Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Dag, vrouw Van de Werf. Mooi, vast weer, hè?'
'Zeg dat wel. Je wordt groot, jong. Je mag wel oppassen dat de
moffen je niet pakken. Hoe oud ben je nou?'
'Bijna zestien.'
'Kijk maar uit. De zoon van m'n zwager in Oostenvolde hebben
ze vorige week opgepakt en naar Duitsland gestuürd . Om in een
fabriek te werken, zeeën ze. Die is dan wel zeventien, maar evengoed
... Ze nemen ze hoe langer hoe jonger.'
'Ik zal me een beetje gedekt houden.'
'En wat is 'r van je dienst. Je wou zeker weer iets te eten mee
nemen?'
'Als het kan graag.'
'En wat moest het wezen?'
'Zou een stuk ham te veel gevraagd zijn?'
'Nou, omdat jij het bent.'
Ze gingen samen naar binnen. Onder de kap van de schoorsteen
hingen een aantal hammen, stukken spek en worsten. Vrouw Van
de Werf nam een ham van de haak en sneed er een stuk af.
'Alsjeblieft.' "
'Hartelijk bedankt, vrouw Van de Werf.'
Michiel betaalde en maakte aanstalten om te vertrekken.
'Moe'j geen snee mik met kaas?'
'Nou, dat sla ik niet af,' zei Michiel.
De vrouw sneed, het brood tegen haar borst, een paar dikke boterhammen
af, deed er boter en kaas tussen, en overhandigde Michiel
deze traktatie, waarvoor iemand in Amsterdam met vreugdé een
tientje zou hebben neergeteld.
'Bedankt, ik eet het onderweg op,' zei Michiel. 'Ik moet nodig weg. '
'Goed, hoot. Ajuus.'
Buiten het gezicht van de boerderij vouwde Michiel het papiertje,
waarin de ham zat, open en pakte de dubbele boterham erbij in.
Doelbewust zette hij koers naar het Dagdaler Bos.
Het noordoostelijk vak. 't Was niet moeilijk te vinden. Een grotere
zorg was het voor Michie1 om niet gezien te worden. Toen hij in de
33