Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

7
Het zal een week na de begrafenis zij n geweest. Michiels ogen lagen
wat dieper dan vroeger. Was hij magerder geworden of kwam het
doordat hij zijn kiezen harder op elkaar beet? Er lag een vastberaden
trek op zijn gezicht. Hij voelde zich nu een beetje het hoofd
van het gezin, ook al was zijn moeder er nog en was Erica ouder
dan hij. Gek, hij was minder bang voor de Duitsers dan vroeger.
Hij was vastbesloten om alles te doen wat in zijn vermogen lag om
deze vreselijke oorlog in het nadeel van de Duitsers te helpen beeindigen,
zolang hij daarmee geen mensenlevens op het spel zette.
Geen directe aanvallen op soldaten of op Duitse eigendommen. Dat
was wel duidelijk. Wél steun aan hen die door de vijand werden
gezocht en vervolgd. En daarom had hij besloten dat Jack de oorlog
zou overleven, als het aan hem lag ten minste.
Goed, het zal een week na de begrafenis van zijn vader zijn geweest,
toen hij zijn gewone bezoek aan het hol bracht. Voorzichtig
als altijd sloop hij naderbij . Maar toen hij de ingang van het hol
in het oog kreeg, zag hij daar niet als gewoonlijk de Engelse piloot,
met speurende ogen rondkijkend, het pistool in de linkerhand. Gek,
het was nog nooit gebeurd dat Jack hem niet hoorde aankomen,
hoe zachtjes hij ook deed.
'Psst,' zei hij.
Geen antwoord. Wat zou er zijn? Zou Jack gepakt zijn en sloop hij
nu regelrecht naar een val? Voorzichtig gluurde hij naar binnen.
Tot zijn opluchting enerzijds, zijn ergernis anderzijds, zag hij dat
Jack en Erica, onbewust van het bestaan van de rest van de wereld,
kusjes zaten uit te wisselen.
'Wat is er dan met jou,' vroeg Jack teder. 'Jij ziet zo bleek en bedroefd
uit laatste tijd.'
'Niets, niets,' zei Erica. 'Je hoeft je nergens zorgen over te maken,'
en ze voegde eraan toe: 'Je bent lief.'
63