Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Naar me luisteren,' zei Schaf ter. 'Jij hebt bij mij een briefje in de
bus gegooid. Ik weet niet wat je daarmee vóór hebt, maar het bevalt
me niet. Vanmiddag is het gebouwtje van het Groene Kruis
doorzocht. Men zegt dat er niets is gevonden.'
'Hoe komt u erbij, dat ik een briefje bij u in de bus heb gegooid ?'
'Dat weet ik.'
'Hoe weet u dat dan?'
'Dat gaat je niet aan. Waarschijnlijk verdenk je me van verraad.
Ik verdenk jou niet van verraad en daarom verbaast het me niet,
dat er geen wapens in het gebouwtje te vinden waren. Ik verzeker
je bij deze dat ik nog nooit iets aan de Duitsers heb verraden.'
'Maar . .. maar die overval op het gebouwtje van het Groene Kruis.
Waarom is die overval dan geweest?'
'Dat is het hem nou net,' zei Schaf ter. 'Daar ga jij conclusies uit
trekken. Foute conclusies. Ik weet niet, waarom dat gebouwtje is
overvallen. Iets anders weet ik wel: ik heb jouw onbenullige briefje
in de kachel gegooid en met niemand over de inhoud ervan gesproken.
Met niémand. Begrepen ?'
'Nee . .. eh, ja,' hakkelde Michiel.
'Gegroet.'
Met een nijdige schouderbeweging draaide Schaf ter zich om en verdween
in de duisternis.
In plaats van Erica af te halen, ging Michiel naar zijn kamertje op
zolder om na te denken. Een tijd lang zat hij op de rand van zijn
bed in de duisternis te staren. Voor de zoveelste keer was hij in een
toestand van onzekerheid en niet-begrijpen.. Hoe wist Schaf ter dat
hij dat briefje in zijn bus had gedaan? Dat wist toch niemand?
Zelfs oom Ben had niet geweten, dat het om Schaf ter ging. Hij
wist toch zéker dat Schaf ter in de winkel bij de kruidenier had
gestaan. De buren? De een of andere voorbijganger die hem had
opgemerkt? Hij had toch goed rondgekeken en niemand gezien.
Hij kón zich natuurlijk vergissen, maar het was zo onwaarschijnlijk.
Niemand sprak meer met Schaf ter. Je kon toch ook niet aannemen,
dat Schaf ter met het briefje de buurt was afgegaan om te vragen
134