Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

\T
het huis bereikte, stond het buiten zwart van de mensen. Ook mevrouw
Van Beusekom, die hem eerst achterna was gelopen, had zich
weer bij de menigte gevoegd. Door het dakraam kon ze Jochem
immers niet zien. Jochem zelf hield op met huilen, toen hij de man
zag aankomen. Voetje voor voetje schoof de soldaat verder. Opeens
klonk er een kreet van ontzetting door de menigte. De moedige
Duitser trapte met zijn linker laars finaal door de vergane goot.
Alleen door zich snel languit voorover te gooien, zodat hij in zijn
volle lengte in de goot lag uitgestrekt, redde hij zijn leven.
J ochem was zich ook een ongeluk geschrokken toen die vreemde
man ineens omviel in zijn richting, maar nu voelde hij een sterke
hand om zijn linkerbeen. Dat was een heerlijk gevoel.
'Nou kroipen we zusammen verder,' zei de soldaat in gebroken
Nederlands. Zachtjes duwde hij Jochem voor zich uit. Ze gingen
nu de andere kant van het huis om. De linkerknie van de soldaat
hing boven de afgrond en met zijn voet haakte hij zich vast in
de goot.
'Zo dadelijk duvelt die hele goot naar beneden,' mompelde de man
beneden, die al eerder zijn twijfel over de kwaliteit van het zink
had uitgesproken.
Mevrouw Van Beusekom stond met haar handen tegen haar borst
geklemd, nauwelijks in staat adem te halen. 'Red hem, red hem,
red hem,' bad ze in stilte.
Na wat een eeuwigheid leek, bereikte het tweetal de achterzijde van
het burgemeestershuis. Voorzichtig ging de soldaat staan, leunend
tegen de dakpannen en hij duwde Jochem op naar het dakraam.
Even later was het jochie binnen, opgevangen door zijn moeder, die
weer naar boven was gegaan. Ook de soldaat was spoedig daarna
in veiligheid. Mevrouw Van Beusekom greep zijn hand.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' stamelde ze.
De man lachte, kneep Jochem in zijn wang en liep met grote stap
pen naar beneden.
'Wacht, wacht,' riep mevrouw Van Beusekom, maar hij was de
voordeur al uit en pakte zijn fiets. De mensen weken eerbiedig
uiteen.
100