Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

En zijn moeder. .. zijn moeder zou weer een brief krijgen, twéé
brieven in één enveloppe misschien wel, waarin beleefd werd medegedeeld
dat haar dochter en haar zoon. .. Ze zou op haar tanden
bijten en Jochem in het verzet sturen. De krankzinnigheid van deze
gedachte, een jongetje van zes jaar in het verzet, dorbrak de ban.
Toen hij de droge ogen van zijn moeder voor zich zag, leek de vriendelijke
glimlach van Ben een valse grijns te worden. Hij sprong naar
voren en haalde de trekker over. De kogel belandde nergens, maar
het schot klonk onwaarschijnlijk hard in de avondlijke stilte. Werktuiglijk
stak Van Hierden zijn handen omhoog.
'En nu lopen,' siste Michiel, 'anders schiet ik je voorzeker dóod.'
Mooi woord, voorzeker, vond hij zelf. Had 'ie waarschijnlijk in de
kerk opgepikt .
De verrader begreep dat zijn plan was mislukt. Gehoorzaam liep
hij in de door Michiel aangeduide richting. Korte tijd later kwamen
ze meneer Postma tegen die, geschrokken van het schot, hun tegemoet
was gegaan.
'Hij probeere te ontsnappen,' legde Michiel uit.
Meneer Postma had een regenj as aan met wijde zakken. In de
rechterzak hield zijn hand een pistool omklemd. Hij ging vlak naast
Van Hierden lopen en duwde de loop van het pistool door de stof
van zijn jas heen in de lendenen van de man .
.'Ik schiet eerst en waarschuw dan,' zei hij.
Michiel liep aan de andere kant van zijn ex-oom, Geen van drieën
sprak een woord. Tweemaal ontmoetten ze een bekende, die ZJ! zo
gewoon mogelijk groetten. Na een tijdje kwamen ze op de Stationsweg.
Direct zagen ze dat er iets bijzonders was. De Stationsweg
zag er anders uit dan anders. Wat was het?
'Munitiewagens,' fluisterde meneer Postrna.
Onder de bomen, zo goed mogelijk gecamoufleerd, stonden, op een
onderlinge afstand van zo'n meter of honderd, vijf munitiewagens.
Ze waren aan alle kanten gesloten, maar het opschrift liet er geen
twijfel over bestaan.
'Zijn ze gevaarlijk?' vroeg Michiei.
'Zeer gevaarlijk. Een brandende sigaret kan een ramp ten gevolge
153