Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

haar anders zo olijk gezicht. Ze voelde dat ze iets had gedaan wat
de moeite waard was, iets belangrijks. En ze was er stil van dat
haar 'kleine broertje', zoals ze hem vaak spottend noemde, dit soort
dingen blijkbaar al lang deed. Hij was echt een kerel, vond ze. Ze
gaf hem een kneepje van verstandhouding in zijn hand en ging naar
haar kamer. Soms is het toch niet gek om een zoster te hebben,
dacht Michiel.
Het bleek dat de verzorging van zijn blessure Jack niet alleen
lichamelijk, maar ook geestelijk had opgemonterd. Toen Michiel
twee dagen later bij hem kwam, was hij ongemeen opgewekt en
hij zei dat hij zich kiplekker voelde. Alleen was er één ding dat
hem kwelde: zijn moeder. Kijk eens hier, zijn moeder woonde in
Nottingham en hij was het enige wat ze nog had. Twee zusjes vóór
hem waren bij hun geboorte gestorven, heel verdrietig was dat. Hij
had het net gehaald, en of Michiel zich voor kon stellen dat zijn
moeder hem als een kasplantje had proberen te beschermen tegen
I ieder zuchtje wind? Dat was ook de reden, waarom hij zich als vrijwilliger
had opgegeven voor de luchtmacht - hij had er genoeg van
om zo in de watten te worden gelegd ; dát, en nog een andere reden.
'Welke?' vroeg Michiel.
Het Nederlands ging Jack nog niet zo goed af. Hij verviel weer in
het Engels en vertelde:
'Mijn vader is gesneuveld in Duinkerken, in het begin van de
oorlog, in 1940. Hij is met een bootje overgevaren om soldaten
uit Frankrijk terug naar Engeland te brengen, je weet wel, toen de
moffen als een trein door Frankrijk gingen en tienduizenden Engelse
militaire klem kwarru:n te zitten.'
Michiel knikte.
'Bom op het bootje,' zei Jack. 'Voltreffer. Nooit meer iets van
teruggevonden. Ik vond het erg treurig, maar mijn moeder is er
praktisch kapot aan gegaan.'
'En nu is je moeder ongerust over jou.'
'Ongerust? Ik denk dat ze geen nacht slaapt, dat ze nog negentig
pond weegt, dat ze volkomen grijs is geworden en dat ze de be-