Wie ben ik eigenlijk, 

wat is – bestaan – ? 

Is dat zoiets: ‘ik kan mijzelf zien, dus ik besta’. Of, ‘ik kan 

denken en doen, lachen, pijn voelen, ik zie anderen en 

mezelf ', dus ik ben er, - ik ben een mens -. 

Ben ik iemand met twee gezichten, een gespleten 

persoon, met lichte en donkere kanten. 

Wie ben ik eigenlijk, ben ik een individu, een afzonderlijk 

wezen, een éénling ? 

Ben ik een lichaam, dat begeestigd is, 

of zou het kunnen zijn, 

dat ik een bezielde geest ben, die belichaamd is ? 

Het zijn vragen die almaar om een antwoord roepen. 

Ik, dwalend in mijn vragen, tastend naar antwoorden . . . 


42

Verkrompen en geslagen, 

gepijnigd in gemis, 

Teleurgesteld en vragen: 

“wat nou het leven is”. 

Het zoeken, de gedachten, 

Het duister dat verblind. 

Bezwijken en verwachten, 

De Hoop, dat je het vindt. 


43

Ik, dwalend in mijn vragen, 

tastend naar antwoorden, . . . struikelend, in het duistere 

niets, op zoek naar verborgen licht. 

Waar stroomt het wassende water, dat mijn blinde wegen 

‘heldert’ ? 

Waar is het licht, dat het duister van me afneemt en laat 

zien, wie ik ben ? 

Waar is de hand, die mijn éénzaamheid deelt met 

nabijheid, mijn reisgenoot is op deze weg geplaveid met 

vragen? 

Waar is de metgezel, die met mij struikelt, me bijstaat en 

weer opricht ? 


44

Waar is de metgezel, 

die met mij struikelt, me bijstaat en weer opricht ? 

Waar stroomt de bron, die zich geeft, zich laat bewonen 

en mij tot een toevlucht wil zijn ? 

Wie ben ik, die deze pijnlijke geboorte ondergaat, een 

mensen-leven-lang de weeën voelt en hoopt eens uit 

deze verkramping verlost te worden ? Waar is de 

stralende mens die, – in de gevende liefdesstroom - zich 

beweegt, een mens van nabij, ademend de heelheid, de 

milde vrede ? 

Waar ben jij, geest van verlangen . . . 


45

Waar ben jij, geest van verlangen . . . 

Jij, die hoop in mij heeft uitgezaaid. Laat haar eens bloeien, 

opdat de wereld, – het kind in mij – , toekomst heeft en mag 

gaan dansen op deze aarde. 

Dat – ik mens – steeds meer mag ervaren, dat de aarde een 

éénheids-adem is, – een geschenk, – bezield met liefde. 

Jij, eeuwige hartslag , kloppend in deze kwetsbaarheid, neem 

mij mee in jouw bezielend hart, opdat ik, – mens – een schakel 

mag zijn, in deze scheppingsgemeenschap ! 


46

Verweven aan elkander, 

uit Eén Geheimenis. 

Gedeeld, zoals de ander, 

uit : - Die Het Leven Is -. 

Zij Is : - Die ons formeerde - 

haar - Adem-Geest - te zijn. 

Haar Liefde-stroom creëerde, 

in onze mensen-pijn. 

Jouw Kleed, dat is geweven, 

in Trouwe Liefdegloed, 

dat laat je mij nu delen, 

wanneer ik Jou ontmoet. 


47

Ik . . . een schakel . . . 

Zo ben je dan een moment – een schakel – in de tijd, een 

stoffelijke éénling, een mens, die – z'n ‘ik’ – uitbouwt, 

omringd door ongrijpbare geesten, zij hebben invloed op 

je bestaan, hier op aarde. Een mensenleven lang 

onderweg zijn, naar een raadselachtige toekomst. 

Mens-zijn . . . Een tijd van komen . . . En gaan. De 

stoffelijkheid aannemen en weer afleggen. Geboren 

worden en sterven. 

Het mens-zijn, in al z’n hoogten en diepten moeten 

ondergaan. Warm en liefdevol verwacht worden, 

geborgen en - in gewenst zijn - geboren. 

. . . Maar ook de keerzijde . . . 


48

Maar ook de keerzijde, 

– ten onder gaan – , niet gewenst zijn, verkracht worden 

in de kille afstandelijkheid. 

