Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

'Verzwakt of niet, je kunt er toch aan merken dat hij het vreselijk
vindt.'
'Je kunt er ook aan merken dat hij schuld heeft.'
Ze zwegen weer een poosje.
'Ze zitten natuurlijk in hevige angst en onzekerheid, nu wij er vandoor
zijn gegaan,' bedacht Erica.
'Daar kan ik me niet druk over maken,' zei Michiel, op zijn beurt
hard. 'Toen vader gegijzeld was, zaten wij in angst en onzekerheid.'
'Dat was erg,' fluisterde Erica, 'dat was vreselijk. Echt niet iets om
een ander te gunnen ... '
Michiel keek haar aan. De goedhartigheid van zijn zusje brak al
weer door.
'We zouden ze tenminste de kans kunnen geven om te vertellen wat
er precies is gebeurd,' zei hij.
'Vind je?'
'Ja, dat vind ik wel.'
'
0,
'
zei Erica.
'Zullen we er naar toegaan?'
'Nu meteen?'
'Of ze nog een nachtje in onzekerheid laten?'
'Nou, nee,' zei Erica.
Met een bleek glimlachje stond ze op. Ze pakte haar broers hand.
'Jij was toch de leider van onze verzetsgroep? Ik volg je.'
Ze stapten op hun fietsen en reden terug naar het Dagdaler Bos.
En dat was een daad, waar heel wat volwassen personen met wraakgevoelens
een voorbeeld aan zouden kunnen nemen.
Dirk was tot bedaren gekomen. Hij zat met sombere ogen voor zich
uit te staren, maar hij had zijn oude beheersing hervonden. Van
Jacks flegmatisch gezicht was weinig af te lezen.
'We luisteren,' zei MichieI.
'Ik zal eerst vertellen mijn deel,' zei Jack. 'Jullie weten dat ik piloot
ben. Ik vloog op een Spitfire. Mijn squadron was tijdelijk gelegerd
op een noodvliegveldje in het zuiden van jullie land, bij Eindhoven.
Die bewuste dag kreeg ik de opdracht te maken een vlucht boven
121