Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Bye.'
Michiel gaf Erica op haar duvel, dat wil zeggen, hij schold haar de
huid vol, fluisterend, omdat zijn moeder in de kamer ernaast was.
Nou moet je eens proberen iemand fluisterend uit te schelden. Dat
is net zo iets als woedend de deur met een klap achter je dichtgooien
t:n dan terug moeten, omdat je je handschoënen hebt laten
liggen - je maakt jezelf een ietsje pietsje belachelijk. Miçhiel kon
dan ook geen vat op zijn zuster krijgen. Ze keek schuldbewust naar
de derde knoop van haar vest en ze zwoer iets te luchthartig dat
ze het niet weer zou doen. En toen Michiel even zweeg om adem
te halen, zei ze, dat de wond er beter uitzag en of dat niet fijn was.
Nou ja, dan ben je uitgefluisterd, nietwaar?
Michiel drukte haar nog eens op het hart om tegen niemand, zelfs
tegen hun eigen vader niet, iets te zeggen, en .dat was dat. Een week
of wat gingen voorbij zonder dat er iets bijzonders gebeurde, dat wil
zeggen iets wat nog bijzonderder was dan de gebeurtenissen van
iedere dag. En toen kwam oom Ben weer eens aanzetten; hij nam op
zijn beurt Michiel mee voor een ommetje en vroeg:
'Zie jij die kennis van die broer van een kennis van je nog wel
eens?'
Alles wat Michiel aan stekels had sprong overeind.
'Nee,' zei hij stug.
'Da's dan jammer,' zei oom Ben. 'Ik heb een brief voor hem van
zijn moeder. Maar ja, dan kan die niet bezorgd worden. Wat zal
ik ermee doen? Weet je wat, ik steek hem onder dit loszittend stuk
schors. Dan ben ik hem kwijt.'
Hij stapte naar een boom toe en stak een brief onder de schors.
Daarna keerde hij zich om en liep zonder verder een woord te
zeggen terug naar huis. Stomverbaasd pakte Michiel de witte enveloppe.
Er stond niets op. Wat was dit voor geks? Kon dit een brief
voor. Jack zijn? Tja, het kon natuurlijk. Het was mogelijk dat zijn
oom een afzendadres op Jacks brief had geschreven en dat hij op
die manier ook een antwoord had binnengekregen. Weet je wat,
hij ging naar Jack toe.
Met nog meer voorzorgen dan anders ging hij op weg naar de
49