Geen verbondenheid en liefde ervaren. 

Als een wees, de weg moeten gaan, tastend in de 

schemering. Geen houvast,- en lichtpunten. 

Verweesd, in de donkere diepten, van jezelf. 

Een éénling, met in wanhoop uitgestoken handen, die 

alleen met leegte gevuld lijken te worden. 

. . . . Hoe ondoorgrondelijk . . . . 


49

O nacht, wanhoop, geboren kind, 

geslagen, . . . dreiging, . . . tegenwind . . . 

Jouw Hart, dat vol van angsten beeft, 

in eenzaamheid wordt uitgeleefd 

Jouw dag, verwond, in levenspijn, 

in woeste wreedheid, – mens te zijn – . 

Verborgen Licht, laat mij bestaan, 

de langst naar vreugde opengaan. 

O Hoop, – jij vriend – kom naderbij 

doorvoel mijn hart en zegen mij. 

Vlam op, jij Lichtziel, vuur mij aan, 

jouw lieve hart zien opengaan. 


50

Jij, Scheppingsvreugde, 

die de liefde ademt en in bomen, de longen van moeder 

aarde, plant. Dier en mens, bewoners maakt en laat 

drinken van het water dat bezield is met hartslag. 

Jij, innerlijke vriend, 

Verbonds-trouwe-metgezel, 

Leef mij – mens – 

. . . Naar wie jij bent ! 

. . . Helder en doorvoed mij, met je bestaan ! 

. . . Laat mij, - in jouw hart - wakker worden. 

. . . Open en leef ons, 

– vuur ons aan – ! 


51

Jij, innerlijke vriend, 

Verbonds-trouwe-metgezel, 

voel met mij, . . . die dikke muren, dat prikkeldraad, dat 

concentratiekamp van ademloze dood waarin 

– ik mens – verkeer. De razernij die ons opjaagt en de 

muziek van de vreugde laat bloeden, tot zij 

uitgestorven is. Jij weet ervan. Leer mij, van deze 

schaduwzijde bewust te worden en stuw mij naar een 

nieuw besef, naar die bezielende weg in het innerlijk. 

Neem ons - mensen - mee, op die reis naar binnen, – 

naar de Ziel – en laat opnieuw verantwoordelijkheid in 

ons doorbreken. 

Neem ons mee en laat jouw ziel zich mengen in onze 

gedachten, . . . . 


52

laat jouw ziel zich mengen 

in onze gedachten, . . . . 

Laat ons voelen en doorgronden, – wie we zijn – 

Hoe wankel wordt mijn bestaan, wanneer ik niet weet wie 

ik ben. 

Laat ons krachten ervaren, die zich met ons verbinden ; 

. Adem om jouw vreugde te vieren. 

. Hartslag om te voelen. 

. Liefde en trouw, om te beleven. 

. Blijdschap en verdriet, dat met je mee gaat, in een 

verbond, dat geleefd en geboren wordt, in 

lichte en duistere perioden. 

. Milde krachten, die het aardse bestaan voeden op die 

eeuwige weg. 

Open mij, . . . . mens . . . . 


53

De Heelheid laat zich delen, 

geeft mij van 't levens brood. 

zij ademt mij in 't heden, 

. . . ook ik . . . ben deelgenoot. 

Opweg gaan met de ander, 

soms door de duisternis. 

Opzoek gaan naar elkander, 

naar wat - ons menszijn – is. 

Verradelijk - gevangen -, 

wordt – al wat Heelheid is –, 

veelvuldig uitgebannen, 

in blinde duisternis. 

Toch blijf ‘k je stem steeds horen, 

Je laat mij niet alleen, 

een nieuwe tijd gaat komen, 

Je draagt mij er doorheen. 


54

Openen . . . 

Zo op het eerste gezicht een alledaagse bezigheid. Het lijkt 

eenvoudig; je kan de deur, de koektrommel, de kast 

openen. Niets bijzonders. Toch is openen, één van de 

belangrijkste gebeurtenissen in je bestaan. Zolang je niet 

opent, blijf je blind voor wat verborgen is. Je kunt er niet 

bij. Geslotenheid, geeft niet prijs wat in de ruimte er achter 

verscholen is. Uit de koektrommel kan niet getrakteerd 

worden, de inhoud blijft afgesloten, je zult er geen deel aan 

hebben. Het is onmogelijk, om maar iets te kunnen proeven 

van wat erin verborgen is. 

