Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

lag bij Frankrijk. Jochem raakte alles aan, kneep twee schelpen
stuk, trok met een potlood een nieuwe grens tussen Frankrijk en
Duitsland, als ware hij generaal Eisenhower, de opperbevelhebber
van de geallieerde strijdkrachten, hield een telefoongesprek met
zichzelf dat eindigde met de mededeling dat hij op het dak wilde
klimmen en duwde toen het dakraam open.
Geweldig. Vanaf het bed kon hij gemakkelijk door het raam klimmen
en enkele ogenblikken later zat hij in de .goot. De goot was een
beetje glibberig. Er lag natte, groene rommel in en ook dorre bladeren.
Nou ja, glibberig of niet, het was hierboven te mooi om niet
een kleine tocht door de goot te maken. Hij kon boven op het dak
van de buren kijken - daar zou hij beslist over kunnen opscheppen
tegen zijn buurjongetje Joost. Welgemoed ging hij de hoek om.
Niet erg interessant, die zijkant van het huis. Hij keek pal tegen de
blinde muur van het gemeentehuis op, wat had je daar nou aan.
Spoedig bereikte hij de volgende hoek. Zo, nu was hij aan de straatkant,
dat was aardig. Hij zag dat de bakker omhoog keek en toen
zijn kar stilzette. En kijk daar eens, juffrouw Van de Ende komt
uit haar huisje stormen met haar handen omhoog. Er komen nog
meer mensen, die allemaal roepen. Wat willen ze toch? Zou er iets
aan de hand zijn bij hun voordeur? Hij buigt zich voorover om over
de rand van de goot te kijken. Dan pas ziet hij de duizelingwekkende
afgrond die daar onder hem gaapt. Jakkes nog aan toe, als hij naar
beneden valt, is hij vast dood. Hij krijgt nu ook in de gaten dat de
mensen naar hem roepen.
Ineens wordt hij bang. Hij gaat op zijn knieën zitten en klemt zich
vast aan de rand van de goot. Zijn onderlip begint te trillen en
twee minuten later zit hij hevig te huilen.
Mevrouw Van Beusekom had even niet aan Jochem gedacht. Haar
hoofd was vol zorgen om Erica en MichieI, van wie ze voelde dat
ze dingen uitvoerden, ·waar zij niet van wist. Als altijd dwaalden
haar gedachten daarna naar haar man, die dood was en die haar
niet zou helpen bij de opvoeding van Jochem, die toch heus nog wel
leiding nodig had. Hé, Jochem, waar zat hij nu weer? Ze liep naar
de huiskamer, naar de tuin, ze keek in de schuur, opende de deur
98