Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

In een Frans dorp hadden ze eens alle mannen opgehangen aan
de lantaarnpalen, had hij gehoord. En nog vers in zijn geheugen
stond het verhaal dat een van de trekkers, die een nacht bij hen had
doorgebracht, had verteld. De SS had een inval gedaan in een huis
in Gouda, of in Woerden, ergens in die buurt. Een vader, moeder
en zes kinderen. Ze hadden wapens gevonden. Toen hadden ze het
hele gezin mee naar de tuin genomen en voor de ogen van de
moeder en de jongste kinderen de vader en de twee oudste zonen
doodgeschoten.
Het gebeurde, vaker en vaker naarmate het zekerder werd dat de
Duitsers de oorlog zouden verliezen. Michiel slikte. Hij had een
gevoel alsof hij zijn tong moest uitspuwen. Met geweld rukte hij
zijn ogen los van de kastanjebomen en ging verder. De oude man
zat nog net zo op het paaltje. Er kwam een verheugde trek op zijn
gezicht toen hij zag dat het wiel heel was.
'Hoe is het mogelijk,' mompelde hij.
'Met een paar krammen en een nieuwe ijzeren band.'
'Buitengewoon. Hoeveel krijg je van rr.e?'
'Drie gulden.'
'Alsjeblieft. En twee kwartjes voor jou erbij.'
Daar moest Michiel toch even om glimlachen. Twee kwartjes verdiend.
Stel je voor dat hij geld ging vragen voor de karweitjes die
hij voor de mensen opknapte. Hoeveel zou hij dan moeten vragen
voor het verzorgen van Jack? Maar hij bedankte gewoon en stopte
het geld in zijn zak.
'U kunt weer rijden, meneer.'
De oude man legde even een hand op Michiels anno
'Die aardappelen zijn voor mijn dochter en haar twee jongens:
prevelde hij. 'Ik hoop dat ze nog leven als ik thuiskom.'
'Waar woont u?'
'In Haarlem.'
Lopend naar Haarlem, met een karretje aardappelen. Honderddertig
kilometer !
'Hoe oud bent u, meneer?'
'Achtenzeventig. God zal het je lonen, mijn jongen.'
56