Zo zal ook een geschreven woord gedonkerd blijven liggen, 

als zij blijft verkeren in de geslotenheid van het kaft. De 

buitenzijde zal moeten wijken, om haar inhoud tot leven te 

laten komen. 

Hoe open ben jij . . . 


55

Hoe open ben jij, 

wat leeft er in je . . . Je innerlijke krachten de ruimte 

geven. Wat zal er naar buiten komen. Durf je er aan 

te beginnen, hoe open ben je als het er op aan 

komt ? Met hoeveel moed-, stuwkracht, moet je 

worden omringd om je te durven uiten. Welke 

geesten trekken met je mee in je menselijke 

gedaante ? Ze laten van zich horen, ze spreken je 

toe met hun stille stem en leggen jouw gevoelens 

op de schaal van het geweten. Ze trekken met je op, 

die geesten, – duistere en lichte –. 

Kwetsbaar schijnt het licht, hoe wankel is jouw 

openheid . . . . . . 


56

Hoe wankel . . . . . 

is jouw openheid. 

Kwetsbaar laat zij zich voelen wanneer zij in de 

verleidelijkheid van het ego verkeert. 

Geestelijk en stoffelijk kun je in spanningsvelden komen 

die je onstabiel maken. 

Lichte en donkere krachten voeren strijd met je. De 

openheid wankelt. Jouw kwetsbare heelheid, ligt op het 

moeras, waar de onmacht haar heerschappij heeft . . . 

– de dood je omringt –. 


57

de dood je omringt . . . 

In hoeverre ben ik – mens –, in staat om deze gekerkerde 

eenzaamheid, deze cel vol duisternis, leefbaar te maken? 

Immers, het onheil ligt als een woeste wreedheid in ons 

gezichtsveld. Verkerend in de giftige wolken van 

hebzucht, zijn we ingesloten, tussen de muren van 

egoïsme. Wreed, verteert het asfalt de bloemrijke 

pracht en is de hartslag van leven opgevoerd tot een niet 

te beheersen snelheid. Sirenes, overstemmen de 

harmonie van stilte. De vogels, zijn met stomheid 

geslagen, hun bomen zijn niet meer. Hoe pijnlijk hongert 

de wereld, verdroogt het leven en wordt mijn diepste 

zijn verziekt. Geblind op het luxe eiland van mijzelf, ben 

ik slaaf geworden. Geketend aan onmacht, 

. . . zijn mijn handen leeg . . . 


58

Geketend aan onmacht, 

voelt dit verleidelijke klatergoud, als fluweel en heeft ze 

haar koude hardheid, verfloerst tot gelukzaligheid. 

Waarom wordt de harde werkelijkheid, verslist tot een 

verraderlijk aanvaarden en regeert de onmacht mij als 

een robot, die zielloos zijn slaafsheid uitvoert. 

Zeg mij; “Wie ben jij die mij ontademt, tot ik de droogte 

hoest van een slaaf, die mensen-lang de muren van de 

eenzaamheid kerft. 

Jij, die mij laat dwalen zonder bestemming”. 


59

Zo ben ik ingesloten, 

mijn openheid gedicht. 

In Hart en Ziel gebroken 

verstoken van het Licht. 

Geen liefde, geen vertrouwen, 

het ziele-licht gaat uit, 

geen geest om op te bouwen, 

geen hart dat zich ontsluit. 


60

Jij, die mij laat dwalen, 

zonder bestemming, vertel mij, “ Waarom, is het licht van 

leven mij vreemd en tast ik in donkere diepten, naar een 

houvast, naar een ankerplaats vol hoop.“ 

wie zou ik zijn, overgeleverd aan begrensde gedachten. 

Voel m'n onrust, de verwarring, de pijnlijke breuken van 

het hart, het verdriet, de zelfzucht, het gemis aan 

vreugde. 

Jij adem, vol scheppingsgemeenschap, kom mij bevrijden ! 


61

Adem, vol scheppingsgemeenschap, 

Hoe wonderlijk laat jij je vieren, in planten, dieren, 

mensen. 

Jij, mysterie, stille Aanwezige, die zich laat voelen in de 

heelheid, roep mij mens, in jouw hartslag, in jouw ziel. 

Laat mij geboren worden in het ongekende. 

