Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Een onbekende figuur kwam in zijn plaats. De barones kreeg huisarrest
opgelegd. Tot haar aandeel in de clandestiene overtochten
was uitgezocht, mocht ze haar huis niet verlaten. De straf die de
Duitse soldaten kregen, werd niet bekend. Het waren er ook zo veel
geweest die zich in de loop van de maanden door de barones in de
luren hadden laten leggen. De laatste onderofficier die het bevel
had gevoerd, raakte zijn sergeantsstrepen kwijt, dat bericht siepelde
wel door.
Weer verwachtte Michiel, die zich vreselijk schuldig voelde, dat hij
zou worden gehaald voor een verhoor. Ze zouden toch zeker willen
weten waarheen hij die twee vrouwen had gebracht. Weer naderde
hij hun huis omzichtig als hij uit was geweest. Weer kon hij haast
niet eten van de zenuwen en moest hij om de tien minuten naar de
W.C. En weer gebeurde er niets. Niemand vroeg naar hem. Niemand
interesseerde zich voor hem. Had Schaf ter zijn naam verzwegen?
Voelde hij sympathie voor Michiel en wilde hij de jonge
jongen sparen? Zo aardig deed hij anders niet tegen Schaf ter. Michiel
wist het niet. Hij wenste meer dan ooit dat het bevrijdingsleger
van de Amèrikanen en de Engelsen, de Canadezen en de vrije Fransen
een beetje opschoot.
Veertien dagen later was het voorlopig onderzoek afgesloten. De
rol van de barones was duidelijk geworden en een onderofficier met
twee soldaten kwamen haar arresteren.
Ze vonden de deur op slot en de luiken voor de ramen. De onderofficier
rukte hard aan de bel. Op de eerste verdieping ging een
raampje open en de barones riep naar beneden:
'Scheer je weg.'
'Ik gelast u de deur te openen. Ik kom u arresteren,' zei de onderofficier
pleéhtig.
'Scheer je weg. Een Weddik Wansfeld wordt niet gearresteerd.'
De onderofficier wist niet goed wat hij moest doen. Hij gooide het
over een andere boeg.
'Mevrouw de barones, ik verzoek u met mij mee te gaan naar de
commandopost. De garnizoenscommandant wil u graag spreken.'
'Aanmerkelijk beter,' zei de barones goedkeurend. 'Maar het ant-
89