Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

onder de indruk. Hij had Erica zijn hele jeugd zien zweren, met
wisselende betrouwbaarheid. Nou ja, hij moest het er maar op
wagen.
'Heb je verbandspullen?' vroeg hij.
Erica knikte.
'Hoe kom je daar aan?'
'0, daar heb ik mijn geheime bronnen voor.'
'Oké, je hoeft niet alles te vertellen - doe ik ook niet.'
De volgende morgen bracht Michiel een zeer oud jasje, waar al eens
een
kip twaalf kuikens op had uitgebroed, naar de schuilplaats.
's Middags gingen ze samen op pad. Michiel nam de voorzorgsmaatregelen
die hij zich tot een gewoonte had gemaakt. Ze reden
een eind om, hij lette goed op wie hen onderweg zag, en hij ging
het bos niet in voor hij goed om zich heen had gekeken en zeker
wist dat er niemand in de buurt was. Erica vond het overdreven.
Wat zou dat nou als iemand hen het bos in zag gaan? Enfin, Michiel
was altijd al veel meer een Pietje precies geweest dan zij. Ze moest
het in vredesnaam maar aan hem overlaten. Hij trok zich trouwens
toch :rÎiks van haar gesputter aan.
In het bos verstopten ze hun fietsen tussen de struiken en gingen
te voet verder. Bepaald houterig gaf Michiel zijn zuster een arm.
In één opzicht is hij veertig, in een anJer tien, dacht Erica. Van
tijd tot tijd keek haar broer op zij om er op te letten of zij haar ogen
wel dichthield. Ze deed haar best. Na een tijdje fluisterde Michiel :
'Nu bukken. Juist, op je knieën. Je mag je ogen opendoen als je
belooft recht vooruit te kijken naar mij. Ik ga je voor.'
In de tijgersluipgang bereikte de colonne van twee personen en twee
tassen de schuilplaats. Michiel kondigde hun komst aan door gebrekkig
een merel na te doen, wat werd beantwoord door het geluid
van een vink dat net echt leek.
Toe n Jack Erica zag, zei hij bewonderend : 'Boy !' waarmee hij tot
uitdrukking wilde brengen dat hij haar niet een boy, maar juist
heel erg een meisje vond.
Michiel gaf hem waarschuwend een schop tegen zijn gezonde been,
waarna Jack zijn mond stijf dichthield. Met vaardige vingers begon
43