Jij trouwe innerlijke stem, – die zich laat wonen – hier in 

dit aardse, jij spreekt in ons menszijn, verlicht onze 

gedachten, nu de levensader knelt en ons kleinkind, 

. . . . de toekomst huilt . . . . 

In de wreedheid van vandaag. 


62

Doorlicht in mij de zwarte nacht 

de droefheid . . . – zo alleen – 

Hoe radeloos en hartverwart, 

de éénzaamheid, de liefdesmart. 

Kom adem . . . om mij heen. 

O eeuwige adem, trouwe geest, 

Jouw scheppingshart draagt mij. 

Jouw ziel, die hier dit wonder geeft, 

Het vreugdelied, in al wat leeft, 

Mysterie van – nabij – . 


63

Een bevrijdende droom, 

Die geslapen wordt, in het onbewuste. Een bezielende 

droom, die eens wakker geroepen wordt om op te staan, 

in beweging te komen, om het ritme vol van mysterie te 

dansen in, deze wereld. 

Het is in haar blijdschap, dat vrijheid haar vreugde ademt 

in deze weidsheid. 

Er is een wonderlijke hartslag in deze tuin, deze wereld, 

die bloesem - vol verwachting - laat bloeien, temidden 

van hard gesteente en haar vruchten geeft op de 

hoogte- en in de dieptepunten van het mens-zijn. 


64

Mysterieus, die eeuwige geest, 

Met haar bezielend licht, vol scheppingsgemeenschap. 

Overweldigend geurt er vreugde, in de adem van 

bloemen en bomen. Wat een feestkleed heeft deze 

verbondstempel, deze wonderlijke aarde met die 

stuwende hartslag, vol van leven. Onbegrijpelijk, dit 

grenzeloze feest, dat gevierd mag worden met die 

innerlijke metgezel, die eeuwige stem. 

Al men-sen-lang, die trouwe scheppingsliefde. Uitbundig 

gekleed . . . 

. . . jij mens – ; . . . Zie . . . En . . . Voel . . . 


65

Haar kleed, dat is geweven, 

in trouwe liefdegloed, 

dat laat je mij nu delen, 

wanneer ik jou ontmoet. 

Ik mag dit Feestkleed dragen, 

Verbonden met Haar pijn. 

En delen al de slagen, 

de wonden die er zijn. 


66

Neem mij mee . . . 

Jij, Zielbron, stromend over de bewustzijnsvelden in 

onze gedachten. 

Laat ons opstaan uit het graf van vernedering en 

jouw vreugdemysterie - LEVEN ! - 

Wandel met mij door deze ecologische tempel, 

– Moeder Aarde –. Leer ons – mensen – van dit 

Levenswonder te genieten, haar Heelheid te voelen 

en doorleef mij - mens – met jouw stuwende 

liefdekracht voor deze rijkdom. 


67

O Geest, Die doet omgeven, 

ten diepste – eigen - zijt, 

Jij draagt mij door het heden, 

steeds in de eeuwigheid. 


68

In, – VERBONDENHEID – leven . . . 

Ja, wat zou ik – mens – mij, bij het begrip verbond 

kunnen voorstellen ? Niet eenvoudig, hoever rijkt een 

verbinding . . . . . . . zou deze ook begrensd kunnen zijn ? 

Gevoelens en emoties zoeken een centrum, een centraal 

punt, een regiekamer vanwaaruit verbindingslijnen door 

je gedachtewereld aderen. Vervolgens word je bewust, 

dat er meer dan één regisseur zich melden om je bij te 

staan. Schimmige geesten, die regie willen voeren bij het 

gaan van je levensweg. Geen duidelijke richtingwijzer, 

een chaos van wegen, soms geplaveid met verleidelijk 

fluweel. 

Daar sta je dan . . . en vraag je, je af: 

“Welke kant op ?” 


69

Daar sta je dan . . . 

en vraag je, je af: “Welke kant op ?” 

Welke regisseur spreekt tot mijn verbeelding en heeft de 

meeste invloed op de weg die nu gekozen kan worden ? 

Wie van hen wijst mij naar begaanbare wegen ? 

Legio regisseurs, treden in mijn gedachtewereld naar 

voren, met aantrekkelijke voorstellen. 

Anderen negeren me en laten mij eenvoudig ploeteren als 

een doelloos schepsel. 

