Oorlogswinter (Jan Terlouw) in pdf

Helaas was het te laat geworden om nog naar het bos te gaan. Hij
moest wachten tot de volgende morgen. Toen die was gekomen
had hij het geluk, dat zijn moeder een uurtje wegging met Jochem.
Dat gaf hem de gelegenheid de eieren te koken. Hij dacht er zelfs
aan wat zout mee te nemen. Een probleem was hoe hij met zo'n
groot pak ongemerkt het bos in moest komen. Het zou zeker op
vallen als hij ermee rondfietste.
Hij besloot het te splitsen. Eerst ging hij met één deken, waarin hij
een deel van de etenswaren had gestopt. Die verborg hij dicht bij
de plaats, waar hij gewoonlijk zijn sluiptocht begon. Daarna haalde
hij thuis de rest. Voor zover hij kon nagaan had niemand meer dan
norme belangstelling voor hem getoond en om een uur of .elf bewoog
hij zich, moeizaam twee pakken meesleurend, door de jonge
sparretjes.
Dirk bleek een beetje opgeknapt. Hij had wat meer kleur op zijn
gezicht en keek wat helderder uit zijn ene oog (het andere zat
dicht). Tot Michiels verrassing was de hoeveelheid dorre bladeren
verdubbeld.
'Hoe zit dat ?' vroeg hij argwanend.
'Vanzelf aan komen waaien met een klein wervelstormpje,' zei
Jack.
'Och toch. Bij ons thuis was 't bladstil.'
'Als je dan alles altijd precies moet weten, ik ben geslopen gisteravond
in de schemering naar dat beukenbos, hier een eindje vandaan,
en heb wat gehaald. Ik verzeker je dat niemand heeft mij
gezien.'
'Ging het, met je been?'
'Best.'
'Gefeliciteerd.'
'Dank je.'
Michiel pakte uit en de loftuitingen van de twee jongemannen
waren niet van de lucht. Daarna weigerden ze nog een woord te
zeggen voor hun magen waren gevuld. Toen dat tot volle tevredenheid
was gelukt, zei Michiel :
'Ik heb een probleem.'
106