Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

in het gebouwtje van het Groene Kruis, vlak bij jullie huis. Dat
staat immers leeg? Laat ze daar maar rustig een overval doen!'
Michiel had zijn oom nooit een sukkel gevonden , maar nu begon
hij te denken dat hij naast een genie" liep.
'Buitengewoon,' zei hij . 'Ik stuur de man die ik verdenk een anoniem
briefje en dan zullen we eens kijken wat er gebeurt.'
Oom Ben keek hem eens van op zij aan.
'Zeg, jonge vriend,' informeerde hij, 'ik wil me niet met je zaken
bemoeien, maar bemoei jij je niet te veel met zaken waar je te jong
voor bent?'
'Ik ben niet jong,' zei Michiel verontwaardigd. 'Ik ben zestien.'
'Ik sta paf,' zei oom Ben . 'Kerel, wat een leeftijd. Je wordt al grijs
aan de slapen. Of zijn het verdroogde nesthaartjes?'
Dat was voor Michiel reden om tegen de stam van een boom te
schoppen, zodat zijn oom, die er net onderdoor liep, een regen van
druppeltjes op zijn hoofd kreeg.
Thuis ging hij meteen aan de slag. Na een paar mislukte pogingen
had hij, met verdraaid handschrift, het volgende op papier gezet.
De bezetter moet weten dat in het gebouwtje van het
Groene Kruis wapens zijn verborgen.
Die W was om het echter te maken. Het sloeg nergens op. Hij
wilde het briefje aan oom Ben laten lezen, maar die had weer eens
een bevlieging van haast en wilde er meteen vandoor. Enfin, des te
beter. Hoe minder een ander van je wist des te veiliger.
De volgende morgen wandelde hij naar het huis van Schaf ter. Hij
was van plan om zich àp een meter of honderd van het huis achter
wat struiken te verbergen. Maar hij had geluk . Toen hij langs de
kruidenier kwam, zag hij dat Schaf ter in de winkel stond. Mooi zo.
Nu gauw doorlopen voordat hij klaar was met z'n boodschappen.
Bij Schafters huis keek hij snel om zich heen . Bekenden zag hij
niet, alleen de gebruikelijke stroom trekkers vulde de weg. Snel
130
w.