Dan zijn er nog een paar die met verleidelijkheden invloed 

op mij willen uitoefenen. 

Er is zelfs één, – hoe bestaat het – die met mij op wil 

trekken. 


70

Er is zelfs één . . . . . 

– hoe bestaat het – die met mij op wil trekken. Gewoon, 

deel wil zijn, van mij ! 

Wel vreemd zo'n regisseur, die me bij wil staan en . . . 

de stilte van mijn gedachten bezoekt. 

Wonderlijk. . . die Stilte . . . 

die Adem . . . die Heelheid . . . 

jij – mens – . . . 

Kom op, ervaar mijn tempel ; 

. . . de aarde . . ., de blijdschap . . ., die hier bloeit. 

Wijds openen de meren hun vreugde, bergen jubelen en 

rivieren klappen in hun handen. 

Laat dit Verbond, deze compositie, op ons inwerken als 

eeuwige hartslag ! 


71

Verborgene die adem geeft, 

Zich laat bestaan, 

En in mij leeft, 

Hoe wonderlijk verweven. 

Jij gaat de wegen van mijn nacht, 

Doorvoelt mijn pijn, verwarde hart, 

jouw ziel, wekt mij tot leven 


72

Jij, eeuwigheid hartslag, 

open geest in mijn gedachtevelden, in jouw 

lichtkern mens te mogen zijn en in jouw alles 

omvattende zielsverbinding, verbondenheid te 

voelen. 

Jij, trouwe gedachtestem; leer mij mens, 

– jouw gaven – . . . . . dragen . . . . . 


73

leer mij mens, 

– jouw gaven – . . . . . dragen . . . . . 

Jij, communicerend mysterie, die steeds mijn 

innerlijk bevraagt, mij weet te vinden in al m'n 

onheilspellende ervaringen. Jij weet mij te 

vangen in het ondoorgrondelijke. 

Je spreekt het goede en het kwade uit, in 

mijn gedachten. 

Jij, aanwezige in het ongekende, 

éénheidsmysterie, die mij leeft in dit 

ervaringsgeweld, . . . . overlaad mij, 

– in mijn menszijn – , met vertrouwen. . . 


74

overlaadt mij, 

– in mijn menszijn – , met vertrouwen. . . . . . 

Jij, aanwezige, in mijn gedachten, jij trouwe Geest, maak 

mij wakker, uit dit isolement en leer mij, het feest in 

deze lichaamstempel te vieren in jouw hartslag. 

Leid mij naar jouw bewustzijnsvelden. 

Adem mij, . . . . . . . in . . . . en . . . . uit . . . . . . . 

Leer mij, m'n diepste ' Zijn ' , vinden en van jouw 

levensblijdschap genieten. 

Doorvoed mij, – mens – met Helende daadkracht. 


75

Doorvoed mij, 

– mens –, met Helende daadkracht. 

Jij, Geest van het begin, die zich leeft, in het noorden, 

zuiden, het oosten en het westen, leer mij de 

eeuwigheid betreden met hart en ziel. 

Leer mij op te staan, om jouw ademend licht te vieren in 

het ongekende. 

Jij, Levensmysterie, – leidende Heelheid –, laat jouw 

Verbond in mij spreken, op die men-sen-lange-weg door 

de eeuwigheid. 


76

Jij – levensmysterie, – 

ik roep je aan, nu mijn gedachtesnaren met stomheid zijn 

geslagen: 

“ Stem in mij de lichtdraden, 

in deze ecologische tempel , 

tot een eeuwige harmonie 

en zuiver mij, in jouw compositie, 

zoals je mij wilt laten zijn . . . . .” 


77

Getrouw laat jij je horen, 

Jij, Stille Stem in mij. 

Je doet: - mij zijn Herboren -, 

en zegt: “ Ik Ben Nabij”. 

Nu draagt: - Die Is Nabijheid -, 

mij op haar woorden mee. 

Beademt mij naar vrijheid, 

maar ‘k weet nog niet - waarheen- 

Al ben ik een ontheemde, 

Die Stille Stem in mij, 

geleid mij door de vreemde 

en laat mij dankbaar zijn. 


78


79


80


81


82


83


84


85


86


87


88


89


90


91


92


93


94


95

Azemjend libben ; “ Wa bisto, diize yn myn tinzen 


96


97


98


99


100


101


102


103


104


105

prikkel-2014

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?