DIABETES MELLITUS VRM COPD EN ASTMA

Overzicht 2: Mensen met VVR, prevalentie en regie
Totaal aantal
mensen met
VVR
N*=46
Prevalentie**
N=46
In
programma
zorggroep
N=50
% onder
behandeling
specialist
N=43
gemiddelde 10.182 8,5 7.314 6,3 6,6
mediaan 7.682 8,2 6.035 4,9 3,1
minimum 601 2,9 279 0,1 0
maximum 44.561 14,8 28.329 34,6 35,9
% niet in
programma
zorggroep***
N=43
*N = aantal zorggroepen dat betreffende gegevens kon aanleveren; dit aantal kan per item verschillen.
**Hier is het gemiddelde van de prevalenties per zorggroep genomen. Die kan afwijken van de gewogen
prevalentie (rode streep in grafiek 1 van bijlage 3) die is berekend over alle patiënten van alle aanleverende
zorggroepen.
***Een zorggroep heeft hier 0 als ze geen patiënten buiten programmatische zorg behandelt, maar ook
als ze het aantal niet kan aanleveren. Daarom zijn hier alleen de zorggroepen meegenomen die de hele
populatie in beeld hebben (aantal bij specialist en aantal bij huisarts).
Net als bij diabetes, COPD en HVZ neemt het aantal zorggroepen dat de hele populatie in beeld
heeft, en daarmee zicht op de prevalentie, regie en het percentage patiënten niet in
programmatische zorg, toe.
Inclusie in het zorgprogramma is in 2015 gerelateerd aan de hoogte van het cardiovasculaire
risico en gebaseerd op de indicatie tot medicamenteuze behandeling op grond van de NHG
richtlijn cardiovasculair risicomanagement 7 . Patiënten (ongeacht hun leeftijd) kunnen in het
zorgprogramma worden geïncludeerd. Daarbij is voor patiënten onder de 70 jaar de SCOREsystematiek
leidend. Bij een (lager) risico 20% (rood) is er volgens de richtlijn altijd een indicatie
voor een behandeling in het zorgprogramma.
Voor een toenemend aantal patiënten boven de 70 geldt vaak een verhoogd risico, maar is de
SCORE-tabel voor het absolute risico niet meer te gebruiken. In dat geval weegt de huisarts
samen met de patiënt de voor en nadelen van een medicamenteuze behandeling af, dat geldt
zeker bij een verkorte levensverwachting. In de praktijk zijn co-morbiditeit, polyfarmacie en
ervaren bijwerkingen in dit verband de meest voorkomende gesprekspunten tussen huisarts en
patiënt. In geval van vitaliteit, bij lage biologische leeftijd 8 c.q. een langere levensverwachting
kunnen daarbij andere afwegingen gemaakt.
7 https://www.nhg.org/standaarden/samenvatting/cardiovasculair-risicomanagement
8 De biologische leeftijd is een maatstaf van de inwendige gezondheid; deze wordt beïnvloed door de genetische situatie en door de
gekozen levensstijl.
© InEen TRANSPARANTE KETENZORG RAPPORTAGE 2015 ZORGGROEPEN 26/92